Descarga en formato PDF (4 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

dicativa, pero sen ningún tipo de consideración desde o punto de vista
da estética:
“Vexo a Xohana Torres, cando escribe poesía, rubida a un penedo,
os brazos abertos en cruz, chamando aos galegos pra a asambrea
druída na carballeira.
Novelesca Xohana! Invocacións cangadas de urxencia –‘coidade’,
‘fixádevos’, ‘vede’- salpican o seu verso mentras apunta co dedo á
esa liña do horizonte onde raiola o mencer”. (FV, p. 62).
Pura Vázquez.
A admiración de Moreiras pola poesía de Pura Vázquez, ademais
da amizade que sempre tivo con ela, queda demostrada polo
feito de ser unha das catro plumas galegas escollidas para a primeira
entrega de Mensajes de poesía: Luz Pozo Garza, Luís Pimentel, Eduardo
Moreiras, Pura Vázquez e Julio Sigüenza.
Pero hai un texto precioso de Follas de vagar, un dos máis bonitos
de cantos foron escritos sobre a poeta de Ourense, que creo que poderíamos
subscribir cantos pensamos que Pura Vázquez escribiu moito,
cousas mellores e cousas non tan boas, mais na súa escrita abondosa e
mesturada áchanse poemas excelsos, moitos dos máis fermosos poemas
de toda a historia da literatura galega. Así pensaba Eduardo Moreiras:
“Cando prenden os cachoupos de alciprés na lareira, lémbrome
do poema de Pura Vázquez, “Lume”, e marmullo case en sonos:
‘...penso no lume íntimo que aniquila as almas’.
Diviña, insólita Pura Vázquez, tan desigual, descoidada, xenerosa,
ás veces embarullada na silveira das verbas pra acadar sempre unha
estrela, un vagalume, acendendo un resprandor de beleza na escuridade
da vida”. (FV, p. 23)
Luz Pozo Garza.
Remato con Luz Pozo Garza, que de toda evidencia é a figura
meirande do Parnaso galego de Eduardo Moreiras. A min, cada vez
que escribo sobre el, gustaríame evitar entrar en fonduras sobre a parella
Luz e Eduardo, porque a inmensa amizade que me une á poeta
faime saber cousas que nunca sei se debo contar ou non por escrito.
Emporiso, esquecendo antigos dogmas estruturalistas que nunca
foron admisibles para un comentario literario feito con seriedade,
cómpre recoñecer que nin se pode falar da poesía de Moreiras sen ter
150