Descarga en formato PDF (4 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

Mais a República de Irlanda non foi tampouco a desexada por
moitos dos precursores da independencia, senón outra dabondo vaticanista,
conservadora e angloparlante. De feito, malia o bilingüismo
oficial, sorprende tan pouco gaélico nun estado celta independente
que se supón moi afastado do autoodio expresado polo Duque de
Wellington (“Nacer nunha corte non converte a ninguén nun cabalo”).
A lingua gaélica de Irlanda, presente xa nas antigas inscricións rupestres
en escritura oghámica, desenvolveuse na Idade Media a través das
lendas épicas e da literatura relixiosa, mais o imperialismo inglés
logrou finalmente a súa lamentable decadencia.
No século XIX, a Liga Gaélica representou o inicio do proceso de
recuperación lingüística e cultural da que andando o tempo participarían
numerosos intelectuais, como Synge, e iniciativas, como a do
Abbey Theatre, un teatro nacional celta e bilingüe fundado por Yeats e
Lady Gregory que continúa existindo, aínda que reconstruído tras o
seu incendio, en Abbey Street. Aínda que o pobo que latexa en O crepúsculo
celta e en A rosa secreta fixo de Yeats portavoz principal do imaxinario
irlandés no mundo, ou precisamente por iso, quixemos que no
monográfico de Unión libre sobre a cultura celta, coordinado por María
Lopo, tivese presenza Lady Gregory, así como que se incluíse un estudo
sobre a poesía en gaélico, debido ao especialista no tema Pierre-
Yves Lambert.
Porque ir a Irlanda é tamén escoitar gaélico, cousa infrecuente
fóra da rural zona Gaeltacht, ou de locais determinados, como An
Siopa Leabher, antigo cuartel do Sinn Féin en Dublín e actual librería
gaélica. Neste sentido, a celtista María Lopo tivo especial interese en
visitar a Biblioteca Nacional de Irlanda, adxunta ao Museo e moi rica
en documentación literaria angloirlandesa, e a encantadora Biblioteca
Marsh, que aínda conserva as gaiolas onde se pechaba os lectores de
libros especiais, así como a histórica Royal Irish Academy.
Agora ben, en realidade, a lingua máis común en Dublín parece
ser a pastosa da cervexa, sobre todo a stout de pouco lúpulo e malte
moi tostado que ten a súa catedral turística na fábrica e museo
Guinness. Desta e doutras escumosas cervexas negras engúlense
millóns de pintas ao día só en Irlanda, un dos maiores produtores e
consumidores de tal bebida no mundo, como pode apreciarse facilmente
polos pubs e polas rúas abarrotadas de bebedores e bebedoras
264