ΟΙ ΕΒΡΑΪΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Η νοικοκυρά, αφού ζυµώσει το ψωµί, το σκεπάζει µε καθαρή
πετσέτα, βάζει ένα µαντήλι στα µαλλιά της και λέει τη µπεραχά της
χαλά κρατώντας το χέρι της µέσα στη ζύµη. Στη συνέχεια κόβει ένα
κοµµάτι από τη ζύµη, το βάζει σε αλουµινόχαρτο και το καίει στο
φούρνο µέχρι να γίνει κάρβουνο. Αυτή η συµβολική προσφορά του
ψωµιού είναι ένα είδος θυσίας στο ∆ηµιουργό, που απαλλάσσει τον
άνθρωπο από την επιθυµία να επωφεληθεί από όλην τη ποσότητα του
ψωµιού. Εάν δεν υπάρχει δυνατότητα παρασκευής ψωµιού κάθε
Παρασκευή, τότε η νοικοκυρά κάνει µια µεγαλύτερη ποσότητα κάποια
άλλη µέρα και βάζει τα ψωµάκια τέσσερα - τέσσερα σε σακουλάκια
πλαστικά στην κατάψυξη, δηλαδή δύο για το βράδυ της Παρασκευής
και δυο για το µεσηµέρι του Σαββάτου. Τα χαλότ τα χρησιµοποιούν οι
Εβραίοι σε όλες τις γιορτές.
Προσευχή της χαλά
Μπαρούχ ατά Αδονάι, Ελοένου µέλεχ αολάµ, ασέρ κιντεσάνου
µπεµιτσβ βετσιβάνου, λεαφρίς χαλά τερουµα.
Ευλογητός Συ Κύριε ο Θεός µας, βασιλιά του Σύµπαντος, που µας
αγκάλιασες µε τις εντολές Σου και µας πρόσταξες να µοιράζουµε τη
χαλά.
Μύθος για το ψάρι του Σαµπάτ
Το ψάρι θεωρείται ιδανική τροφή για τον εορτασµό του Σαββάτου.
Έχει συνδεθεί µάλιστα µε ένα µύθο, ο οποίος µας αφηγείται τα εξής:
Κάποτε µια πλούσια κυρία ονειροπολούσε στην πολυτελή βάρκα
της παίζοντος µε το χέρι στο δροσερό νερό. Κάποια στιγµή το
δαχτυλίδι µε το χοντρό διαµάντι που φορούσε, γλίστρησε από το
δάχτυλο της και χάθηκε στη θάλασσα ∆εν στενοχωρήθηκε και πολύ,
είχε τόσα άλλα ωραία δαχτυλίδια! Στην στεριά όµως µια άπορη και
πολυµελής οικογένεια πεινούσε. Ήρθε η Παρασκευή, ο πατέρας πήγε
στην ψαραγορά και παρακαλούσε να του δώσουν κανένα µικρό
ψαράκι για να τιµήσει το Σαµπάτ. Οι ώρες περνούσαν και η απελπισία
του δεν περιγραφόταν. Πως ήταν δυνατόν, νύχτα του Σαµπάτ, να µην
έχουν έστω και ένα κατώτερο και φθηνό ψαράκι στο τραπέζι; Ο
καηµένος δάκρυζε, κρύωνε, παρακαλούσε και στην τσέπη του δεν είχε
καθόλου χρήµατα. Στο καλυβάκι τους η γυναίκα του και τα παιδιά του
93