Aytek Sever - Panorama

www.isaretatesi.com
burnumun ucunu bile göremem, sevemem. Hazırlamak,
başlatmak, ilerletmek, zirveye ulaştırmak ve sonuçlandırmak:
Bunu başarmak için haz duyuyor olmalıyım; tesadüfleri ve her
aşamanın en sıradan öğelerini bile kendi yararıma
kullanabilmem için asal bir duygu varlığı gerek bana. İşte o
zaman, uzun vadede iç ve dış dünyama dair oluşturduğum
modellerin doğruluğu, kurnazlığım, kişisel yeteneklerim,
ustalıklarım ve içgüdümün karmaşık bir bileşimle bir araya
gelmesinin ortaya çıkaracağı toplam işgücünün dışında kalan
en belirleyici alt enerjiyle uyumlu olmam mümkün olur.
Gelin görün ki, bugün böyle ince işler için fazlasıyla
kabayım. Bir tek, isteğin zorlamaları ve ani kasılmalarıyla
harekete geçebiliyorum. Yükleniyorum, ama sadece aşırı
yüklenmeden boşluğa düşebilirim ve sonra belirsiz bir süre
boyunca kuyudan çıkmayı bekleyebilirim. Egemen havayı
kavramak ve senfoniyi onunla eşleştirmek: Bu bana uzak, bana
yabancı bugün. Müziğe kulak verebilmek aslında “leyleği
havada görmek – ve gözbebeğinde yeşeren yamaçlar, kırlar,
ufuk pırıltıları” gibi bir şeydir, özeldir, yalnızca ayrıcalıklı
olanlara göredir. Bense bugün tüm yetersizliğimle, ezbere bir
dürtüyle, senfoninin yerini her an hazır tutuyorum: çıplak,
soğuk, çekicilikten uzak bir ortalık yer. Hiç düşünmüyorum,
damarlarıma yanlış kan pompalarken, senfoninin en can alıcı
pasajlarındaki aydınlık kuşağı nasıl sezebilirim, ona nasıl
yakışabilirim, yaklaşabilirim.
Önüm ardım böylesine denk, sağım solum böylesine
denk ve her tarafım böylesi renksiz olmasaydı, işte o zaman,
56