Lista żydów w zniewalanej Polsce - echo CHRYSTUSA KRÓLA

Maria Federowa -
Anna Fedorowicz
- artysta malarz
Jacek Fedorowicz
- satyryk, kpiarz, publicysta
Jerzy Feliks Fedorowicz - polonofob, dywersant, lewak, poseł PO, głosował za przekazaniem Ŝydom w USA $65 miliardów
bezpodstawnych "odszkodowań"
Sabina Feinstein - polonofob, komunistka; spółpracowała z SDKPiL i “Czerwonym Sztandarem” oraz niosła pomoc więźniom
politycznym. Brała aktywny udział w rewolucji 1905-07. Korespondowała z RóŜą Luksemburg, i w latach 1905-10 łączyła ją więź
uczuciowa z Feliksem DzierŜyńskim. W okresie międzywojennym nie brała udziału w Ŝyciu politycznym. Podczas wojny ukrywała się w
Warszawie pod nazwiskiem Marczak i z pomocą znajomych Polaków. W Polsce Ludowej, dzięki swoim byłym znajomościom z RóŜą
Luksemburg i DzierŜyńskim, wysoko awansowała. Po wstąpieniu do partii pracowała przez wiele lat na odpowiedzialnych stanowiskach
w MSZ, m.in. na placówce dyplomatycznej w Szwecji.
Anatol Fejgin - wróg #1 Polskości, Narodu Polskiego i Wolnego i Niepodległego Państwa Polskiego, polonofob, dywersant,
polakoŜerca, stalinowiec, komunista, zbrodniarz stalinowski, fanatycznie i zajadle nienawidził polskości, katolicyzmu, Polaków i
Polski, zbrodniarz MBP, MSW, UB; urodzony w Warszawie w inteligenckiej rodzinie Ŝydowskiej, syn MojŜesza i Marii z domu
Kacenelenbogen, pracownik aparatu bezpieczeństwa; Od 1928 roku był członkiem Komunistycznej Partii Polski. W 1929 został
skazany na karę 2 lat więzienia za działalność komunistyczną, a w 1932 ponownie na karę 4 lat więzienia. Prymitywny nieuk i
pozbawiony ludzkich uczuć pachołek sowiecki w latach 1939-41, a po wojnie funkcjonariusz “bezpieki”. Wg relacji Romana Werfla (Oni
1985) wydawał Polaków okupacyjnym władzom sowieckim we Lwowie.
W późniejszym okresie był etatowym funkcjonariuszem KPP, do jej rozwiązania w 1938. Po wybuchu II wojny światowej w 1939
ewakuował się do Lwowa, a następnie pozostał w ZSRR, gdzie pracował jako ekonomista, m.in. w zakładach zbrojeniowych. W maju
1943 wstąpił do 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki nowo tworzonego Wojska Polskiego, gdzie został oficerem politycznym. Od
lutego 1944 zajmował stanowisko szefa Wydziału Polityczno-Wychowawczego 3 Dywizji Piechoty im. Romualda Traugutta, a od
stycznia 1945 - szefa Oddziału Personalnego w Głównym Zarządzie Polityczno-Wychowawczym WP. Od maja 1945 był członkiem
komunistycznej Polskiej Partii Robotniczej.
Po wojnie, podjął pracę w polskim aparacie bezpieczeństwa, rozpoczynającym w tym okresie realizację polityki represji wobec
społeczeństwa. Współodpowiedzialny za zbrodnie okresu stalinowskiego w Polsce. Znany z sadyzmu. Osobiście bił i katował więźniów
politycznych. We wrześniu 1945 na własną prośbę przyjęto go do Zarządu Informacji Wojska Polskiego, której szefa został zastępcą.
Od października 1949 został przeniesiony do Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego, karierę zakończył na stanowisku dyrektora X
Departamentu MBP. Na rozkaz sowieckiego marszałka, pełniącego funkcję polskiego ministra obrony narodowej Konstanta
Rokossowskiego (rozkaz nr 26 z 1 V 1950), prowadził czystkę w wojsku, mającą na celu usunięcie generałów i oficerów polskich
niekomunistycznej proweniencji. Czystce towarzyszyły aresztowania, procesy na podstawie sfingowanych przez MBP dowodów i częste
wyroki kary śmierci.
Został zawieszony w funkcji 5 grudnia 1953 po ucieczce na Zachód pułkownika Światły, następnie zwolniony z MBP 10 lutego 1954,
po czym przeniesiony do rezerwy i usunięty z partii. W 1955 został aresztowany i następnie w dniu 11 listopada 1957 skazany na
karę 12 lat więzienia za stosowanie niedozwolonych metod przesłuchań i łamanie prawa w procedurze zatrzymań. Zarzuty
obejmowały bezprawne pozbawienienie wolności i spowodowanie szczególnego udręczenia co najmniej 28 osób, w okresie od 1950 do
1953 roku, w tym polecanie podległym funkcjonariuszom stosowania wobec niektórych z tych osób przymusu fizycznego i
psychicznego. Został zwolniony z więzienia w 1964 na skutek ułaskawienia.
"Trzeba zabić polską dumę, rozstrzelać patriotyzm" - zwykł mawiać zbrodniarz Anatol Fejgin w bliskim gronie partyjnych kolegów (wg
tekstu M. Wyrwicha, Mord w kościele, "Tygodnik Solidarność" z 27 września 2002 r.)
W 1985 został przyjęty do ZBoWiD i uzyskał uprawnienia kombatanckie z tytułu słuŜby wojskowej, lecz w 1990 roku, po
postępowaniu weryfikacyjnym, decyzje te uchylono i odebrano Fejginowi uprawnienia kombatanckie z powodu stosowania
niedopuszczalnych metod śledztwa podczas pracy w MBP.
Według opinii historyków, Anatol Fejgin jest jedną z głównych osób odpowiedzialnych za stosowanie represji w okresie stalinowskim w
Polsce, wobec działaczy organizacji niepodległościowych oraz innych osób.
Anna Fejgin - wróg #1 Polskości, Narodu Polskiego i Wolnego i Niepodległego Państwa Polskiego, polonofob, komunistka,
polakoŜerca, fanatycznie i zajadle nienawidziła polskości, Polaków i Polski, członek stalinowskiego Związku Patriotów Polskich z
Moskwy; Ŝona zbrodniarza Antola Fejgina. Podczas II wojny światowej członek Centralnego Komitetu Organizacyjnego śydów w ZSRR.
Po wojnie wpływowa osoba w kręgach władców stalinowskiej Polski i stalinowskich sfer towarzyskich ówczesnej Warszawy
ElŜbieta Felcman
- członek zarządu Gminy Wyznaniowej śydowskiej w Legnicy
Krystyna Feldman
- aktorka
Przemysław Fenrych
- Ŝydo-katolewacka Fundacja Kultury Chrześcijańskiej "Znak"