Descarga en formato PDF (4 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

literaria e intelectual da súa obra, caracterizada por unha constante
busca da esencialidade das cousas e das realidades, como xa indica o
título do seu primeiro poemario en galego. Neste sentido, Eduardo
Moreiras posúe unha concepción transcendente do mundo e, polo
tanto, da poesía, entrementres que esta non é senón un instrumento de
coñecemento privilexiado do mundo. A busca dun Máis Alá concrétase,
no seu caso, na persecución ansiosa dunha forma pura e permanente
da realidade, depurando e estilizando a percepción dos obxectos
continxentes, que translucen a forma orixinaria, unitaria e non dialóxica
dos mesmos. Así o manifesta o propio autor na introdución a Paisaxe
en rocha viva, referíndose ó valor hermenéutico da poesía: “E váise
deprendendo a coñecer e amar no profundo das cousas, mais alá do
escintileo doado das imaxes e das verbas vanas, belidas e inútiles”
(1958: 10). Por suposto, como xa adiantamos, trátase dunha formulación
netamente ideolóxica e, incluso máis, filosófica; non obstante, non
é unha cuestión de ortodoxia racional perfectamente planificada, senón
dunha teoría en todo caso deducida dunha experiencia vital, dun xeito
específico do coñecemento que achega a Moreiras ás consideracións
relixiosas esotéricas e místicas propias do estranxeiro ontolóxico que
considera que o seu reino non pertence ó mundo continxente.
Este achegamento transcendente á outra beira da realidade realízao
Moreiras alomenos en dúas direccións. A primeira, de tipo externo
e social, materialízase de dous xeitos posibles, intimamente relacionados.
En primeiro lugar, mediante un achegamento á realidade social,
particularmente á galega. Trátase dunha busca dunha identidade colectiva
que parece negada no presente e que, en definitiva, é a que leva ó
poeta ás orixes do mundo cultural e social galego, indisociadas nesta
etapa xerminal e case mítica, das do resto da humanidade. Esta temática
compróbase con particular intensidade na segunda e terceira partes
de Os nobres carreiros 5 . Así, por exemplo, o poeta refírese en máis dunha
ocasión á raza antiga, mítica e perdida da que se sente proceder. En
“Rozando toxo” representa a dureza da vida do pobo galego e a súa
capacidade para madurar a dor e o cansazo mentres interroga ó ceo:
“Un pobo probe e místico / deitado na raíz da vida / soña en sombra
5
Non obstante, en tanto que formulación persoal do autor, todo o exposto é recoñecible xa
nos seus primeiros poemarios; así, na mencionada introdución a Paisaxe en rocha viva, o
poeta declara a súa fidelidade á alma galega —deberemos entender á “esencia” desa
alma—, xurdida nunha paisaxe de ascese: “Eu, xa vai dito, non aceito a beleza sin raizame,
sin un pobo no trasfondo que latexe de consún ca obra creada” (1958: 9).
159