Descarga en formato PDF (4 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

ideolóxica da cuestión, senón tamén creativa e estética, imbricadas
todas elas nunha experiencia que participa por igual do vital e do estético,
entendendo o vital, nunha óptica integral, sempre unido á creación,
ó pensamento e á totalidade das facetas humanas.
Deste xeito, como xa propuxemos, Eduardo Moreiras é un autor
que, a partir do punto de vista poético e estético, representa unha das
aventuras máis esixentes e, ó tempo, persoais da lírica galega contemporánea.
A súa achega a esta tradición literaria resúmese en catro poemarios:
A realidade esencial (1955), Paisaxe en rocha viva (1958), Os nobres
carreiros (1970) e O libro dos mortos (1979), que serán os que empregaremos
como referencia 1 .
A pesar da presenza constante do autor durante longos anos no
panorama literario galego, e da xa mencionada gran calidade poética
da súa obra, non parece ser considerado na actualidade na súa xusta
medida, como xa opinaba Andrés Pociña (1995). Non é, probablemente,
o exiguo da súa obra lírica a razón da desatención actual ou, polo
menos, non a única. Pociña insiste na escasa presenza de Moreiras nas
historias da literatura galega, no desinterese editorial pola súa produción,
que se conserva, aínda hoxe, unicamente nas primeiras edicións,
así como na consecuente desatención institucional e intelectual que
sofre a súa figura e a súa obra 2 . Para explicar esta situación o crítico
propón tres causas posibles, que serían as de índole política, as familiares
e as propiamente estéticas ou expresivas. Refírense as primeiras
á actitude resistente de Moreiras, situado nunha ideoloxía concienciada
e comprometida coa realidade social galega e, en xeral, coa proble-
1
2
Cabería engadir algúns poemas soltos, tamén en lingua galega, aparecidos, como indica
Andrés Pociña (1995: 77) na homenaxe ó autor que lle dedica a revista Nordés, no seu
número 17-18, do ano 1992. Tamén en lingua galega habería que mencionar os libros de
narracións Primavera no Lor (1974) e Fogo solto (1976), así como o diario Follas de vagar.
Xornal (1969-1970) (1972). Moreiras tamén cultivou a lírica en castelán (cfr. Pociña: Ibid.)
—El bosque encantado, de 1947, Éxtasis, de 1948 e Los oficios, de 1952— se ben dende mediados
dos anos 50 cínguese á escritura en galego. Doutra banda, tamén é notable o seu labor
de tradutor a ambas linguas.
Hoxe en día pódese comprobar, por exemplo, que Moreiras non figura entre os autores
recollidos no directorio web da Biblioteca Virtual Galega (http://bvg.udc.es) nin no do
Consello da Cultura Galega (http://www.culturagalega.org/lg3), que son dúas referencias
estándar dentro das novas fontes de documentación. Por outra banda, ata onde coñecemos,
Moreiras só foi incluído nun volume antolóxico colectivo (González Garcés, 1974).
Para rematar, a súa obra poética galega segue sen ter unha reedición, e mesmo o seu primeiro
libro, A realidade esencial, resulta ilocalizable na actualidade nas bibliotecas galegas.
156