krant_202326_bvv_small

58 Kerst
19 december 2023
Kerstvakantie van het internaat
Vervolg van pagina 57
teren de Lek op, kwam Arnold weer in zijn doen
en floot hij zijn vaste repertoire. Ze waren vroeg
in Amsterdam en hij paste als laatste nog net bij
een schutting van de Oranjesluizen. Hij kende
de koersjes naar Lemmer uit zijn hoofd en onder
deze omstandigheden was het een vakantiereisje.
Hij besloot via de Dokkumer Ee en via Dokkumer
Nieuwe Zijlen de Lauwerszee op te gaan. Na
een paar uur te hebben geslapen in Leeuwarden
ging de reis verder. Ook in Dokkumer Nieuwe
Zijlen kon gelijk geschut worden. Buiten de sluis
werd even vastgemaakt en bij de plaatselijke bakker
c.q. kroegbaas op de dijk haalde Arnold nog
een paar verse broodjes.
Op het Wad wist je nooit wanneer je weer aan de
wal kwam. Hij belde nog even naar de agent, die
hem doorgaf dat de zuiger ergens in de werkhaven
bij Oostmahorn lag en dat zij woensdagmorgen
met het tij wilden varen.
Onderweg kwamen ze verschillende garnalenkotters
tegen en met een Zoutkamper ruilden zij
een maaltje sliptong voor een emmer smeerolie.
Daarna voeren zij naar de werkhaven waar de
forse zuiger op haar spudpalen lag. De lompe bak
was behoorlijk aangegroeid dus het zou in ieder
geval een zwaar vrachtje worden.
Er lagen ook twee boten van de aannemer langszij.
Arnold ging kennismaken met de bemanningen
van de boten en van de zuiger. De schipper
van een klein vletje, dat ook opzij lag, kwam uit
de buurt en kende het Wad op zijn duimpje. Hij
zou proberen om staken te steken en zo de geulen
aan te geven omdat de reguliere betonning
was weggehaald voor de eventuele ijsgang.
De vlet was ‘s morgens al heel vroeg vertrokken
en de sleep vertrok toen de vloed erin kwam. De
diepte in de meeste geulen hadden zij broodnodig.
De Marie van Arnold lag van de drie boten
het diepst en werd daarom de achterboot. De waterballast
werd uit de achterpiek gepompt en dat
bracht de diepte op ongeveer één meter veertig.
Arnold was niet goed bekend op het Wad maar
schatte de afstand op de kaart zo’n 80 kilometer
naar Harlingen. De andere sleepboten vierden de
zuiger erachter en Arnold maakte de Marie vast
achter de zuiger. Het zou tijdens de hele reis een
zaak van opletten worden, omdat hij tijdig achteruit
moest slaan als een van de voorboten de
grond zou raken.
Arnold schrok toen de Marie even over de grond
ging… De touwen knarsten en met een knal
kwam de boot tegen de zuiger toen zij weer vlot
kwam en als het ware gekatapulteerd werd tegen
de zuiger. Arnold meldde het via de walkietalkie
aan de andere sleepboten.
“We proberen het nog even en anders moeten we
maar een tij stoppen”, sprak de andere schipper.
“Alles gaat volgens plan, dus het zit niet tegen”,
antwoordde de schipper.
Een minuut of vijftien later gingen ook de voorboten
over het zand. De zuiger liet haar spudpalen
zakken en zo werd gewacht op de vloed.
“Heb je het weerbericht gehoord”, vroeg een van
de collega’s aan Arnold en hij ging verder: “Ik
zou blij zijn als we over het Wad zijn, want als de
wind Oost loopt, kan je hier zomaar weken vastzitten.”
De mannen namen nog wat rust en zodra de
voorste boten weer vlot kwamen, begonnen ze te
trekken, de Marie aanvankelijk nog over de grond
meesleurend.
Ook dat tij kwamen ze niet over het Wad. Arnold
dacht aan zijn kinderen. Het liep weer tegen het
eind van de week en hoewel zij het van tevoren
wisten, bezwaarde het hem dat hij ze weer een
weekend op het internaat moest houden. Dit was
eigenlijk een onhoudbare situatie.
De vlet kwam opzij. Hij bracht wat boodschappen
en nam tegelijk afscheid van Arnold. Zijn
taak zat erop. De schipper wenste de bemanning
een fijne Kerst en probeerde zelf nog een stukje
op huis aan te komen.
Arnold keek hem in gedachten na en ging daarna
naar binnen. Hoe hij ook piekerde, hij wist geen
oplossing voor dit weekend. Een van de voorboten
belde naar het kantoor en die gaven de
opdracht niet te stoppen in Harlingen en in ieder
geval door te varen naar Kornwerderzand. Er zat
vorst in de lucht en indien nodig zouden ze nog
een extra boot sturen.
In ieder geval ging de bemanning dit weekend
niet naar huis. Inmiddels was het zaterdag toen
zij schutten in Cornwerd.
Een week vóór de Kerst kwamen de meeste ouders
hun kinderen ophalen voor de kerstvakantie.
Hoewel er altijd wel kinderen over bleven, omdat
hun ouders er niet op tijd konden zijn, waren nu
de enige twee die niet opgehaald werden de kinderen
van Arnold.
Janny had al van tevoren tegen de kinderen gezegd
dat zij bij haar mochten blijven zolang hun
vader er niet was. De kinderen vonden het prima
en vonden het bij haar eigenlijk leuker dan thuis.
Zij hielpen Janny de kerstboom te versieren en
kerstboodschappen doen. Ook kocht Janny cadeautjes
voor elk van hen.
En als de kinderen op bed lagen, mijmerde zij
over de weelde om zulke kinderen te hebben.
Soms droomde zij even weg en dacht zij aan Arnold.
Zij kreeg een kleur en ging snel een werkje
doen om de gedachten te verzetten.
Op de sluis probeerde Arnold het internaat te
bellen, misschien kon hij de kinderen aan de lijn
krijgen, maar het lukte niet. Misschien maar beter
ook want hij wilde ze niet van streek maken. Ook
hijzelf knapte er niet van op. In Amsterdam zou
hij het nog eens proberen. Vooral zijn dochtertje,
die ook nog weleens ziek was, miste haar vader
en moeder. Zijn hart brak als hij eraan dacht. Hij
nam zich voor in ieder geval met de Kerst met de
kinderen te zijn.
Besloten werd het weekend door te varen om de
baas ter wille te zijn. Ook op de zuiger waren er
enkele Sliedrechters die wel door wilden varen.
Anderen bleven wel aan boord, maar werkten
niet.
Toen de werkwillige bemanning zich zondagmorgen
gereedmaakte voor de reis, lag er al een dun
laagje ijs over het IJsselmeer. Het vroor stevig en
allen wisten wat dat betekende. Zwijgend ging het
transport op weg. Ruim negen uur hadden ze nodig
om in Enkhuizen te komen. Hier wilden zij
vastmaken toen hun een boot van Rijkswaterstaat
tegemoet kwam. “Bericht van jullie kantoor”, riep
de schipper.
Hij vervolgde: “Jullie moeten doortrekken naar
Amsterdam, daar kan de zuiger waarschijnlijk
blijven liggen.”
De mannen waren moe, maar ze begrepen de opdracht
van kantoor best. Het vroor nu behoorlijk
en de volgende dag zouden ze er niet meer doorkomen.
Toen zij in de Oranjesluizen lagen, belde
een van de schippers bij de sluismeester naar het
kantoor. Omdat voor de kinderen van Arnold
de kerstvakantie al was ingegaan besloot ook hij
even naar het internaat te bellen. Weer kreeg hij
niemand te pakken. Inmiddels ging de sluis open
en de opdracht was om binnendoor met de zuiger
naar Sliedrecht te varen.