krant_202326_bvv_small

19 december 2023 Kerst
57
De kerstvakantie van het
internaat
Ook dat tij kwamen ze niet over het Wad.
Over de problematiek van een
schipper, die alleen was komen te
staan en zijn twee kinderen naar het
internaat moest doen. Het liep tegen
de Kerst...
DOOR WILLEM EERLAND
Arnold had zondagavond, zoals gewoonlijk,
met een bezwaard hart afscheid genomen
van zijn twee kinderen toen hij ze, zoals de
laatste twee jaren gebruikelijk was, op het
internaat had achtergelaten. Het viel hem
telkens weer zwaar. Helaas kon het niet anders
en hij wist dat het de kinderen aan niets
ontbrak, maar hij had ook gezien hoe blij ze
waren geweest toen hij ze vrijdagmiddag al
vroeg had opgehaald.
Hij had daar nog even met een van de begeleidsters
staan praten, een leuke vrouw, die
hem verzekerde dat het schatten van kinderen
waren en dat zij het ook goed deden
in de groep. Bij het afscheid nemen had hij
tegen de kinderen gezegd dat hij ze het volgende
weekend niet kon ophalen, maar voor
de Kerst, dat weekend daarop, natuurlijk
wel. Ze leken daarin te berusten.
De begeleidster had gehoord wat hij zei en
bemoeide zich er mee: “In geval van nood,
neem ik de kinderen wel mee naar huis.”
Arnold keek haar aan en zei: “Dat is erg aardig
van u.”
Zij gaf hem een hand en stelde zich voor als
juffrouw Janny. Arnold vertelde haar dat er
voor hem een lastige klus aankwam en dat
hij zijn uiterste best zou doen om het weekend
voor de Kerst thuis te zijn.
“We moeten over het Wad en dan… Ik sta
te kletsen, want dat begrijpt u toch niet”, zei
hij lachend. “Daar kon je nog wel eens versteld
van staan, schippertje. je kunt mij alles
vragen over de binnenvaart.”
Arnold kreeg een rode kleur en verontschuldigde
zich, maar de begeleidster wimpelde
het lachend weg en gaf hem een kaartje met
haar telefoonnummer voor het geval hij
eens te laat zou zijn om de kinderen op te
halen.
Nooit eerder had hij deze vrouw gezien.
Eigenlijk had hij gehoopt om haar deze zondag
weer tegen te komen, maar op zondag
had niet iedereen dienst natuurlijk. Op de
terugweg moest hij onwillekeurig weer denken
aan die vrouw.
Toen hij weer terug in zijn huisje was, deed
hij nog wat klusjes, stofzuigen, een beetje
stoffen en de boel weer aan kant brengen,
daarna trok hij de deur achter zich dicht en
ging hij naar boord.
Aan boord van de sleepboot borg hij de
boodschappen op, draaide een zware en
pakte een biertje. Daarna zette hij de wekker
op vier uur en ging naar bed.
Zo regen de weekenden zich aaneen vanaf
het moment dat zijn vrouw overleden was.
Toen was hij, ondanks de hulp van verschillende
kanten, alleen komen te staan met
zijn twee kinderen. In het begin had hij zelf
de grootste moeite gehad om het verlies te
accepteren, maar door de jaren heen had hij
het een plekje kunnen geven.
Nog steeds had hij buien dat hij de moed
liet zakken en niet wist hoe het verder moest
en hoewel zijn kinderen er luchtig mee om
leken te gaan, wist Arnold inmiddels wel beter.
Als de kinderen bij hem waren, bijna elk
weekend, vond hij ze vaak stil en hoewel hij
zijn uiterste best deed, leek het of de kinderen
niet echt gelukkig waren.
Hij zelf al helemaal niet, maar hij had zich
voorgenomen dat het de kinderen aan niets
zou ontbreken en dat hij voor altijd voor
hen zou zorgen. Zoals hij aan zijn vrouw
Maria had beloofd. Dat was hij aan zijn
lieve vrouw verplicht. Nou niet piekeren, zei
hij tot zichzelf, vooral niet piekeren.
De andere morgen werd hij net
voor de wekker wakker, zodat
die hem niet ruw uit zijn droom
hoefde te halen. Arnold wekte
zijn maat die achterin sliep en
verder was het routine. Zijn maat
Jan Kees maakte koffie en Arnold smeerde
de motor, zette de afsluiters voor koelwater,
lucht en gasolie open en startte de motor.
Daarna was het ‘lekko’ voor en achter en
was er ook een eerste bakkie in de reeks van
velen.
Met de losse boot naar de Lauwerszee en
daar een zuiger ophalen en via het Wad en
het IJsselmeer naar Sliedrecht. De Maatschappij
had het goed bekeken, want als
een dezer dagen de kou weer in zou vallen,
dan kon de zuiger best eens voor langere tijd
vastzitten. De winter had zich al even laten
zien, maar het was weer hard gaan dooien.
Op het Wad lag geen of weinig ijs, maar het
moest nu niet weer gaan vriezen.
Eenmaal onderweg met het vloedje van ach-
Lees verder op pagina 58