Descarga en formato PDF (4 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

LIMIAR
Miguel Anxo Fernán Vello
Eu teño expresado en máis dunha ocasión que lendo a poesía de
Luz Pozo Garza experimenta o lector un particular “sentido de elevación”,
e chega a percibirse na respiración dos versos da autora unha
delicadeza que traspasa o ar, un voo luminoso que só a poesía é quen
de trazar. Méndez Ferrín falou, referíndose á poesía de Luz Pozo, de
“esplendidez sensual” e Carmen Blanco utilizou unha expresión perfectamente
acaída tamén para a autora de Prometo a flor de loto: “rebordante
sensualidade”. “O que fai o poeta é engadir unha faísca ao lume
total”, ten afirmado Luz, concibindo así a poesía como unha totalidade
latexante do humano, como un tremor profundo que ascende no ser
íntimo das palabras para se converter en definitiva revelación.
Diante destas vodas palatinas ás que nos convida hoxe Luz Pozo,
xenerosa na arte do seu ser persoal e do seu ser poético, fáisenos real
aquel verso de Octavio Paz que define ese “lume total” que os poetas
como Luz coñecen, senten e viven: La poesía es tiempo y arde. O presente
libro, escrito a través do voo delicado da memoria, é un canto de
celebración e de beleza. Goethe insistía en “eternizar” o instante e asociábao
á beleza. Luz Pozo “eterniza” neste libro o instante amoroso, o
curso dunha paixón fixada no tempo, para recobrar mesmo a “lúa dos
amantes”, a forma e o fondo dunha experiencia única: crónica sensual,
espello da natureza, a “chama dobre” que un día foi centro, ónfalos
voluptuoso, amor activo na súa propia beleza.
E estas vodas que Luz Pozo certifica na luz e na música dos seus versos,
sempre no alto territorio da emoción transvivida, teñen tempo e
lugar, teatro certo e recoñecíbel, mapas gravados na lembranza, como
se houbese un eco vivo e resoante que servise de guía aos sentimentos.
As vodas palatinas, libro que “brilla” agora entre nós, conteñen o segredo
da “saudade”, e esta saudade ten xeografía no Bom Jesús do
Monte, en Bussaco, nas rúas e prazas de Lisboa, á beira das augas do
Mondego, na entrañábel Coimbra ou na luz, “entre o ceo e a terra”, de
Sintra. Luz Pozo trazou aquí a liña de amor que a une a Portugal no
tempo, e é este un “libro portugués” que a autora –“amada en vela”–
nos entrega luminoso, “na posición dos astros fascinados”, para celebrar,
como un fado feliz, un amor que foi e é lei vital, razón de ser e
puro fervor de liberdade.
23