Aby rozpocząć lekturę, kliknij na taki przycisk , który da ci pełny ...

– No widzisz! Jakoż ci się zdaje, jak głęboko można wepchnąć taki bagnet w ciało, żeby
pchnięcie nic nie szkodziło i dało się wyleczyć za cztery tygodnie?
– Nu, jak to może być, żeby to wyleczyć? ... Jak ono jest nabite, to ono zabija od razu!
Brrr! ... – i poczciwy Żyd wstrząsł się na samą myśl o tym morderczym narzędziu.
Lord Plantagenet poznał, że tym sposobem nie dojdzie z nim tam, gdzie zmierzał.
– Ale tak, inne żelazo, na przykład nóż, czy głęboko się da wepchnąć bez szkody?
– Hm, hm – medytował Duwid głaszcząc się po brodzie. – Jakby na przykład w nogę, to
można jemu wepychywać i na dwa cale, a za kilka tygodni już będzie całkiem zdrów!
Plantagenet tak był uradowany tą pojętnością Duwida, że mało mu się nie rzucił na szyję.
– Słuchaj – zawołał z ukontentowaniem – musisz mi przebić nogę na dwa cale, a jak się z
tego dobrze wywiążesz, dostaniesz pięćdziesiąt reńskich natychmiast!
Duwid zdumiał się niepospolicie na tę propozycję, bo trudno mu było pojąć, dlaczego ten
pan chce mieć koniecznie przebitą nogę. Lecz za pięćdziesiąt reńskich byłby mu nawet odciął
głowę, gdyby sobie tego był koniecznie życzył.
– Ale pamiętaj – dodał Plantagenet – jeżeli piśniesz słówko o tym wszystkim, to cię zaskarżę
do kryminału i powiem, żeś mię skaleczył przez niezręczność przy puszczaniu krwi!
– Niech jaśnie pan będzie spokojnym – jak ja dostanę pieniądze, to na co bym ja miał komu
o tym mówić?
– No, masz tu ten nóż, a uważaj, żebyś mi co złego nie zrobił, bo pójdziesz do kryminału!
Ale poczekaj – mówił dalej lord Henry blednąc przed błyszczącym już w ręku Żyda ostrzem i
ocierając zimny pot z czoła – nie mógłbyś ty mię nachloroformizować?
– Ja nie mam chloroformu, ale może jaśnie pan się napije wódki, to mu będzie lepiej.
O wszechpotężny nektarze kartoflany! Do czego ty się nie przydasz?
Lord Plantagenet wzgardził jednak tą propozycją Żyda i nastawił nogę, którą mu cyrulik
miał przebić powyżej kolana, między kością a muszkułem idącym równolegle z tą ostatnią.
Za chwilę dał się słyszeć lekki okrzyk; lord Henry opadł bezwładny na sofę i zemdlał.
Wielki pogromca atamana kozackiego był ranny; jego waleczna krew ciekła na podłogę, jego
groźne oblicze okryła bladość gipsowa – od której odbijały się efektownie krzaczyste faworyty.
Żyd wyjął żelazo z rany, pokiwał głową i mruknął:
– A d u r n y g o j!
Po tej na pół nekrologicznej uwadze obrócił się do stolika, gdzie leżały wskazane mu już
poprzednio przez milorda bandaże i szarpie. Oprócz nich znajdował się tam także pugilares
nadzwyczaj dobrej tuszy. Reb Duwid przypatrywał mu się jakiś czas uważnie, wziął do ręki i
cmokając z ukontentowaniem, począł przeliczać banknoty. Namyśliwszy się nieco, kiwnął
ręką i schował pugilares do kieszeni, po czym wziął się do zaopatrzenia rany. Obwiązawszy
dokładnie nogę walecznego lorda, wyniósł się na palcach z pokoju, unosząc z sobą sowitą,
choć trochę nielegalnie zalikwidowaną zapłatę.
Przyszedłszy do siebie – milord odetchnął głęboko i przypomniał sobie najprzód ciężką
operację, którą właśnie przebył. Próbował wyprostować nogę – potem podniósł się ostrożnie
na sofie, opierając się obydwoma rękami na poręczu, i przekonał się z wielkim zadowoleniem,
że nie czuje żadnego bólu i mógłby śmiało chodzić, gdyby tego była konieczna potrzeba.
Spostrzegł niezadługo i – deficyt sprawiony w jego finansach przez Duwida, ale pomyślał
sobie: „Ha, ukradł mi szelma 500 rubli, ale przynajmniej będzie milczał!”
88
a szwert, wus der Zetner sztekt heran uf de żelazne ryrke (żargon żyd.) – miecz, który żołnierz nasadza na
lufę.
32