Aby rozpocząć lekturę, kliknij na taki przycisk , który da ci pełny ...

Lord Plantagenet oglądnął się niespokojnie na wszystkie strony, panna Wanda ściągnęła
ramiona, pani Zamirska zaczęła mi robić jakieś telegraficzne znaki, całe towarzystwo spoglądało
po sobie i po mnie, jak gdybym coś bardzo niestosownego powiedział. Darujesz mi więc,
szanowny czytelniku, że z przestrachu nie wiedziałem, co się ze mną dzieje. Domyśliłem się
tylko, żem zrobił jakieś głupstwo, zaczerwieniłem się po uszy i dla odzyskania kontenansu 30
zacząłem się rozglądać po pokoju, ale nie zauważyłem nawet, że się w nim znajdował lokaj,
który wszedł był właśnie po jakieś instrukcje tyczące się herbaty i w którego przytomności
nie potrzeba było wyjawiać, że w naszym obozie mógł się znajdować jaki Plantagenet. Ten
ostatni raczył mię powitać lekkim, ale łaskawym skinieniem ręki i odpowiedzieć na moje najuniżeńszą
przemowę:
– A, przypominam sobie, podobno pan byłeś u majora Rębajły?
– Tak jest, panie dobrodzieju, byłem przy nim do ostatka – odrzekłem przywołany do
przytomności wspomnieniem kochanego naszego naczelnika.
Lord Henry zerwał się na to z miejsca, chwycił mię za rękę i zaprowadził w najodleglejszy
kącik pokoju. Tu staliśmy chwilę, ja pełen oczekiwania, co mi powie zacny komisarz
wojenny, on zaś z czołem zmarszczonym głębokimi myślami, z wargą dolną wyrzuconą do
góry, z oczyma wlepionymi w sufit, zupełnie jak minister finansów szukający sposobu naprawienia
waluty 31 .
Po chwili odwrócił się, spuścił głowę i oczy ku podłodze, pochylił górną część ciała naprzód
i założywszy ręce w tył począł się szybkim krokiem przechadzać po pokoju.
Dostrzegłeś już może, kochany czytelniku, że mi bardzo łatwo można zaimponować, nie
dziw się tedy, gdy ci powiem, że w tej chwili wydało mi się, jakoby nie kilka kijów starego
Kotwickiego, ale przynajmniej dziesięć tajemnic stanu ciężyło na pochylonym grzbiecie pana
Henryka. Nareszcie zatrzymał się znowu przede mną, przybrał na nowo poprzednią postawę i
zapytał szybkim i jakby urodzonym do rozkazów głosem:
– Gdzie jest Nemira?
Nemira był to młody człowiek, nasz towarzysz broni, znany z gorliwości około prac przygotowawczych,
a później z męstwa. Rząd Narodowy przeznaczył go był do pomocy majorowi
Rębajle. Wydało mi się z początku rzeczą bardzo naturalną, że jedna znakomita figura pyta o
drugą, i nie domyślając się wcale, co się święci, odpowiedziałem:
– Pojechał do Warszawy.
– Hm, to źle – odrzekł Plantagenet – trzeba, żeby był tutaj. Musisz go pan natychmiast tu
sprowadzić. Postarasz się pan o paszport, pan Zamirski da panu konie do granicy – a ja napiszę
list do Nemiry, który mu pan wręczysz.
Nie wiem, o ile tam pan Łąkowski potrzebował Nemiry, ale wiem i poznałem zaraz, że
mnie nie potrzebował w Kalnowie. Z przyjęcia, jakiego doznałem od panny Wandy, i z opowiadania
jego, którego koniec słyszałem wchodząc do salonu, wniosłem, że na konto oddalenia
Kalnowa od granicy i braku styczności jego ze światem ten, co nosił królewskie imię
Plantagenetów, odegrał rolę polskiego Münchhausena 32 . Po takich antecedencjach 33 naoczny
świadek lub ktokolwiek przybywający ze stron, co miały być widownią jego czynów, musiał
mu być niedogodnym.
Zmiarkowałem tedy, że pragnął mię czym prędzej wyprawić z Kalnowa, a ponieważ jako
gente Ruthenus 34 jestem niesłychanie uparty, postanowiłem zabawić tam, jak będzie można
30
kontenans (z fr.) – śmiałość, pewność siebie.
31
Aluzja do trudności ekonomicznych Austrii, której groziła inflacja.
32
baron Münchhausen – żyjący w XVIII. w. oficer niemiecki, uchodzący za niebywałego łgarza i samochwałę;
postać przysłowiowa i literacka.
33
antecedencje (z łac.) – zdarzenia wcześniejsze.
34
gente Ruthenus (z łac.) – z pochodzenia Rusin; początek zwrotu: Gente Ruthenus natione Polonus – Rusin
z pochodzenia, narodowości polskiej.
16