Aby rozpocząć lekturę, kliknij na taki przycisk , który da ci pełny ...

ostatnich najważniejsze doniesienia, które mogły służyć do ułożenia pikujących 83 telegramów,
a jeszcze inni przysmażali nowinki brukowe dla mniej inteligentnej publiki. Jeden tylko,
najsłuszniejszy ze wszystkich, nie robił nic i ten przyjmował naszego bohatera; zaraz też
lord Plantagenet poznał, że to musi być „naczelny i odpowiedzialny redaktor i wydawca »Kuriera«”.
– Mój panie – rzekł do niego dawnym swoim arystokratycznym tonem, rozpierając się na
sofie – jestem wysłany za granicę kraju przez jenerała *** w nader ważnym interesie. Bawiąc
w tym mieście u mego kuzyna, księcia Y, przeglądałem pański dziennik i spostrzegłem, że
brakuje w nim kilku szczegółów, nader ważnych, z ostatniej bitwy. Kazałem memu sekretarzowi,
żeby je ułożył, i przynoszę mu oto tą korespondencyjkę.
Po słowach: „mego kuzyna księcia Y” odpowiedzialny i naczelny redaktor i wydawca
»Kuriera« zsunął się z uszanowaniem na brzeg swego krzesła, zaś po wyrazach: „kazałem
memu sekretarzowi” powstał i nie siadając więcej, z głębokim ukłonem odebrał podane mu
pismo, któreśmy już widzieli na schodach.
– Niezmiernie jestem obowiązany panu dobrodziejowi! Tak nam trudno o wiadomości zasługujące
na wiarę!
– To prawda – odrzekł milord zapalając cygaro – piszą wam czasem wierutne brednie. W
tej ostatniej bitwie, na przykład, powiadają, że kosynier zabił atamana kozackiego, podczas
gdy ja sam wypaliłem mu w łeb z rewolwera i wziąłem mu konia, na którym tu do Galicji
przyjechałem, bo mi mojego granat spod nóg zabrał.
– Pan dobrodziej raczyłeś ... – zaczął odpowiedzialny i naczelny redaktor i wydawca,
przejęty wielkością swego gościa.
– Kazałem to panu opisać dokładnie – odparł milord i biorąc za kapelusz skinął głową. –
Do widzenia, kochany panie!
– Uniżony sługa pana dobrodzieja – wymówił kłaniając się redaktor i odprowadził swego
nowego a bezpłatnego korespondenta aż na schody.
*
* *
Nazajutrz w szpaltach »Kuriera« pojawił się artykuł następujący:
„»Gazeta«, która nie ma żadnych stosunków, przyniosła znowu mnóstwo niedokładnych i
zupełnie mylnych wiadomości z pola walki. Czerpiąc nasze doniesienia z najbliższego i jedynie
prawdziwego źródła, jesteśmy w stanie obznajmić naszych czytelników z prawdziwym
biegiem wypadków. Oto, co nam donosi nasz korespondent, jeden z najczynniejszych i najwaleczniejszych
uczestników ostatniej walki, stoczonej przez oddział jenerała ***:
«Podczas gdy nieprzyjaciel zaatakował nasze lewe skrzydło, kawaleria jego rzuciła się na
furgony znajdujące się w tyle oddziału, które by się były z pewnością stały łupem nienasyconej
chciwości wroga, gdyby nie dzielny adiutant H. Ł., który z największym narażeniem samego
siebie rzucił się naprzeciw nacierającym Kozakom i ubił ich dowódzcę. Przybiegający
kosyniery potrzebowali już tylko ścigać pierzchającego nieprzyjaciela. Dzielny adiutant H. Ł.
przytomnością swoją ocalił cały oddział i z nieustanną gorliwością obiegał pole walki, roznosząc
wszędzie rozkazy, póki nie został raniony w chwili, gdy trzech infanterzystów nieprzyjacielskich
zmusił do złożenia broni»”.
Widzimy z tego artykułu, że szlachetny lord mianował się adiutantem i że jeżeli zajedzie
do Kalnowa, to go sława już tam wyprzedziła, bo od kiedy on i Józio udali się do obozu, we
83 pikujący (z fr.) – sensacyjny.
30