Descarga en formato PDF (4 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

protagonistas. Nela, toda a mitoloxía exipcia está ó servizo dunha lectura
transcendente desa historia amorosa que se desenvolve nunha
casa-cámara fúnebre, representación do centro mítico e místico, sorte
de mandala arquitectónico. Ese casal ou cámara ben podería entenderse
como o Castelo das mitoloxías nórdicas europeas, particularmente
da céltica —ou tamén das místicas occidentais—. A el achéganse os
cabaleiros andantes, que pasan de longo ou se perden, posto que é
transparente e invisible; só o cabaleiro escollido será capaz de entrar e
penetrar nos seus segredos. A devandita interpretación é a que se
constata no fragmento número 56, que dá conta de dúas vías posibles
para chegar ó sepulcro; o Falcón-viaxeiro espera a fixación “da cidade
en pedra para ter o valor de asumir a forma soñada” (68), e o obxectivo
deste viaxeiro é o de destruír o amor: “estaba posuido por unha
idea fixa: destruír o amor” (69), que é tanto como destruír á amada. En
efecto, toda a relación concrétase nun continuo intento por parte do
amante de destruír o amor ou de ser destruído corporeamente, pola
amada, torado como, en definitiva, fora torado Osiris, logo reconstruído
por Isis. Perséguese con todo iso o baleiro non creado, é dicir, o
espazo propiciatorio inicial ou a unidade esencial, onde as dualidades
do ti e do eu non existen —“Despóis entrou na vastedade valeira non
creada onde o tempo non conta nin onte nin mañán” (109)—, que se
consegue mediante un proceso de esencialización; neste caso,
Moreiras exprésao co símbolo do río profundo “que xungue o ser vivo
á inmorrente capacidade de existir nunha realidade máis fonda” (122),
que vén ser o fío que dá continuidade á existencia real respecto da
transcendente, o que permanece despois da destrución. De aí que se
fale dunha vida que é dobre, xa que é suma da real e a esencial: “atinei
co teu reino máxico onde dobremente vives” (122).
Por suposto, toda esta concepción destrutiva e inmanente do
amor, aparentemente tan allea á conciencia occidental, pero realmente
próxima ó “odio e amo” clásico, aparece no resto do poemario, na
marxe da historia central á que acabamos de referirnos, indicando a
necesidade de depurar e esencializar ese sentimento destruíndo ó
outro e deixándose destruír; ese sentido ten a afirmación do poema 45
de O libros dos mortos: “ti e min somos UNIDADE, temos ambolos dous
o mesmo sangue espritoal predestinada polo fado para a nosa irremediabel
destruición” (57). Represéntase, pois, unha concepción do amor,
da vida e da realidade entre dous mundos, unha dialéctica da permanencia
do esencial e a mutación constante do continxente.
167