ΟΙ ΕΒΡΑΪΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

από πατέρα ή από µητέρα αφιερώνουν ένα χρόνο για το χαµένο
γονέα, αποφεύγουν τις χαρούµενες συγκεντρώσεις και για έντεκα
µήνες ψάλλουν το Καντίς, στη συναγωγή. Όλο αυτόν τον καιρό καίει
στο σπίτι τους ένα καντήλι σε ανάµνηση εκείνου που πέθανε.
Όταν συµπληρωθούν έντεκα µήνες, τελείται µνηµόσυνο και
επισκέπτονται οι συγγενείς το νεκροταφείο. Το µνήµα πρέπει να είναι
τελειωµένο µε την ταφόπλακα, πάνω στην οποία υπάρχει µια εβραϊκή
επιγραφή, όπου αναφέρεται η ταυτότητα του νεκρού ή και κάποια
άλλα λόγια. Σε πολλές χώρες σκάλιζαν πάνω στις ταφόπετρες
διάφορα σχέδια και σύµβολα ανάλογα µε το όνοµα ή το επάγγελµα
του νεκρού. Χέρια σε θέση ευλογίας διάλεγαν για έναν Κοέν, απόγονο
ιερατικής οικογένειας, κεριά του Σαµπάτ στόλιζαν συχνά τις
ταφόπετρες των γυναικών, πλοία στους τάφους των θαλασσινών,
ψαλίδι για ένα ράφτη, ένα δάσος µ' ένα µόνο δέντρο κοµµένο ή µ' ένα
δεµάτι στάρι, όταν επρόκειτο για µικρό παιδί.
Οι Εβραίοι τιµούν τη µνήµη του νεκρού µε µνηµόσυνο κατά την
επέτειο της ηµέρας του θανάτου, σύµφωνα µε το εβραϊκό ηµερολόγιο,
το καντήλι ανάβει πάλι για 24 ώρες, ενώ οι συγγενείς του νεκρού
ψάλλουν το Καντίς, κάνουν αγαθοεργίες και επιµνηµόσυνες δεήσεις
στη συναγωγή κατά τη διάρκεια των κυριότερων γιορτών.
Οι επισκέψεις στο νεκροταφείο είναι περιορισµένες, συνήθως πριν
από το Ρος-Ασανά και το Πέσαχ. Όταν πηγαίνουν, ακουµπούν πάνω
στο µνήµα µια µικρή πέτρα, σηµάδι ότι συνεχίζουν να θυµούνται
όσους έφυγαν.
Το νεκροταφείο ονοµάζεται Μπετ Αχΐµ (σπίτι ζωής) Μπετ Ολάµ
(σπίτι της αιωνιότητας), Μπετ Αλµίν (σπίτι του κόσµου), ως ένδειξη
ότι για τον Εβραίο ο θάνατος δεν έχει τίποτα το τροµακτικό, αλλά
αντίθετα είναι το πέρασµα στην αιώνια ζωή.
86