Lista żydów w zniewalanej Polsce - echo CHRYSTUSA KRÓLA

prywatnych firmach konsultingowo-usługowych. Główny Geodeta Kraju - Prezes Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii
(05.12.2001-03.2004)
Jerzy Albrecht - Finkelstein - wróg #1 Polskości, Narodu Polskiego i Wolnego i Niepodleglego Państwa Polskiego, polonofob,
dywersant, komunista, stalinowiec, polakoŜerca, fanatycznie i zajadle nienawidził polskości, Polaków i Polski; W latach 30-tych
działał w środowisku młodzieŜy komunistycznej, podczas okupacji w konspiracji. Od 1942 członek PPR, był sekretarzem Komitetu
Warszawskiego. 1945-1948 I sekretarz Komitetu Warszawskiego i członek Komitetu Centralnego PPR, 1947-1948 członek
Sekretariatu PPR. 1948 był członkiem Biura Organizacyjnego KC PPR oraz kierownikiem kolejno Wydziału Propagandy i Prasy oraz
Działu Propagandy, Kultury i Oświaty KC PPR. Od 1948 działacz PZPR, pozostał kierownikiem Działu Propagandy, Kultury i Oświaty,
tym razem KC PZPR, a takŜe członkiem Biura Organizacyjnego KC (do 1954). 1948-1968 wchodził w skład KC PZPR, 1956-1961
sekretarz KC PZPR. 1950-1956 przewodniczący Prezydium Rady Narodowej miasta stołecznego Warszawy, 1955-1957 członek, a
1957-1961 zastępca przewodniczącego Rady Państwa. 1960-1968 był ministrem finansów. 1945-1969 poseł do KRN, na Sejm
Ustawodawczy i Sejm PRL, 1952-1956 przewodniczący Komisji Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej. 1952-1956 był takŜe
członkiem Prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Narodowego. Jeden z czołowych stalinowców w Polsce. Jednak w 1956 stał się
szybko jednym z czołowych “październikowców” - z tzw. frakcji “Puławian” - śydów (popierających pewną reformę systemu i powrót
Władysława Gomułki do władzy za cenę utrzymania się samemu u władzy), i dzięki temu utrzymał się u władzy przez następnych 12
lat. Po wypadkach marcowych 1968 popadł w niełaskę. Jako sfrustrowany śyd (przez pozbawienie go władzy), w grudniu 1977 był
sygnatariuszem “Listu 14” do II Konferencji Krajowej PZPR z krytyką polityki Edwarda Gierka...
Przemysław Alexandrowicz - przewodniczący Rady Miasta Poznania, Senator VI kadencji. Wybrany w wyborach 25 września 2005
roku.
Maurycy Allerhand
- prof., członek Komisji Kodyfikacyjnej RP; lata międzywojenne, II Rzeczpospolita
Andrzej Almert - rzecznik Prasowy Sądu Okręgowego dla Krakowa Śródmieście (02-03.2002).
Anna Alot
- aktywistka Ŝydowska, współorganizator festiwali Ŝydowskich w Polsce
Antoni Alster - Nachum - wróg #1 Polskości, Narodu Polskiego i Wolnego i Niepodleglego Państwa Polskiego, polonofob,
komunista, stalinowiec, zbrodniarz MBP i UB, agent sowiecki, polakoŜerca, fanatycznie i zajadle nienawidził polskości,
katolicyzmu, Polaków, patriotyzmu i Polski; z ortodoksyjnej rodziny Ŝydowskiej przeciwnej asymilacji; członek KPP, PPR, KC PZPR,
funkcjonariusz PRL-owskich organów bezpieczeństwa, m.in. od 10 grudnia 1954 roku pierwszy zastępca Władysława
Dworawskiego, następnie Edmunda Pszczółkowskiego, sprawujących kolejno funkcję przewodniczącego Komitetu ds. Bezpieczeństwa
Publicznego. Następnie od 11 grudnia 1956 roku podsekretarz stanu (wiceminister) w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, odwołany 4
maja 1962 roku;
Nie ukończył nawet szkoły podstawowej; niewykwalifikowany robotnik. Od 1924 w Komunistycznej Partii Polski. Ukończył
Międzynarodową Szkołę Leninowską w Moskwie w 1931. Działał w Rzeszowie, Warszawie, Częstochowie; 1930 sekretarz okręgu KPP
w Łodzi, a od 1935 członek Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy we Lwowie; wchodził w skład jej Sekretariatu Krajowego. Partia
ta dąŜyła do oderwania od Polski całej Galicji Wschodniej wraz ze Lwowem i Wołyń. W latach 1924, 1929, 1930, 1932-35 i 1936 był
aresztowany i skazywany na więzienie za działalność antypaństwową.
W czasie walk frakcyjnych w kierownictwie KPP popierał frakcję tzw. “mniejszości”, czyli supremację śydów w centralnych organach
partii; koncepcji tej pozostał wierny do końca Ŝycia. Po zajęciu wschodniej Polski przez Armię Czerwoną we wrześniu 1939
współtworzył władzę sowiecką w Tarnopolu (brał udział w zniszczeniu monumentalnego pomnika marsz. Józefa Piłsudskiego w tym
mieście), a potem we Lwowie. Po wybuchu wojny sowiecko-niemieckiej w czerwcu 1941 uciekł ze Lwowa na Kaukaz. Wyznaczony
przez Międzynarodówkę Komunistyczną w Moskwie do organizowania grupy polskich komunistów i wojska polskiego w ZSRR, został
skierowany do jej Szkoły Partyjnej w Kusznarenkowie. 1943-44 szef wydziału polityczno-wychowawczego 2 Dywizji Polskiej w ZSRR.
Jednocześnie działał w Komitecie Organizacyjnym śydów w Polsce. V-VIII 1944 szef wydziału polityczno-wychowawczego w
utworzonym na wniosek kontrolowanego przez śydów Centralnego Biura Komunistów Polskich - Polskim Sztabie Partyzanckim k.
Równego na Wołyniu. VIII 1944 - I 1945 kierownik Wydziału Wojskowego KC PPR. W 1945 w składzie tzw. Pomorskiej Grupy
Operacyjnej PPR, organizującej władzę komunistyczną na Pomorzu. 1945-47 I sekretarz PPR w Bydgoszczy. V-XII 1948 zastępca
kierownika Wydziału Organizacyjnego KC PPR. IX-XII 1948 członek Sekretariatu KC PPR. W 1948 wszedł w skład Biura
Organizacyjnego Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej; członek KC PZPR do 1964. W 1952 naleŜał do
gorliwych pracowników centralnej partyjnej komisji fałszowania wyborów do Sejmu, odbytych w tymŜe roku (J. Swiatło). I 1950 - IV
1952 zastępca kierownika, a w okresie IV 1952 - XII 1954 kierownik Wydziału Organizacyjnego KC PZPR. Zajmując to stanowisko
zatwierdził formularz ankiety personalnej dla członków partii; było w niej wszystko: począwszy od daty i miejsca urodzenia
kandydata, wykształcenie w szczegółach, słuŜba wojskowa, Ŝycie prywatne, działalność wojenna, działalność społeczna, przeszłość
polityczna, słuŜba państwowa aŜ do chwili wypełniania ankiety; wypełnioną ankietę sprawdzał Departament X Ministerstwa
Bezpieczeństwa Publicznego. XII 1954 - XII 1956 I zastępca przewodniczącego Komitetu ds. Bezpieczeństwa Publicznego przy Radzie
Ministrów. XII 1956 - V 1962 wiceminister spraw wewnętrznych.
Od chwili powstania PRL, poprzez cały okres stalinowski i do Października 1956 Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego, następnie
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych - czyli aparat terroru był de facto rękach śydów, oni w zasadzie nim kierowali, co dawało im wielką
władzę w partii i rządzie, w Polsce. Nikt łatwo z władzy nie rezygnuje, szczególnie w krajach dyktatorskich. Upadek stalinizmu i
powrót do władzy etnicznych Polaków z Władysławem Gomułką na czele (X 1956) ograniczył władzę śydów w Polsce, jednak tylko w
niewielkim stopniu. W KC PZPR i w rządzie był swoisty dualizm władzy, na co najlepszym przykładem było Ministerstwo Spraw
Wewnętrznych w latach 1956-1962. W ówczesnym MSW były dwa ośrodki kierowania. Jednym kierował wiceminister Mieczysław
Moczar, a drugim wiceminister Antoni Alster. “...te dwa ośrodki nie tylko nie współdziałały ze sobą, lecz bywało, Ŝe nawet zwalczały
się. Najbardziej cieszono się, gdy drugiemu ośrodkowi coś się nie udało. Były nawet przypadki przeprowadzania wzajemnych tajnych
rewizji w miejscu pracy i podkradanie spraw. W czasie posiedzenia kolegium czy narad albo obaj wiceministrowie przemawiali, albo
obaj milczeli. Kierownictwo partyjne znało tę sytuację, lecz... tolerowało ją” (Franciszek Szlachcic). Wraz z odejściem Antoniego