Descarga en formato PDF (4 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

centes / (...) / Non. Non hai fin nin tebra, / nin esmola. Soio fluente /
fusión da ialma apaixonada” (37-38).
Numerosas son, en definitiva, as alusións a diversos elementos
naturais a través dos que o poeta atopa unha vía de comunicación coa
transcendencia, habitualmente a través do motivo do sono. Así, por
exemplo, en “Coma un sono”, “Agarda” ou “Regatos”, de Os nobres
carreiros, atopamos referencias ás augas que flúen soñando coa súa
orixe: “Deus, un día, / abríu gorxas de luz / nista montaña galega //
e ficóu saudoso, / a soñar” (77), “Augas do río que van soñando /
mágoas da vida, / tamén levan os ceos de vran” (83), “Regueiro de
augas frías / antre penedos: no prado / ¿qué soñará” (85). Tamén
pode ser o sono unha vía de reincorporación ou de agregación ó lugar
orixinario e, polo tanto, de fuxida da prisión da realidade, como comprobamos
en “Rumoroso sono” de Paisaxe en rocha viva.
A outra grande vía de achegamento de Moreiras á transcendencia
da realidade sería de tipo interno e persoal, e concretaríase a través
do sentimento amoroso. En efecto, como xa quedou explicado, o poeta
de Quiroga é, fundamentalmente, un namorado, o cal acaba por convertelo
tamén nunha sorte de estranxeiro. O amor que expresa
Moreiras non é, no esencial, unha formulación distinta da transcendencia
natural e social que vimos ata o momento; as súas consideracións
refírense tamén á chegada dos amantes ó infinito e á eliminación da
individualidade no amor —anatta budista ou non-eu—; en consecuencia,
no amor tamén se considera a idea da busca da unidade perdida, o
camiño orientado a ese fin, a luz como manifestación da transcendencia,
a revelación ou epifanía da mesma, o concepto de centro, etc.
Todos os poemarios de Moreiras, como lembra Andrés Pociña,
teñen un transfondo relativo á relación coa poeta Luz Pozo Garza. O
sentimento amoroso que se manifesta na súa lírica mantén as constantes
mencionadas con anterioridade, pero tamén é relevante o feito de
que existe unha persecución incesante dunha depuración ou dunha
máis pura manifestación do mesmo e, en distintas medidas, o amor
pasa tamén por unha destrución positiva que será a que permita acceder
ó amor puro. Se nos primeiros poemarios, A realidade esencial e
Paisaxe en rocha viva, o amor presentábase limitado e obstaculizado
pola realidade inmediata (cfr. Pociña, 1995: 85), nos dous últimos, Os
nobres carreiros e O libro dos mortos, asóciase a unha experiencia case
mística e transcendentalizada, vinculada á vivencia da natureza e do
165