Kadıköy Life Ocak & Şubat 2019

Life Magazin
beyaz beyaz küçük çakıl taşları yer alırdı zemininde.
Akşamları tango orkestraları çalar,
annem ve babam bizleri alıp giderdi. Onlar
dansa kalkar, ben de bana dikilen kabarık
entarilerle o taşların üstünde dans ederdim.
Ne güzel zamanlarmış diye düşünüyorum
şimdi. İstanbul’un profili yeni binalarla yok
oldu ne yazık ki. Çocukluğumun İstanbul’una
özlem duyuyorum.”
VAR GÜCÜYLE ALKIŞLANAN
ÇOCUK OYUNLARI
Çocukluğunda ailesiyle sık sık tiyatroya
gittiğini ifade eden oyuncu, sahneleri bir
izleyici olarak tanımaya başladığı yılları
şöyle anlatıyor hatıralarında kalan izlerle:
“Pazar günleri Beyoğlu’na çıkar, sinemaya
giderdik. Sosisli sandviç o zamanlar vazgeçilmezimdi,
filmin ardından İnci Pastanesi’nde
yenilen profiterol de öyle. Sonraları
Üsküdar’dan Ortaköy’e taşındık. Üsküdar
Şehir Tiyatrosu’na yakındı evimiz. Tiyatro
binasının yanındaki fırından her ekmek
almaya gidişimde alık alık afişleri izlediğimi
hatırlıyorum. Şehir Tiyatroları’nın çocuk
tiyatrosu çok iyiydi, hâlâ da öyle... Tüm
oyunları izlemişimdir o dönemler. Tevfik
Gelenbe’ler, Cilalı İbo’lar... Babam ‘Oyun
sonlarında çok alkışlayın’ derdi, ‘Çünkü
burada büyük emek var’. Çocukluğumun
oyunlarını var gücümle alkışladığım,
aklımda kalan güzel anlardan. Yıllar sonra
Şehir Tiyatroları’na Genel Sanat Yönetmeni
olduğumda, ‘Gayriresmi Hürrem’ oyununu
yönetirken çocukluğumda hayran hayran
sahneyi izlediğim o salona tekrar girdim, bu
kez yönetmen olarak. Ağlamaya başladım.
Çocukluktan aldığım her şey hâlâ beni
besliyor.”
BİR DELİNİN HATIRA DEFTERİ:
GENCO ERKAL
Bir gün tiyatro sahnesinde çok genç ve
başarılı bir adam konuşulmaya başlar.
Ayşenil Şamlıoğlu: “Gülse, başarılı ve kıvrak bir kalem... Çok iyi senaryo yazıyor. Dolayısıyla onun
senaryosunun içerisine kıvrak oyuncular girince de parlak bir iş çıkıyor ortaya.”
Tek kişilik bu oyuna ailece giderler. Henüz
ilkokul öğrencisi olduğu halde oyundan
o kadar etkilenir ki Ayşenil Şamlıoğlu, eve
gelerek tek başına hatırladığı sahneleri
oynamaya başlar. Bu ufak çocuk oyunları,
tiyatroya da bir yerden başlangıçtır kuşkusuz.
O yetenekli genç adam Genco Erkal’dır.
Oyun ise hâlâ tiyatro sahnesinde olan ‘Bir
Delinin Hatıra Defteri’.
“Genco’nun oyununu evde tek başıma
oynadığım zamanlarda gazetede bir haber
gördüm. ‘Genco Erkal, Bir Delinin Hatıra
Defteri isimli oyunu oynaya oynaya rahatsızlandı
ve hastalandı’ yazıyordu. Birdenbire
telaşa kapıldım, ‘Eyvah’ dedim. ‘Ben
de sürekli bu oyunu oynuyorum, ya ben de
hastalanırsam.’ Düşünsenize, çocuk aklıyla
ne kadar korkmuştum. Yıllar sonra Genco’ya
anlattım bu anımı; ‘Senin yüzünden oyuncu
oldum, böyle böyle korkular yaşadım, hiç
haberin yok. Sen oyunu bir tek kendin oynadığını
mı sanıyorsun’ diye. Çok gülmüştük.
Unutulmayan anılarımdandır.”
‘GÖNLÜM HEP TİYATRODAYDI’
Eğitim hayatının başladığı yıllarda önce
Gazetecilik ve Halkla İlişkiler Bölümü’nü
yarıda bırakıyor Şamlıoğlu, ardından inanması
güç ama Ortadoğu Teknik Üniversitesi
Mimarlık Bölümü’nü... “Çünkü” diyor ve
ekliyor: “Ne yapayım, gönlüm hep tiyatrodaydı.
ODTÜ Mimarlık Bölümü’nü üçüncü
sınıfta bırakınca herkes şaşırdı tabi. Artık
zamanı geldi konservatuvar okumamın
diye düşünüyordum. O sıralarda evlenmiştim,
eşim de oyuncu Rahmi Dilligil olunca
tiyatro ile iç içe oldum. Onların provalarına
gidip ağlardım. Bıraktım her şeyi, başladım
konservatuvara. Aldım diplomayı, bir anda
kendimi yeni kurulan Adana Devlet Tiyatrosu’nun
dokuz kişilik kadrosunda buldum.
Mecburen Ankara kadrosunda olan eşim
Rahmi Dilligil de geldi benimle. Tam iki yıl
orada yaşadık, ilginç bir deneyim olmuştu.”
YIL 1981, ADANA
DEVLET TİYATROSU KURULUYOR
“Neler gözlemlediniz peki Adana’da?” diye
sorduğumda, tiyatronun dönüştürücü
gücüne muazzam bir örnek veriyor usta
oyuncu: “Yıl 1981... Adana için o dönemler
Türkiye’nin en zengin ve büyük köyü diyorlardı.
Çünkü hakikaten hiçbir şey yoktu.
Şimdiki Adana bir rüya... Adanalıları tiyatro
ile tanıştırdık ve bir yılın sonunda Çukurova
Üniversitesi’nin de kazandırdığı ivme
ile şehir günümüze kadar çok değişti. İlk
oyunumuz, Tarık Buğra’nın ‘Ayakta Durmak
İstiyorum’ adlı oyunuydu. O kadar dramatik
bir eserdi ki, idam edilenler, devrimler...
Oyunu sergileyeceğimiz gün delikanlı Adanalılar
gelmiş, ‘Yeğenim, bu tiyatro kaç lira?’
diye sormuşlar. Biletin fiyatını öğrenince,
‘Çok ucuzmuş be, alalım’ demişler.
Argo konuşuyor ve içeride bir ‘aç aç’ gösterisi
olduğunu sanıyorlarmış. Bize gelip; ‘Herhangi
bir hareket olursa telaşa kapılmayın. Bir
anda ‘bu ne be’ diye bağıra çağıra çıkabilirler
tiyatrodan, hazırlıklı olun’ dediler. Güldük
Ocak & Şubat 2018 kadikoylife.com : 109