Aby rozpocząć lekturę, kliknij na taki przycisk , który da ci pełny ...

More documents

Recommendations

Info

Nie mniej łzawe było pożegnanie z panną Celiną, przy której to sposobności pan Artur po raz trzeci czuł się rozrzewnionym, tylko że tym razem nikt nie nadszedł, wskutek czego słowo czasowe „kochać” odmieniane było nie tylko w liczbie mnogiej, ale i w pojedynczej – a na różanych usteczkach panny Celiny spoczął pierwszy w jej życiu pocałunek. Pocałunek od człowieka, który... ale nie wyprzedzajmy biegu wypadków. Jakiś szlachcic, jadący na wieś własną bryczką, zabrał z sobą pana majora, jego tłumok, fotografie i kaftanik. We Lwowie nie zostało po nim nic prócz łez i żalu, i dwóch fotografij, z których jedną pani Szeliszczyńska ukrywała przed pasierbicą, a drugą panna Trzeszczyńska przed macochą. 42
ROZDZIAŁ II Z KTÓREGO WYNIKA, ŻE WICEHRABIA DE TOURNE-BROCHE NIE POWINIEN BYĆ GRUBIANINEM I ŻE P. KAJETAN ASAKASOWICZ JEST TĘGIM PATRIOTĄ I MĘCZENNIKIEM SPRAWY OJCZYSTEJ Szlachcicowi, który wiózł pana majora Jana Warę, polecono tego ostatniego jako niezmiernie ważną figurę, wysłaną przez rząd francuski w celu naocznego przekonania się o stanie rzeczy w Polsce. Ażeby ciekawy Galicjanin nie naprzykrzał się panu Arturowi natrętnymi pytaniami, dodano, że wysłannik Napoleona III nie mówi inaczej, tylko po francusku. Ponieważ szlachcic oprócz ojczystej mowy i trochę w szkołach zachwyconej niemiecczyzny i łaciny nie znał żadnego innego języka, więc nie było sposobu prowadzenia rozmowy, jak chyba na migi. Szlachcic tylko od czasu do czasu z pewnym rodzajem bogobojnego uszanowania spoglądał na pana Artura, a ten ze swojej strony mierzył go wzrokiem, który zdawał się mówić: „Wielki to zaszczyt dla Waści i dla waścinej taradajki, że wieziecie człowieka, który tydzień temu zaledwie miał poufną konferencję z samym Napoleonem!” Szlachcic rozumiał znaczenie tego wzroku i za każdym razem, gdy się z nim spotkał, kłaniał się z największym uszanowaniem, wyjmując cybuch z ust i uchylając czapki. Pan Artur kiwał łaskawie głową, puszczał kłąb dymu z cygara w oczy poczciwemu szlachcicowi i rozpierał się, jak mógł najwygodniej, na trzęsącym nielitościwie wózku węgierskim, ażeby zabić czas dumaniem. Szlachcic zaś myślał sobie, że to dalibóg bardzo grzeczni ludzie ci Francuzi! O czym dumał p. Artur? Czy o ciemnych włosach i o czarnych oczach pani Małgorzaty, czy o cudownym błękicie źrenic jej jasnowłosej pasierbicy? Jedne i drugie warte były dumania i w istocie p. Artur przypominał sobie z upodobaniem, co to za rozkoszna Galicjanka ta pani Szeliszczyńska i co to za świeży, nadobny kwiatek ta panna Celina. Przykro mi jednak, że z obowiązku rzetelnego historiografa muszę dodać, iż do tych miłych i poetycznych wspomnień pana Artura mieszały się daleko prozaiczniejsze. „Ściśle biorąc – myślał on sobie – lwowskie moje gosposie są wprawdzie niczego, ale brak im jeszcze wielu rzeczy. Najprzód, w całym ich układzie i w całym domu czuć nie wykorzeniony jakiś szyk prowincjonalny – gdyby nie kwestie patriotyczne, doniesienia z placu boju, fabrykacja nabojów i skubanie szarpi, nie byłoby nawet przedmiotu do rozmowy – dowcipu, sprytu ani za grosz – pani Szeliszczyńska pyta się tylko wiecznie, czy każdy warszawianin taki bałamut, i zaraz potem z głębokim westchnieniem przechodzi na temat niewierności mężczyzn w ogóle, a lekkomyślności pana Szeliszczyńskiego w szczególności – otóż i rozmowa na cały wieczór. Z panny Trzeszczyńskiej trudno wydobyć choćby słówko. Pour un causeur comme moi, ce n’est rien! 121 Wszystko to jakieś nieruchliwe, sztywne, bez życia – nie tak jak u nas w Warszawie. Przecież tu, w tej skamieniałej Galicji, muszą istnieć jakieś inne kobiety. Ha, rozpatrzę się – i zdaje się, że puszczę w trąbę moje lwowianki”. Ostatni ten frazes wyjąłem z listu, który wkrótce potem otrzymałem od pana Artura. Zgorszyła mię niezmiernie jego niewdzięczność, bo wiedziałem, jak dobrze był przyjmowanym w domu pani Szeliszczyńskiej i jak troskliwie ona wypytywała się zawsze o niego po jego wyjeździe. Co się tyczy p. Celiny, jestem przekonany, że przynajmniej sześć razy na dzień przypatrywała się w sekrecie jego fotografii i odczytywała wiersze „jego utworu”, które wpisał był do jej albumu. Jeden z nich zaczyna się tak: 121 Pour un causeur comme moi, ce n’est rien! (fr.) – Dla takiego mistrza rozmowy salonowej jak ja, to fraszka! 43
Page 1 and 2: Aby rozpocząć lekturę, kliknij n
Page 3 and 4: Tower Press 2000 Copyright by Tower
Page 5 and 6: Szanowny czytelniku! Widzę, jak si
Page 7 and 8: - Kiedy bo, proszę panów, powiada
Page 9 and 10: - Wiecie, że byłem do niedawna le
Page 11 and 12: - A skolko ubili buntowszozykow? 13
Page 13 and 14: czy, uważam tylko na wdzięk kwiat
Page 15 and 16: Józio chwycił się przy tych sło
Page 17 and 18: najdłużej. Nie miałem jednak cza
Page 19 and 20: Lord Henry Plantagenet zdawał się
Page 21 and 22: napis na starej bardzo tablicy, ale
Page 23 and 24: - Ależ powiedz mi, jak się masz,
Page 25 and 26: chciałem nosić z sobą kwitu i da
Page 27 and 28: łów, wzięli się wszyscy do orga
Page 29 and 30: cze w krótkie strzemiona kozackie,
Page 31 and 32: wszystkich dziennikach krajowych ż
Page 33 and 34: * * * Mamże opisywać, co się dzi
Page 35 and 36: ROZDZIAŁ I NADER WAŻNY DLA TYCH,
Page 37 and 38: czasem z kawiarni Müllera do Jezui
Page 39 and 40: dokładnością jak kompania kapita
Page 41: c) kaftanik flanelowy, własnoręcz
Page 45 and 46: ma przynajmniej tę jedne zaletę,
Page 47 and 48: Nie zamierzam ja bynajmniej stawia
Page 49 and 50: ROZDZIAŁ III WYJAŚNIAJĄCY NADER
Page 51 and 52: Po tych przedwstępnych komplimenta
Page 53 and 54: nego bieguna, a raczej do biegunki
Page 55 and 56: nym aktem Dziewicy Orleańskiej 171
Page 57 and 58: miejscu p. Widmana 180 i musiał cz
Page 59 and 60: go. Jacyś historycy 190 , których
Page 61 and 62: powiedziała: w o l e m y 202 Rocha
Page 63 and 64: ROZDZIAŁ V W KTÓRYM P. ARTUR KUKI
Page 65 and 66: - Kiedy, proszę jaśnie pani, to n
Page 67 and 68: pod względem własności innego ro
Page 69 and 70: - To oszust! - wybuchł nagle z wie
Page 71 and 72: nisterstwa w takim stopniu, w jakim
Page 73 and 74: stym szlachcicom, kazali się tu zj
Page 75 and 76: ROZDZIAŁ VI JAKO KSIĄŻĘ ARTUR W
Page 77 and 78: obudzić sam w sobie przeświadczen
Page 79 and 80: uje już tego ćwiczenia. Byłoby t
Page 81 and 82: demokratycznej, czy towarzysko-kons
Page 83 and 84: Szanowni czytelnicy raczą mi uwier
Page 85 and 86: ośmiu przyległych powiatach i tyl
Page 87 and 88: ny Człowiek 294 , powiedziałbym:
Page 89 and 90: dobrym wrażeniu, jakie sprawił w
Page 91 and 92: ROZDZIAŁ VIII ZDAJĄCY SPRAWĘ O W
Page 93 and 94:
swojej kancelarii powiatowej, a nas
Page 95 and 96:
- Panie naczelniku! (będąc „w s
Page 97 and 98:
ROZDZIAŁ IX W KTÓRYM OPISANĄ JES
Page 99 and 100:
Kołdunowiczowej i tradycyjnemu gas
Page 101 and 102:
siebie, a pan domu sypiał w stodol
Page 103 and 104:
ROZDZIAŁ X W KTÓRYM KAŻDY, CO ZA
Page 105 and 106:
zdołał. Powierzali mu tedy raz po
Page 107 and 108:
wy o ciężkich czasach bodaj troch
Page 109 and 110:
imieniu była blondynką 346 , oczy
Page 111 and 112:
ROZDZIAŁ XI W KTÓRYM PAN ARTUR PO
Page 113 and 114:
u r Wielopolski, je suis démocrate
Page 115 and 116:
ROZDZIAŁ XII KRÓTKO, ALE STANOWCZ
Page 117 and 118:
zecz z p. Arturem: dumania jego nie
Page 119 and 120:
ROZDZIAŁ XIII W KTÓRYM BOHATER TE
Page 121 and 122:
głębokich. Mianowicie tragicznoś
Page 123 and 124:
postanowił stawić się ostro swoi
Page 125 and 126:
- Nie major, nie major, furda, brac
Page 127 and 128:
Na mocy sercowej swojej afekcji pan
Page 129 and 130:
wietrze, ten przegrał sprawę i mo
Page 131 and 132:
w tym samym porządku, w jakim przy
Page 133 and 134:
ściej. Przychodziły one zawsze po
Page 135 and 136:
Paragraf ten niechaj raczą mieć w
Page 137 and 138:
uczuć i myśli, wobec wszystkich t
Page 139 and 140:
szło przebijać przez straże i pa
Page 141 and 142:
w tej chwili w Cewkowicach i nie db
Page 143 and 144:
ROZDZIAŁ XVII W KTÓRYM GUBIĄ SI
Page 145 and 146:
cą się może zakazowi rodziców,
Page 147 and 148:
ROZDZIAŁ XVIII W KTÓRYM FILOLOGIC
Page 149 and 150:
Na szczęście, nawinął się żan
Page 151 and 152:
Rus 415 i innymi, niełatwymi do po
Page 153 and 154:
go do spokoju i cierpliwości, obie
Page 155 and 156:
przeszkodzić wywiezieniu jego do g
Page 157 and 158:
tycznych, tak że według najściś
Page 159 and 160:
puszczą go po najdłuższym śledz
Page 161 and 162:
ROZDZIAŁ XX W KTÓRYM P. ARTUR Z D
Page 163:
PAN KOMISARZ WOJENNY KORONIARZ W GA
show all

Aby rozpocząć lekturę, kliknij na taki przycisk , który da ci pełny ...

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?