Projekt Ustawy

oczekiwania w poszczególnych oddziałach wojewódzkich Funduszu. Wykaz taki traci rację
bytu wobec podziału Funduszu na niezależne instytucje ubezpieczeniowe.
Pkt 10 wprowadza w art. 25 ustawy istotną zmianę dotyczącą zasad i zakresu wydawania
przez instytucję ubezpieczeniową zgody na pokrycie kosztów transportu do miejsca
udzielenia świadczeń w innym państwie członkowskim UE/ EFTA oraz do miejsca leczenia
lub zamieszkania w kraju. Zgodnie z nowym brzmieniem tego przepisu, w przypadkach, gdy
stan zdrowia wnioskodawcy wymaga zastosowania środka transportu sanitarnego, właściwy
organ instytucji ubezpieczeniowej może wydać na wniosek podmiotu uprawnionego zgodę
na pokrycie kosztów takiego transportu. Odstąpiono więc od dotychczasowej konstrukcji,
upoważniającej płatnika do pokrywania kosztów transportu bez sprecyzowania jego
charakteru, co stawiało Fundusz w sytuacji, w której niejednokrotnie nie był w stanie przy
zastosowaniu zobiektywizowanych kryteriów dokonać właściwej oceny, czy zastosowanie
wskazanego we wniosku środku transportu rzeczywiście jest niezbędne z uwagi na stan
zdrowia wnioskodawcy. Ograniczenie możliwości wnioskowania o pokrycie kosztów
transportu do sytuacji, gdy stan pacjenta wymagać będzie użycia środka transportu
sanitarnego, pozwoli na zastosowanie jasnych i czytelnych kryteriów udzielania zgody, bądź
wydawania decyzji odmownej, co ma zapobiec wydatkowaniu środków pochodzących ze
składek na ubezpieczenie zdrowotne na finansowanie wydatków nie mających wyraźnego
związku ze stanem zdrowia beneficjenta. W zmienionej treści art. 25 sprecyzowano także
zasady wydawania zgody na pokrycie kosztów lotniczego transportu sanitarnego.
Jednoczenie pozostawiono płatnikowi możliwość sfinansowania (również bez stosownego
wniosku) kosztów transportu ubezpieczonego lub osoby uprawnionej do świadczeń opieki
zdrowotnej na podstawie przepisów o koordynacji do miejsca leczenia lub zamieszkania w
kraju najtańszym środkiem komunikacji możliwym do zastosowania w aktualnym stanie
zdrowia, w sytuacji gdy przewidywane koszty leczenia za granicą (do których pokrycia płatnik
byłby zobligowany na podstawie przepisów o koordynacji) przewyższają koszty transportu i
leczenia w kraju.
Pkt 11 wprowadza zmiany w art. 26 ustawy, dotyczącym kierowania na leczenie bądź
badania diagnostyczne poza granicami kraju, w przypadkach świadczeń, których nie
wykonuje się w Polsce. Organem właściwym w sprawie takiego skierowania będzie Minister
Zdrowia, a nie instytucja ubezpieczeniowa, co wiąże się z ograniczeniem wykonywania przez
Publiczne Towarzystwa zadań zleconych (finansowanych z budżetu państwa) do dwóch
wskazanych tam przypadków.
Jednocześnie, w porównaniu do dotychczasowego brzmienia tego artykułu, zawężono jego
zakres przedmiotowy do przypadków, gdy uzyskanie świadczeń nie wykonywanych w
Polsce ma nastąpić w kraju spoza obszaru UE/EFTA. Przypadki kierowania pacjentów w
celu przeprowadzenia leczenia lub badań, które nie są faktycznie wykonywane w kraju, ale
których finansowanie jest zasadniczo przewidziane w ramach polskiego systemu, do innego
kraju członkowskiego EU/ EFTA, należy traktować jako mieszczące się w ramach dyspozycji
art. 22 ust. 2 rozporządzenia 1408/71 w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia
społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny
rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie, a co za tym idzie
objęte są one również art. 25 ust. 1, który odwołuje się do wspólnotowych przepisów o
koordynacji.
W odniesieniu do zasad pokrywania kosztów transportu przyjęto rozwiązanie analogiczne do
zawartego w art. 25.
65