Krok defiladowy na gruntach podmokłych - Gandalf

33
KROK DEFILADOWY NA GRUNTACH PODMOKŁYCH
wieÊci, zwiał za granic´, kogo złamali, kto si´ zeÊwinił. Wielu przyszło
odszukaç swoje młodzieƒcze sympatie. Modlili si´ nad grobami,
troch´ do Pana Boga, troch´ do poległych. Kwiaty, znicze. Czuło si´,
˝e ˝ywi i zmarli tworzà bratni kràg (harcerze wiedzà, co to znaczy).
Rozmawiano na głos, bez obaw, u˝ywano pseudonimów. Starsze panie
i starsi panowie o wyrazistych twarzach, kto wie, o czym mowa,
ten wie, a kto nie wie, nic na to nie poradz´, w zawadiacko przekrzywionych
beretach, przepasali swoje codzienne okryjbidy wojskowymi
rzemieniami, a na r´kawach mieli biało-czerwone opaski,
niektóre oryginalne, inne Êwie˝o uszyte, z kotwicà, literami W.P.
i napisami: Kiliƒski, Baszta, Parasol, Wigry, ˚ywiciel. (Niedawno
na placu Inwalidów zobaczyłem restauracj´ „˚ywiciel”. Zrobiło mi
si´ bardzo przykro). Przedwojenni instruktorzy harcerscy, ludzie
z racji swych charakterów i ˝yciorysów niebogaci, kombinowali
mundury jak mogli, niektórzy wło˝yli zachodnie battledressy z półkolistà
naszywkà POLAND (takie naszywki mo˝na było kupiç
na Nowym Âwiecie, zastanawiałem si´, czy naszyç sobie na bluzie,
ale po namyÊle zrezygnowałem), instruktorskà sukiennà lilijkà,
krzy˝em z podkładkà w tym samym kolorze, huculskà krajkà i sznurem,
którego kolor niekoniecznie mówił o aktualnie pełnionej funkcji.
Bo chocia˝ wszyscy czuli si´ w pełni harcerzami, to nie wszyscy
byli do koƒca przekonani, ˝e Zwiàzek Harcerstwa Polskiego naprawd´
od˝ył, wi´c traktujàc rzecz formalnie, członkami ZHP nie byli
i prawa do munduru nie mieli. CoÊ jak stary Maciaszczyk z Chlapkowic,
który w rocznic´ wyzwolenia zjawił si´ w Urz´dzie Gminy z reklamacjà,
˝e wszyscy si´ cieszà, a on jakoÊ nie mo˝e, bo nie czuje
si´ tak całkiem wyzwolóny. (Opowiadał o tym w radiu sołtys Kierdziołek,
czyli Jerzy Ofierski, cała Polska powtarzała).
KtoÊ starszy odzywa si´ półgłosem: zobacz, ta pani to Natalia.
„O Natalio, o Natalio, bez pami´ci ci´ uwielbia nasz batalion”. A tam,
spójrz bardziej w lewo, druh Jerzy Dargiel. „Kiedy drogà szła piechota,
to z uÊmiechem swym Dorota…” A tu, bli˝ej, druh Markowski,
autor melodii do Marszu Mokotowa. Siostra Tadeusza Zawadzkiego,