Descarga en formato PDF (4 MB) - Centro Ramón Piñeiro para a ...

HILDA
Viñera dun lugar de resonancias xermánicas,
a súa independencia arrincaba
das estreitas cadeiras ata a gorxa conmovida e cálida,
estalando no inesperado pelo louro
con reflexos de centeo e landras,
de pan antigo.
Unha noite de San Xoán,
danzou
coa música dun violín áspero, un sopro pimitivo e flambeante,
a escueta camiseta vestía a penumbra dun fléxo escénico.
Posuída, volteou, deu saltos,
ao remate, quedou tumbada. Exhausta. Remol de brasa.
O violín seguiu un tempo soando, intimidándome como o roce
dos élitros dun grilo arrebatado.
Aínda o sinto os días de frío que anuncian neve
como se baixase do Rhin un xélido manto de aves emigrando en harpa
e outro roce de patas de aramio e máxico rabuñase o vento.
Xuntas percorrimos anos xuvenís a contravento e bandeira
buscando un mundo sen cárceres, intermediarios e ataduras.
Un día atopeina apoiada no portal, levemente alada.
-Hilda, que fas co teu aparato de música.
Gardeino.
No faio da miña casa late, en remol, entre outros enseres
cunha cinta de Allan Stivel e música chilena,
bailando un soño de humidade e anarquía.
Souben dela moitos anos despois
marchara a México buscando a lonxanía extrema das aves libres.
Tiña no seu perfil de cóndor
incisivo e de
batalla
un festín de cándidos marmelos.
75