Christo & Jeanne-Claude : Inpakkunst - labo-illustrato.be Website

3. Inleiding
Mijn liefde voor Christo’s werk gaat vooral
uit naar zijn oudere projecten en verpakkingen,
zoals zijn ingepakte olievaten en
voorwerpen, werken die zeer sterk indruisen
tegen de algemeen aanvaarde kunstnormen
van die tijd, en naar zijn collages en
ontwerpstudies, de ‘sotfware’ zoals hij deze
omschrijft, voor zijn grotere projecten. De
reden daartoe is dat Christo deze werken
maakt met een specifiek doel voor ogen,
en vanuit de beroering, het ontzag en de
inspiratie die hij behaalt uit werkproces
naar het uiteindelijke kunstwerk toe. Zijn
monumentale en internationale projecten
hebben enkel impact voor mij vanwege
hun immense omvang, hun tijdelijkheid
en hun uitstraling, al lijkt het mij dat ook
de artiesten hier zeer bewust van zijn, en
hier opzettelijk op inspelen. Het doel dat
Christo en Jeanne-Claude aan deze werken
toekennen lijkt me ook anders dan bij zijn
eerste werken, een veel verder geëvolueerd
van het ideeëngoed van het Nouvéau Réalisme,
waardoor het voor mij minder interessant
wordt. De laatste werken vind ik
nog maar erg weinig controversiële waarde
hebben, ook al beweren de artiesten nog
steeds vernieuwend te zijn en telkens anders
te werken, voor mij doen ze al veertig
jaar precies hetzelfde: het herhalen van het
inpakken of omhullen van objecten, of het
nu steden, landschappen, parken of monumenten
betreft. Wanneer ik hierover boeken
lees, biografieën doorpluis, catalogussen
bekijk en zelfs interviews beluister valt me
op dat telkens dezelfde woorden en zinnen
worden herhaald: theorieën over vrijheid
door onafhankelijk te zijn van sponsors en
instellingen, het statement nooit geld aan te
nemen maar alles zelf te financieren door
de verkoop van vorig en voorbereidend
werk, absolute vrijheid in beslissingen en
de keuze van projecten... Op zich zijn dit
allemaal zeer bewonderenswaardige feiten,
maar de bedoeling en de bestaansredenen
achter hun grote projecten lijken mij iets
te ‘bewust’ omschreven, alsof die uitleg er
enkel aan gegeven wordt omdat men weet
dat op die manier hun woorden de grootste
impact hebben. Het lijkt me eerder dat
Christo en Jeanne-Claude gewoon heel
graag doen waar ze goed in zijn, en wat gelukkig
voor hen, ook heel erg aanslaat in de
(kunst)wereld: het inpakken van objecten.
En wie wil er nu niet z’n leven vullen met
alleen het allerleukste, en daar dan nog
eens voor bewonderd worden over de ganse
wereld heen? De monumentale omvang
van hun werken en de faam van vorige projecten
dragen ook enorm bij tot hun succesverhaal,
en helpen ook om toestemming
te verwerven voor nog grotere en spectaculairdere
projecten. Ik denk dat Christo en
Jeanne-Claude artiesten zijn die zeer goed
aanvoelen waar de grootste opportuniteit
te behalen valt.
Jeanne-Claude: We want to create works of
art of joy and beauty, which we will build
because we believe it will be beautiful. The
only way to see it is to build it. Like every
artist, a true artist, we create them for us. *
Christo: Every true artist does the same.
We create those works for ourselves and
our friends, and if the public enjoys it, that
is only a bonus but that is not created for
the public.*
(*Interview with Christo and Jeanne-Claude By
James Pagliasotti January 4, 2002)
Het is mijn doel dan ook in deze paper enkele
van deze ‘tegenstrijdigheden’ te verduidelijken.
Allereerst zal ik de historische
achtergrond van beide kunstenaars en hun
relatie met het Nouvéau Réalisme toelichten,
dan zal ik omschrijven hoe de evolutie
vanuit de Franse kunstscène tot hun Internationale
Projecten is verlopen.
9