Kadıköy Life Ocak & Şubat 2019

Edebiyat
derslerimde de yetişkin kitabı yazdırıyorum.
Çocuk edebiyatına ilgi daha yoğun diyemem
ama temelde bir şey fark etmiyor. Yetişkinde
de çocukta da bu bahsettiğim şey aynı. Bu
yüzden ben bir şey yazmak istiyorum diye
gelen insanın, çoğunlukla yazacağı şey ilk
başta söylediği olmuyor. Aslında ne yazarsan
yaz, kendinden yazmak zorundasın. Kendine
değdiğinde de kendini görmek zorundasın.
Kendini gördüğünde de yaranla yüzleşmek
zorundasın. Cinayet romanı da yazsan böyledir
bu. Kadıköy ise iyi bir yüzleşme yeridir.
Burası tökezleme, düşme ve tekrar kendi
kendine ayağa kalkma yeridir. Burası bence
bir yazarın ikinci ergenliği olabilir.”
“KADIKÖY’ÜN DOKUSUNDA
ÖZGÜRLÜK VAR”
Peki Kadıköy, insanın kendisiyle yüzleşmesini
nasıl sağlıyor? Bu soruyu “Dokusunda
özgürlük var” diyerek yanıtlıyor Köker: “Kadıköy’ün
dokusunda özgürlük var. Bundan
besleniyorlar. Kadıköy’de düzenlediğimiz
yazarlık atölyelerine gelen yazar adaylarımızın
hepsi insanı arıyor, insana yöneliyor. Çocuk
kitabı da olsa, yetişkin kitabı da olsa...
İçimizdeki sade insanı bulmaya yöneliyorlar.
Bu nokta, Kadıköy ile örtüşüyor. Çünkü
burada herkes olduğu gibi ve içindeki öze
dokunmak için kafa yoruyor. Aslında bir
nevi kendine dokunmak için kafa yoruyor.
Hepsi kendini arayan insanlar...
Ve biz Kadıköy’de kendimizi aramak için çok
bedeller ödüyoruz. İstanbul’da ya da başka
bir yerde fark etmez, bir yerde kendini aramak
için her zaman bedel ödersin. Bu bedelleri
ödeyenler ya da ödemeye hazır olanlar yazıda
buluşuyor. O bedel de her şeyden önce iç
savaş ve kendinle yüzleşmektir. Kadıköy’de
bir şekilde görünenin arkasını görürsün. Nedir
o bedeller? Önce bir iç savaştır, kendinle
yüzleşmedir. Çünkü çok etkileşim halindesin.
Kadıköy’de çeşit çeşit insan, imajlar var... Fakat
burada yaşamaya başladıktan iki sene sonra
Kadıköy’deki o imajların arkasını görmeye başladım.
Bir imajla karşılaşıyorsun ama önemli
olan o imajın arkasındaki hikâyeyi görmektir.
Biz aslında birer hikâye olarak dolaşıyoruz.
Hepimiz bir hikâyeyiz. Dolayısıyla Kadıköy, bir
sürü hikâyenin birlikte var olma mücadelesini
anlatan bir yer.”
“KADIKÖY’DE MADALYONUN
İKİ YÜZÜ VAR”
Kadıköy’ün yazı potansiyeli olarak enteresan
bir yer olduğunu ifade eden Ekin
Köker, burada madalyonun iki yüzüne
dikkat çekiyor: “Kadıköy hızlı akıyor ama
kendi içinde yavaş bir devinimi de var.
Burada olmak, insana güven veren bir şey.
Bakkal Ahmet Amca sokağa çıktığında seni
tanıyor, köşedeki terzi seni biliyor. Ancak
Kadıköy’de madalyonun iki yüzü var. Bir
yandan kendini çok geliştirebildiğin ve
besleyebildiğin, sürekli birileriyle etkileşim
halinde olarak iletişimden beslendiğin bir
yer. Bir taraftan da o iletişime kendini çok
kaptırırsan, seni atıllaştıran bir yer. Üreten
kişinin orada dikkat etmesi gerekiyor. Evet,
etkileşimdesin ama bu etkileşimin yüzde
kaçı eyleme dönüşüyor?”
Kadıköy’ün, Avrupa Yakası’na göre farkını
ise şöyle anlatıyor Köker: “Karşı yakada
ritim yüksek. Fakat Kadıköy, bir o kadar
dar zamanın olup, bir o kadar da rahat
zamanının olduğu yer. Burada zamanı,
semtin kendi ritmi yavaşlatıyor. Çok disiplinli
şekilde belli bir programda ilerlesen
bile, gün içinde iki farklı arkadaşınla kahve
içebiliyorsun. İnsanların birbirini görmeyi
kolaylaştıran bir yapısı var. Kadıköy’e taşınır
taşınmaz benim telefonum susmamaya
başladı. Daha fazla arkadaş ile buluşma
imkânı bulabiliyorsunuz ama onun da şöyle
bir tarafı var; bir iş yetiştirmeye çalışırken,
bu duruma dur demen gerekiyor. Kadıköy’e
dur demezsen, Kadıköy seni durduruyor.
Mesela Avrupa Yakası’nda ders vermeye gittiğimde,
benim kontrolümün dışında akan
bir hengâmenin içinde bir zarf açmış gibi
hissediyorum. İnsanlar koşturuyor, kimse
birbirini görmüyor. Ben bir şekilde kendine
bir çukur açmış ve orada ders veriyor gibi
hissediyorum. Burada ise kocaman bir alana
sahibim ve insanları o alana çekiyormuşum
gibi hissediyorum. Bir kadın olarak da
bir insan olarak da Kadıköy’de rahatım ama
karşıya gittiğim zaman yabancıyım. Karşı
taraf, herkesi herhangi biri yapıyor. Oraya
gidince herhangi biri oluyorum. Karıncalardan
bir tanesin, burada ise kendi çukurum
var. Kadıköy, insanlara bunu hissettiriyor.”
“KADIKÖY’DEN BESLENENLERİN ÇOĞU
KADINI YAZMAK İSTİYOR”
Ekin Köker, Kadıköylü öğrencilerinin genelde
kadın konusunda yazmak istediğini
belirtiyor: “Buradan çıkan hikâyelerdeki
ortak nokta hep insan. Son zamanlarda
görüyorum ki insanlar hikâyelerinde aslında
çığlık atıyor. Yani bir şekilde gözlerinin
parladığı, ivme aldıkları yer, aslında kendi
içlerinde değmedikleri yer oluyor. Kadıköy
hikâyeleri yazdırmak gibi özel bir çalışmam
olmadı ama Kadıköy’de bulunmayı tercih
eden insanların çoğu kadını anlatmak istiyor.
Onu biliyorum. Kadını doğru ifade etme
isteği var. Genele baktığınızda ise şunu
görüyorsunuz; ‘Ben bir şey düşünüyorum
ama bunu yazıya aktarırken düşündüğümü
yansıtamıyorum.’ Genelde bu şikâyet var.
Daha çok ‘Ben de varım’ demek ihtiyacı
hissediyorlar. Bir şekilde var olduklarını
göstermek, iletişim kurmak istiyorlar.”
Ocak & Şubat 2018 kadikoylife.com : 73