Odporność na błędy bizantyjskie w systemach peer-to-peer - Instytut ...

5.1 Projekt systemu 93
wydajność, jednak przemawia za tym wiele aspektów.
Użytkownik wprowadzając obiekt o do systemu generuje parę kluczy: K p ,K s .
K p jest kluczem publicznym, natomiast K s jest kluczem prywatnym. Klucz publiczny
zostaje dołączony do obiektu i wprowadzony do systemu, tak że każda
replika obiektu będzie również posiadała jego klucz publiczny. Klucz prywatny
posłuży do wygenerowania uprawnień (ang. credentials). Uprawnienia mogą
być przyznawane na rzecz wszystkich (publiczne), grupy oraz indywidualnego
użytkownika, podobnie jak ma to miejsce w systemie Linux.
Uprawnienia publiczne dołączane są do wprowadzanego obiektu. Poniżej
umieszczono opis tworzenia i weryfikacji uprawnień:
1. s u = K s (H(o), u,c,Kp u ) - użytkownik wystawia uprawnienie c na rzecz
obiektu o dla użytkownika u, Kp
u jest kluczem publicznym użytkownika
u. Należy zauważyć, że uprawnienie c może mieć dowolną postać, może
być nadaniem praw do wykonania tylko jednej konkretnej operacji, lub
całego ich zestawu. Warunek jest tylko taki, aby postać c była zrozumiała
dla usługi.
2. insert(H(o), o,K p ) - wprowadzenie obiektu o do systemu musi odbywać
się wraz z wprowadzeniem klucza weryfikacyjnego K p .
3. Protokół używa metody typu challenge-response do zapewnienia jednorazowego
użycia uprawnień. Niech r oznacza losowo wygenerowaną liczbę,
którą replika wysyła do użytkownika, gdy ten chce wykonać operację na
usłudze. Użytkownik generuje bilet (ang. ticket) t = Ks u (r, s c ) iwysyła
operację zawierającą bilet do repliki (H(o), c, u, r, s c , t, Kp u ). Bilet
będzie honorowany przez replikę, tak długo jak będzie to ustalone (np.
przez określoną ilość operacji lub czasu).
4. W celu ustalenia uprawnień użytkownika, replika weryfikuje s c używając
K p , a następnie weryfikuje bilet t używając K u p .
W przypadku weryfikacji uprawnień dla grupy, proces przebiega prawie tak
samo z tym wyjątkiem, że u staje się identyfikatorem grupy g, a klucz użyty do
wyznaczenia w uprawnienia w punkcie 1. staje się Kp
g i przestaje należeć do
jednego uczestnika, tylko do wszystkich uczestników w grupie. Główna różnica
polega na obsłudze jednorazowych biletów. Bilet nadal musi być wystawiony na
rzecz konkretnego użytkownika, dlatego bilet wyznaczany jest przy użyciu Kp u .
Podany schemat weryfikacji dostępu działa tak długo, jak klucz prywatny
K s wstawiającego obiekt nie zostanie złamany lub przechwycony, oraz gdy któryś
z kluczy prywatnych uczestników nie zostanie złamany lub przechwycony.