Krok defiladowy na gruntach podmokłych - Gandalf

fons Gałczyƒski w jednym ze swych ostatnich utworów tak˝e przedstawił
humorystyczny obraz apokalipsy:
– Tratata tata,
tratata tata!
Panie, panowie,
ju˝ koniec Êwiata.
Na dêwi´k puzonu,
czyli tej surmy,
zaraz na sklepy
rzucà si´ hurmy.
Zgnieceni w tłumie
wołajà: – Mamo!
Awsklepach znika
pieprz i cynamon;
10
ANTONI KROH STARORZECZA
kolejki stojà
jak stàd do Zgierza;
baby uuu! wyjà,
pisk si´ rozszerza;
baby skupujà
kołdry, szparagi,
pinezki, nawet
wypchane ptaki (…).
A Lis si´ cieszy,
˝e taki zam´t,
łapk´ podnosi:
– Okay i Amen.
(K.I. Gałczyƒski, Chryzostoma Bulwiecia podró˝ do Ciemnogrodu)
W dzieciƒstwie kilka razy prze˝ywałem wojenne strachy dorosłych.
Zlały mi si´ w jedno. Nie wiem, skàd si´ brały, nie umiem ich
powiàzaç z jakimÊ szczególnym wydarzeniem. MyÊl´, ˝e niekiedy
uruchamiały si´ samoistnie. Strach i niepewnoÊç tkwiły pod skórà,
rosły, a˝ w pewnym momencie przekraczały punkt krytyczny. Podobnie
czasem ni z tego, ni z owego zapala si´ siano w stodole. A gdy naród
odreagował, psychoza cichła jak szczekanie psa i wszystko
pozornie si´ uspokajało. Do nast´pnego razu.
MyÊmy te˝ prze˝ywali wojenne emocje. Zabawa w wojn´ wyglàdała
tak: na asfalcie ulicy Swarzewskiej kawałkiem cegły rysowało
si´ koło. W miar´ koliste, ˝eby nie było kłótni. To był Êwiat. Dzieliło
si´ je na tyle cz´Êci, ilu grajàcych. To były paƒstwa. Ka˝dy wykrzykiwał:
Polska! Francja! Ameryka! Szwecja! – i ju˝ wszystko
jasne. Kto wylosował pierwszy, wołał: wywołuj´ wojn´, wojn´, woj-