Odporność na błędy bizantyjskie w systemach peer-to-peer - Instytut ...

18 Rozdział 2. Architektury systemów peer-to-peer
Systemy peer-to-peer są to systemy rozproszone, w których oprogramowanie
uruchomione na każdym węźle spełnia podobne funkcje, a komunikacja
jest symetryczna. Węzły mają swobodę przyłączania i odłączania od systemu.
Przyjęta definicja pochodzi z pracy D. Liben-Nowella i innych [LNBK02],
w której przedstawiono próbę analizy dynamicznych aspektów systemu Chord
[SMK + 01]. Takie określenie, czym są systemy peer-to-peer nie jest wystarczająco
ogólne, gdyż nie pozwala na zaklasyfikowanie, np. systemów nieustrukturalizowanych,
jako systemów peer-to-peer. W up2p dopuszcza się istnienie węzłów
o specjalnym przeznaczeniu, co z kolei sprawia, że te systemy nie są całkowicie
rozproszone, a komunikacja nie w każdym przypadku jest symetryczna. Bardziej
ogólne sformułowanie przedstawiam poniżej:
Systemy peer-to-peer są to systemy rozproszone, w których
podobne oprogramowanie uruchomione na każdym węźle,
komunikuje się bezpośrednio i wspólnie realizuje zadania.
Prostsza definicja jest z kolei niewystarczająca i ma za dużo niedopowiedzeń.
Po pierwsze komunikacja bezpośrednia niekoniecznie neguje istnienie komunikacji
w modelu master-slave, który zakłada podrzędność przy wykonywaniu
zadań, a w systemach peer-to-peer takiej podrzędności nie ma. Komunikacja
odbywa się raczej w modelu master-master, jeżeli wogóle jest to dobre określenie.
Systemy peer-to-peer, wprowadzają zupełnie nowy model komunikacji,
gdzie każdy węzeł może być zleceniodawcą i zleceniobiorcą. Sposób ustanowienia
kanału komunikacyjnego między węzłami w systemach peer-to-peer jest
pozbawiony znaczenia, gdyż połączenie może powstać w sposób dowolny, nawet
używając punktów pośrednich, tak jak odbywa się to w sieciach ustrukturalizowanych.
O poprawnym zaklasyfikowaniu systemu, jako systemu peer-to-peer decydują
pewne swoiste cechy, takie jak skala, swoboda przyłączania i odłączania
się, dążenie do ustanowienia komunikacji bezpośredniej między poszczególnymi
węzłami oraz samoorganizacja ich struktury, co jest cechą nową w stosunku do
wielu istniejących systemów 1 .
Poziom ogólnegnych zastosowań systemów peer-to-peer możemy podzielić
na trzy grupy [DZDS03]:
DHT - rozproszone tablice z kodowaniem mieszającym (ang. distributed
hashing tables)
DOLR - lokalizację obiektów i trasowanie (ang. distributed object location
and routing)
1 Oczywiście wymienione cechy nie stanowią wszystkich: charakterystyczny jest również,
wszechobecny brak zaufania między węzłami, duża awaryjność poszczególnych elementów, konieczność
stosowania technik kryptograficznych itp.