Lista żydów w zniewalanej Polsce - echo CHRYSTUSA KRÓLA

czasie II wojny światowej posługiwał się pseudonimem Borowski. W styczniu 1944 roku został kierownikiem referatu Ŝydowskiego
KRN - Krajowa Rada Narodowa. W roku 1945 został wiceprzewodniczącym, a potem przewodniczącym Centralnego Komitetu śydów
Polskich. Po zakończeniu wojny załoŜył Berihah - tajną organizację pomagającą śydom w ucieczce do Izraela. Był posłem na Sejm
Ustawodawczy (od 1947 r.) W 1950 roku wyjechał z Polski do Izraela. Zeznawał w procesie Adolfa Eichmanna. Był członkiem Knesetu.
Od 1954 roku był członkiem Izraelskiej Partii Komunistycznej i wchodził w skład jej władz.
Jakub Berman - wróg #1 Polskości, Narodu Polskiego i Wolnego i Niepodległego Państwa Polskiego, polonofob, komunista,
stalinowiec, agent sowiecki od 1928, zbrodniarz MBP, UB, KPP, KC PZPR, polakoŜerca, fanatycznie i zajadle nienawidził
polskości, Polaków i Polski; wój Marka Borowskiego; brat Adolfa Abrahama Bermana.
Po zajęciu wschodniej Polski przez Armię Czerwoną we wrześniu 1939 wyjechał z Warszawy do okupacji sowieckiej i poszedł na
współpracę z okupantem. Od razu przyjął obywatelstwo sowieckie, agitował przed wyborami do tzw. Zgromadzenia Narodowego
Zachodniej Białorusi i za przyłączeniem zajętych przez Armię Czerwoną ziem polskich do Związku Sowieckiego; Współorganizator
Centralnego Biura Komunistów Polski w ZSRR (1944), jeden z organizatorów sowietyzacji Polski, współodpowiedzialny za terror
stalinowski w Polsce; w latach 1944-1956 członek Biura Politycznego PPR, następnie PZPR, 1952-1954 członek Prezydium Rady
Ministrów, 1954-1956 wicepremier. W latach 1949-1954 był członkiem Komisji Biura Politycznego KC PZPR ds. Bezpieczeństwa
Publicznego; współodpowiedzialny za terror, zbrodnie, depolonizacje Polski - działalność Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego.
Karierę polityczną zakończył w ramach "odwilŜy październikowej" 1956, w 1957 usunięty z PZPR. W 1983 odznaczony medalem
Krajowej Rady Narodowej. Uniknął odpowiedzialności karnej.
Marek Bernard -
Josel-Józef Bernsztejn - polonofob, komunista, agent sowiecki; Od 1924 działacz Komunistycznego Związku MłodzieŜy
Zachodniej Białorusi. 1924-26 i 1928-29 więziony za działalność antypaństwową i antypolską. W kwietniu 1930 skierowany do Mińska
na przeszkolenie partyjne. Po nielegalnym powrocie do Polski w lipcu 1931 działał jako wywrotowiec w Białymstoku (jako pełnomocnik
Komitetu Centralnego KPZB) i na terenie Białostocczyzny. 1932 kierownik Biura Litewskiego przy KC KPZB. 1932-34 ponownie w
Mińsku, gdzie pracował w przedstawicielstwie KC KPZB przy KC partii białoruskiej w Związku Sowieckim - KP(b)B. W lutym 1934
wrócił nielegalnie do Polski i został sekretarzem partii w Wilnie. Aresztowany w kwietniu t.r. został skazany na 7 lat więzienia oraz
doliczono mu poprzedni 4-letni wyrok za nielegalne przekroczenie granicy, szpiegostwo oraz działalność wywrotową i antypolską.
Wyszedł z więzienia po zajęciu Wilna przez Armię Czerwoną we wrześniu 1939. Stał się jednam z najbardziej aktywnych
współpracowników sowieckiej władzy okupacyjnej w Wilnie; był jednym z kierowników sztabu tzw. Gwardii Robotniczej, siejącej
krwawy terror w mieście do czasu przekazania miasta Litwie przez Związek Sowiecki pod koniec października 1939. Był
odpowiedzialny za śmierć w samosądach setek Polaków i aresztowanie setek innych. Pod koniec października wrócił do Pińska, gdzie
był działaczem partyjnym i członkiem Miejskiej Rady Delegatów. I tu prześladował i tępił Polaków i polskość miasta. Po wybuchu wojny
niemiecko-sowieckiej w czerwcu 1941 uciekł aŜ do Taszkentu (Uzbekistan); podobnie jak tysiące innych Ŝydów, z dala od frontu. W
grudniu 1944 powrócił do zajętego przez Armię Czerwoną Pińska, gdzie pozostał do końca Ŝycia
Albert Bernsztok - polonofob, komunista, od 1911 działacz i jeden z kierowników socjaldemokratycznej młodzieŜowej
organizacji Ŝydowskiej Cukunft w Warszawie. W 1912 aresztowany przez władze carskie i więziony do 1915. Po wyjściu z więzienia i
zajęciu Warszawy przez Niemców wrócił do pracy w Cukunfcie i studiował medycynę na Uniwersytecie warszawskim. W 1916
opowiedział się za powiązaniem Cukunftu z Bundem. Był szowinistą Ŝydowskim i namiętnym wrogiem idei niepodległej Polski. Za
niemieckiej okupacji Warszawy był jednym z organizatorów świeckiego szkolnictwa Ŝydowskiego w Warszawie/Polsce i
współzałoŜycielem Domu Dziecka im. B. Grossera w Warszawie. I-VIII 1918 więziony przez Niemców w twierdzy modlińskiej. W
styczniu 1919 wszedł do Komitetu Wykonawczego Bundu. Nie mógł pogodzić się z faktem powstania 11 XI 1918 niepodległego
państwa polskiego. Jednocześnie siostra jego znajdująca się w Związku Sowieckim pisała mu o hegemonii Zydów w tym państwie.
Postanowił więc wyjechać do Związku Sowieckiego i kontynuować studia w Charkowie, co załatwiła mu siostra. Podczas przekraczania
granicy polsko-sowieckiej został zatrzymany przez polską Ŝandarmerię polową, zastrzelony w czasie desperackiej próby ucieczki na
sowiecką stronę granicy.
Robert Bernatowicz
- polonofob, dywersant, dziennikarz Radia Zet
Stanisław Berson - polonofob, komunista, bolszewik, stalinowiec, Od 1913 w Rosji, po wybuchu I wojny światowej został
powołany do wojska rosyjskiego. Po demokratycznej rewolucji lutowej 1917, która obaliła monarchię w Rosji, popierał lewicowych
mienszewików-internacjonalistów i z ich ramienia wszedł do Mińskiej Rady Delegatów Robotniczych i Zołnierskich. W okresie rewolucji
bolszewickiej (XI 1917) brał czynny udział w ustanawianiu władzy bolszewików na Białorusi, zwalczając przy tym namiętnie i brutalnie
polską działalność narodową i wojskową na tych terenach (L. Dubacki). ZałoŜył i redagował w Mińsku bolszewicki dziennik
polskojęzyczny “Prawda” (następnie “Polska Prawda”), który był wydawany przez bolszewicki Komitet Wojskowo-Rewolucyjny Frontu
Zachodniego w celu sowietyzowania Polaków mieszkających na Białorusi. Po zajęciu środkowej części Białorusi przez wojska
niemieckie, budował komunizm w Smoleńsku. Po wycofaniu się Niemców z Białorusi, w grudniu 1918 powrócił do Mińska i został
członkiem Mińskiego Gubernialnego Komitetu Rewolucyjnego. Po ogłoszeniu Sowieckiej Republiki Białoruskiej (1 I 1919) został
komisarzem (ministrem) kontroli państwowej, a 30 stycznia t.r. został jednocześnie przewodniczącym Grodzieńskiego Komitetu
Rewolucyjnego; na tym stanowisku dał się poznać jako wróg Polaków i polskości. W lutym 1919 wybrany do Wielkiego Prezydium
Centralnego Komitetu Wykonawczego Republiki Białoruskiej. Po utworzeniu sowieckiej republiki białorusko-litewskiej LITBIEŁ (27 II
1919) został w jej rządzie komisarzem kontroli państwowej z siedzibą w Wilnie. Po zdobyciu Wilna przez Wojsko Polskie w kwietniu
1919 Berson dostał się do niewoli. Za swoje potworne zbrodnie popełnione na Polakach na Białorusi został 22 kwietnia t.r.
rozstrzelany w Rudominie pod Wilnem.
Marek Beylin - wróg #1 Polskości, Narodu Polskiego i Wolnego i Niepodległego Państwa Polskiego, polonofob, dywersant,
publicysta "Gazeta Wyborcza"; członek Ŝydomasońskiego lobby "Otwarta Rzeczpospolita",