2005-03

DE BINNENVAARTKRANT PAGINA 9
De kopsla van Osama
‘Zo, da’s een mooie vlag, die
hebben ze bij ons niet,’ grapt
hij dommig. Er is niet veel voor
nodig om te bedenken welk
onmiskenbaar accent daar
weer binnenkomt vallen. Of
eigenlijk: schipper Onckx loopt
nooit binnen, die zéílt altijd
naar binnen; met een deklast
aan flauwekulverhalen. Hol
wilde woorden galmend.
Hij begint aan de enorme vlag
te voelen, liefkoost de kleuren
bijna. En dat voor een Ajaxied.
‘Hier verkrijgbaar: prachtige,
mooie, gekleurde Nijmeegs
trots: N.E.C!’ kakebakt hij
hardop tegen kruidenier
Klaassen. Van even verderop
begint een kaalgeschoren jongeman
licht valselijk te kijken.
Duidelijk een voetbalfan. Een
NEC-fan waarschijnlijk.
Klaassen komt als een keeper
achter zijn toonbank tevoorschijn;
hij kent Onckx’ sociale
vaardigheden en bochtenwerk
maar al te goed. Dat had hij
wel meer meegemaakt. Deze
schipper is niet zo van het
hemd en de rok. ‘NEC, mooi
hoor!’ asemt Amsterdam
zomaar door de Nijmeegse
zuurstof heen. Klaassen gaat
tussen Onckx en de jongeman
instaan. ‘Ja mooi hè. Het uitroepteken
netjes achter de
“C”, is in clubkleuren geviltstift.
Zoals het hoort.’
Niet alleen NEC-vlaggen worden
verkocht, maar zelfs NECkauwgum.
De buurtwinkel van
Klaassen steekt niet onder
stoelen of banken breeduit
achter Nijmeegs trots te staan.
‘Lig je weer hier,’ informeert
de kruidenier voorzichtig hoelang
de schipper zal blijven.
‘Ja, effe naar de tandarts. Heb
nachtenlang met een peuk
tegen m'n wang geslapen.
Maar vanmorgen getrokken,
zo meteen weer vertrokken.’
Een opluchting voor Klaassen
en zijn gade (‘Gelukkig, laat ie
m'n vrouw met rust’).
‘Nou vorig jaar was mijn man
ook bijna vertrokken,’
bemoeit mevrouw Klaassen
zich wat ongelukkig met het
gesprek. ‘Eh, niet zo lang geleden
hebben ze mijn man neergeschoten.’
‘Ga weg!’ ‘Ja echt
waar. Drie kogels in zijn been.
Ze vonden de inslagen aan de
andere kant van de straat,’
vertelt zij alsof de kogels haar
inhalen. ‘Acht keer werd de
trekker overgehaald. Maar het
was een slechte schutter
gelukkig.’ ‘Ja, geluk bij een
ongelukje,’ schertsschampert
haar man.
Schipper Onckx betast het
akkefietje van zijn ontstoken
kaak. Je hebt altijd baas boven
baas. ‘Echt waar? Neergeschoten?’
‘Ja, hij heeft het er wel
moeilijk mee gehad hoor. Hij
sportte altijd graag, maar daar
moest hij dus mee ophouden,’
vertelt de kruideniersvrouw
terwijl ze de schappen met de
snelheid van een Ethiopische
hardloper begint te vullen.
Onckx kijkt naar haar kont.
Panties, bier, bloemen,
gereedschap, panties; je kunt
het zo gek niet opnoemen of
ze hebben 't. ‘Zo'n ouwe vertrouwde
buurtwinkel,’ dacht
Onckx, ‘Net als in Mokum
vroeger.’
Vlak bij mevrouw Klaassen
staat voor anderhalve euro de
kop van Osama Bin Laden te
(advertentie)
koop; geplakt op een Vitesseshirt,
Nijmegens erfvijand. De
jongeman met het kale hoofd
kijkt en overweegt. Op het
voorhoofd van 's werelds
meest gezochte terrorist cirkelt
een schietschijf.
‘Nou, dan is het aan huis
bezorgen nu wel afgelopen
met zo'n been, of niet,’ slaat
de schipper allesbehalve
bemoedigend op Klaassens
schouder. Mevrouw Klaassen
loopt even rood aan op haar
laatste meters, terwijl de jongeman
afrekent en het pand
met Osama T-shirt verlaat.
‘Kun je maar beter op die krop
sla van een Osama daar schieten
of niet,’ gaat Onckx onverstoord
verder, terwijl de kruideniersvrouw
een roos op zijn
domme hoofd tekent. ‘Als die
Osama boodschappen gaat
doen, kunnen wij de tent wel
sluiten. Die zijn niet te vertrouwen
hoor, die hindoes.
Acht keer geschoten, en maar
drie keer geraakt, zeg je? Die
zal zijn examen als terrorist
wel niet hebben gehaald, hè!’
Mevrouw Klaassen ploft een
kist met groenten als een krat
TNT naast de schipper neer.
‘Kopen die kop dan, mijnheer
Onckx? Zes halen vijf betalen.
Kun je met heel de familie
erop los darten straks aan
boord. Bull’s eye mikken op de
kopsla van Osama. De kruideniersvrouw
loopt nijdig naar
achteren. ‘En vergeet geen
hoofddoek voor je vrouw te
kopen!’
Duitsland loost verontreinigd
slib bij Iffezheim
Duitsland is vorige maand
begonnen met het lozen van
verontreinigd slib in de Rijn
door het over de stuw bij
Iffezheim te zetten. Het slib
bevat het kankerverwekkende
hexachloorbenzeen (HCB).
Nederland heeft ingestemd
met lozing, hoewel Verkeer
en Waterstaat Duitsland eerder
had gevraagd ervan af te
zien, omdat het ministerie
bang was dat de Rijn op
Nederlands grondgebied
erdoor vervuilt. Milieugroepen
in Nederland en Duitsland
hebben eveneens bezwaar
gemaakt.
Minister Peijs heeft vorige
maand alsnog ingestemd met
het in de Rijn laten lopen van
het slib. ‘Nederland heeft er
op aangedrongen dat er geen
historisch vervuild sediment
wordt verspreid waarvan de
concentraties hexachloorbenzeen
vallen boven de grenswaarden
die zijn afgesproken
in de Rijncommissie,’ schrijft
ze in een toelichting. ‘Duitsland
deelde mee dat alleen
vers sediment wordt gebaggerd.
De organisatie die verantwoordelijk
is voor de uitvoering
garandeert dat er
geen baggerspecie op stroom
wordt gezet die meer vervuild
is met HCB dan het rivierslib
dat dagelijks met het water in
de Rijn getransporteerd
wordt. Duitsland heeft aangegeven
dat op grond hiervan
geen negatieve effecten te
verwachten zijn op Nederlands
grondgebied.’
Bagger met hogere concentraties
HCB zal worden opgeslagen
in een depot bij de stuw.
Er zijn aanvullende afspraken
gemaakt over een versterkte
controle op HCB-vervuiling in
de Rijn tot en met Lobith
zolang het project duurt.
Nederland krijgt inzage in de
gebaggerde hoeveelheden
materiaal, de kwaliteit en de
verspreiding ervan.
Handel & Scheepvaart BV
- In- en verkoop van binnenvaartschepen
- Exploiteren van binnenvaartschepen
- Financiering voor binnenvaartschepen
‘Ik heb toch helemaal geen
vrouw,’ zegt Onckx. Hij voelt
dat hij plots een berenhonger
krijgt. Hij kijkt weer naar de
kop van Osama en de erop
getekende roos. ‘Waarom
hebben ze eigenlijk op je
geschoten,’ weet Onckx nu
eindelijk te vragen en hij
begint weer aan de NEC-vlag
te foemelen. Hij denkt aan de
weglopende kont van
De schippersvrouw fietste met
haar dochtertje naar haar
moeders huis. Ze kon een paar
dagen achterblijven en
zodoende was er tijd om alles
te doen wat ook de walmoeders
deden. Op zo’n moment
was het dubbel fijn dat haar
dochtertje bij oma in huis was,
want de drie generaties konden
het goed met elkaar vinden.
Zomaar zonder aanleiding
begon het meisje te huilen. De
schippersvrouw keek naar haar
dochter van acht jaar en vroeg
zich af waar deze tranen wel
toe moesten dienen.
‘Je mag het niet tegen papa
vertellen,’ was het eerste wat
er uit kwam. De schippersvrouw
hield van eerlijkheid,
maar bovenal was ze gesteld
op een goede vertrouwensband
met haar kind. Dus hoefde
ze niet lang na te denken.
‘Nou dan, vertel maar,’ zei ze.
Zo verschrikkelijk kon het
immers nooit zijn.
Toen kwam het hoge woord er
uit: ‘Mama, ik heb op school
gerookt en de juffrouw heeft
dat gezien.’
Met acht jaar al roken? Waar is
hier het eind van, schoot het
door de vrouw heen. Maar
voor ze wat te veel zou zeggen,
probeerde ze tot tien te
tellen. Na vijf tellen wist ze al
wat haar te doen stond.
Gewoon door gaan met ademhalen
en naar het verhaal luisteren.
Haar dochter bleek met een
even oud vriendinnetje, dat op
het internaat zat, een sigaret
gerookt te hebben. Die sigaret
hadden ze gepikt van het
nichtje dat haar pakje bij oma
vergeten was. En de lucifers
hadden gewoon bij oma op
tafel gelegen.
De schippersvrouw keek naar
haar dochter en vond dat die
daar toch wel erg vroeg bij
was. ‘En was die sigaret lekker.’
‘Nee, bah. Het was heel erg
vies,’ was het voor haar geruststellende
antwoord. ‘Dus je
wilt niet vaker gaan roken.’
‘Nee, helemaal niet. Maar ik
was bang dat jullie heel erg
boos zouden zijn want de juffrouw
was ook heel erg boos.’
Tja, daar kon de jonge moeder
zich wel wat bij voorstellen.
Zelf besloot ze de zaak zo tactisch
mogelijk aan te pakken.
‘Omdat je het zo eerlijk verteld
hebt, krijg je geen straf.’ ‘Oh
gelukkig,’ zei het meisje, dat
niet besefte dat het voor de
moeder niet erg prettig zou
zijn om op die ene thuisdag
haar kind te moeten bestraffen.
Ze gingen naar huis en maakten
er een gezellige dag van.
Aangezien de schippersvrouw
van nature nogal eerlijk was,
had ze er een beetje moeite
mee om het haar man niet te
1 FEBRUARI 2005
mevrouw Klaassen; aan het
raadsel onder haar rok. Dan
vraagt hij voorzichtig, zodat
mevrouw het niet horen kon:
‘Verkoopt NEC ook van die van
die boekies?’ Klaassen doet
net alsof hij hem even niet
begrijpt. ‘Dat vraagt ie nou
elke keer. Hij is echt nog te
stom om op te schieten,’ dacht
de kruidenier terwijl hij de
vlag uit Onckx’ handen trekt.
De eerste sigaret
vertellen. Maar ze had dit nu
eenmaal beloofd en daar hoorde
ze zich aan te houden. En
zo moeilijk was het bij nader
inzien niet want uiteraard
vroeg hij er niet naar, en geleidelijk
aan vergat ze het hele
voorval.
Tot op een dag de schipper
naar boord kwam en zei dat hij
een woordenwisseling met zijn
moeder gehad had. ‘Oja, waarover
dan,’ vroeg de vrouw
nieuwsgierig. ‘Mijn moeder zei
dat onze dochter gerookt had
op school. En toen heb ik haar
eens ingepeperd dat ons kind
zoiets niet doet.’ ‘Van wie had
ze dat dan gehoord,’ vroeg de
schippersvrouw, die benieuwd
was waarom dit, inmiddels
zeer oude, verhaal opeens de
ronde aan het doen was.
‘Dat had mijn zus tegen mijn
moeder verteld.’ ‘En hoe kwam
die aan die wijsheid?’ ‘Dat had
ze van haar man gehoord. En
die had het weer van zijn zus
gehoord, want die hebben
toch een dochter op het internaat
die bevriend is met onze
dochter. Het kwam namelijk
ter sprake omdat ze daar nogal
een forse straf voor gekregen
had terwijl het idee eigenlijk
van onze dochter afkomstig
geweest moet zijn. En die had
helemaal geen straf gekregen.
En dat was natuurlijk heel erg
oneerlijk.’
En toen ging er bij de schippersvrouw
een lichtje op.
Inderdaad waren er bepaalde
familieverwikkelingen waardoor
het met een omweg bij
haar schoonmoeder terecht
gekomen kon zijn. Wat dus
ook was gebeurd, bleek nu.
‘Wat een opwinding allemaal
over iets wat bijna een jaar
geleden is,’ dacht de vrouw en
ze hielp toen snel haar man uit
de droom. ‘Het is echt zo
gebeurd. Maar wel al een hele
poos geleden.’ ‘En waarom
weet ik daar dan niets van,’
deed de schipper verongelijkt.
‘Omdat ik dat jou niet vertellen
mocht van je dochter.’
‘En ik heb haar nog zo staan
verdedigen,’ zei de man verbouwereerd.
Eerst wilde de
schippersvrouw daar nog iets
over zeggen, maar bij nader
inzien stoorde het hele roddelcircuit
haar meer dan die
ene sigaret die hun dochter
gerookt had. ‘Wat doet het er
nog toe of het waar is of niet.
En wat een onzin zeg. Om daar
via via na al die tijd nog mee
aan te komen.’
Daar kon de man zich eigenlijk
ook wel in vinden en hij stak
een sigaret op. Niet zijn eerste,
maar ook niet zijn laatste.
Maar hij had er wel de juiste
leeftijd voor.
De Veldoven 4c • 3342 GR Hendrik Ido Ambacht • Tel. 078 - 682 21 01 • Fax 078 - 682 21 04
E-mail: info@beijerland.com • Website: www.beijerland.com