Odporność na błędy bizantyjskie w systemach peer-to-peer - Instytut ...

24 Rozdział 2. Architektury systemów peer-to-peer
uprzednio opisany przy czym k 2 staje się, którymś krańcem istniejącego
już przedziału. Dalsze podziały niekoniecznie dzielą obszar na dwie równe
części.
4. W miarę coraz większej liczby napływających węzłów liczba przedziałów
będzie rosła. Należy zatem ograniczyć najmniejszą możliwą długość przedziału
do stałej wartości, zależnej od N. Gdy węzeł przybędzie do sieci,
ajegoid przypadnie na przedział, którego nie da się podzielić, to nie
otrzyma on, żadnej przestrzeni pod swoją jurysdykcję z wyjątkiem obiektów
o identyfikatorze równym id. Węzeł będzie mógł przejąć przedział,
gdy węzeł, który się nim opiekuje odłączy się od sieci. Ten węzeł przejmie
przedział, którego id będzie najbliższe do id byłego właściciela.
5. Rozpatrzmy przypadek, gdy węzeł u odłączy się od systemu. Wtedy węzeł
v przejmie pod swoją jurysdykcję obszar, który był przypisany u. Oczywiście
ważne jest, by v zdawał sobie sprawę z istnienia węzła m, który
otrzymał pod swoją jurysdykcję inny obszar. Nakłada to wymóg, żeby
węzeł, który dzieli swój zbiór identyfikatorów przydzielając go przybywającemu
węzłowi informował o tej operacji węzeł, od którego otrzymał
obszar uprzednio.
Opisany powyżej system jest ustrukturalizowanym systemem peer-to-peer,
gdy dodatkowo zastosuje się dla niego odpowiedni algorytm routingu, uwzględniający
jakie węzły mają być utrzymywane w tablicy tras. Przykład nie pochodzi
z literatury i został opracowany na potrzeby tej pracy, chociaż przypomina on
CAN z parametrem d =2.
2.2.2 Trasowanie przedrostkowe
Esencją up2p jest zastosowanie w ich konstrukcji algorytmu trasowania Plaxtona
[PRR97] do nawigacji w przestrzeni identyfikatorów. Działanie algorytmu jest
bardzo proste. Bity identyfikatora węzła dzielone są na słowa o długości b. Gdy
węzeł odbierze komunikat, to sprawdza znane mu adresy węzłów i szuka takiego
węzła, którego identyfikator jest najbardziej zgodny w sensie przedrostka
z identyfikatorem odbiorcy. Jeżeli okazałoby się, że takich identyfikatorów jest
kilka, to wybierany jest ten, który jest najbliżej adresu docelowego. Musi być
spełniony jeszcze jeden warunek, by algorytm przekazywał komunikaty zawsze
w kierunku celu, a mianowicie tylko taka długość przedrostka jest dopuszczalna,
która jest większa od długości zgodnego przedrostka węzła odbierającego komunikat.
Czyli po odebraniu komunikatu węzeł najpierw ustala jak bardzo jego
identyfikator zgodny jest przedrostkiem z identyfikatorem celu. Koniec wę-