Hazar World - Sayı: 25 - Aralık 2014

HÜSAMETTİN KOÇAN / HUSAMETTIN KOCAN
01
Bayburt’un 45 kilometre uzağında,
doğduğunuz köyde müze açma
fikri nasıl oluştu? Bu süreci anlatabilir
misiniz?
Bayburt’ta çok güzel bir çocukluk geçirdim.
Orası hala çok bakir ve çok da dramatik.
Büyük göçler veriyor. İnsanlar hep bir
çözüm, bir gelecek bekliyorlar. Bu geleceği
dışarıda bekliyorlar. Onun için kulakları
dışarıda, gözleri ufukta, bedenleri orada
kadınların. Gidip bazen dönemeyen, yastığı
taş olan işçiler var. Onun da getirdiği dramatik
bir boyut var. Benim babam da gurbetçiydi.
O nedenle annemin bekleyişi,
babamın 2 yılda bir geri dönüşü bende derin
bir iz bıraktı. Buna bir bakıma travma da
diyebilirsiniz. Belki hatırlama eğrisinin çok
güçlü yerleşmesi olarak da tanımlayabilirsiniz.
Aslında belki müze açma fikri sadece
oranın coğrafi, dramatik, buruk, şiirsel yapısıyla
ilgili değil. Orada yaşanan hasretler,
ayrılıklar, beklentiler ve özlemler meselesi
de var. 1978’de bir gün babam İstanbul’da
kapımızı çaldı ve oturduk, baba oğul konuştuk.
Çocukken babamın gurbete isteyerek
gittiğini zannediyordum, meğer zorla gidiyormuş.
O konuşmamızda babamın bana bir
bakıma vasiyet etmek istediğini, çok kibar
01
Baksı Müzesi’nin
kurucusu, sanatçı
ve eğitmen Prof. Dr.
Hüsamettin Koçan
uluslararası ödüllere
sahip.
01
Artist, educator and
founder of the Baksı
Museum, Prof Dr.
Hüsamettin Koçan has
international awards.
How did you come up with the idea
of opening a museum in the village
you were born which is 45
miles away from Bayburt? Can
you describe the process?
I had a nice childhood in Bayburt. The city
still remains untouched and dramatic. A
high number of people migrate from
Bayburt. People always expect a solution, a
future. But they expect it outside. Thus,
women’s eyes and ears wait for something
from the outside, only their bodies are there.
There are workers who could never come
back, who sleep on stones. It brings a dramatic
dimension. My father was also a
worker in a foreign country. My mother was
always waiting, and my father could visit us
only once in 2 years. This affected me deeply;
it is a trauma for me. Maybe you can
define it as the strong settlement of my
remembering curve. Indeed, the idea of
opening a museum is not only related to the
geographical, dramatic, bitter and poetic
structure of that place. It is also a matter of
longing, dissensions, expectations and aspirations.
One day in 1978, my father knocked
on our door, we sat together and talked as
father and son. As a child I always thought
46 ARALIK 2014 SAYI 25 - DECEMBER 2014 ISSUE 25