Odporność na błędy bizantyjskie w systemach peer-to-peer - Instytut ...

26 Rozdział 2. Architektury systemów peer-to-peer
funkcją, jest funkcja replik f r : N → N, której działanie sprowadza się do wyznaczenia
kilku identyfikatorów węzłów odpowiedzialnych za obiekt o danym
identyfikatorze tzw. replica keys. Funkcja mapująca musi być deterministyczna
i wyznaczać jeden konkretny adres, natomiast funkcja replik niekoniecznie. W
praktyce jednak rzadko stosuje się funkcje mapującą i funkcję replik, chociaż
ich użycie poprawiałoby wydajność zapytań o konkretne obiekty.
Każdemu zestawowi danych (obiektów) możemy przypisać identyfikator id,
najlepiej z tej samej przestrzeni, z której pochodzą identyfikatory węzłów w
sieci, który dalej będziemy nazywali kluczem. Klucz skojarzony jest ze zbiorem
atrybutów, który go określa (np. dla pliku mogą to być poszczególne słowa
występujące w nazwie). Każdemu atrybutowi również możemy przypisać unikalny
identyfikator, gdyż atrybut również jest pewnym zestawem danych. Gdy
użytkownik wprowadza dane do systemu wykonuje operację:
put(lista atrybutów, dane)
W tym momencie dane zostały zapamiętane w systemie wraz z określoną
listą atrybutów. W rzeczywistym systemie odbywa się to tak, że dla każdego
atrybutu wyliczany jest jego identyfikator i węzeł o najbliższym identyfikatorze
do identyfikatora atrybutu zapamiętuje parę < a(i) id ,id >, natomiast węzły
których identyfikatory są najbliższe do id zapamiętują parę .
Użytkownik poszukujący danych podaje bezpośrednio id (sytuacja rzadka),
lub listę atrybutów (sytuacja, częsta), otrzymuje w ten w odpowiedzi listę adresów
dojść do danych odpowiadającą liście atrybutów, lub bezpośrednio dane
wskazane poprzez id. Operacja, która wykonuje zapytanie wygląda następująco:
lista danych = get(lista atrybutów)
W przypadku, gdy lista atrybutów, jest ograniczona do jednej unikalnej wartości,
to otrzymamy prostą tablicę adresowań. W innej sytuacji, gdy przyporządkowanie
jest typu jeden-do-wielu, czyli jeden klucz, dla kilku obiektów,
to usługa działa, jak tablica z kodowaniem mieszającym (ang. hashing table).
Do poprawnego działania pokazanego schematu wystarczy, aby klucz obiektu
był generowany jako wynik działania bezkolizyjnej funkcji skrótu na danych i
atrybutach.
Wymienione uprzednio podstawowe usługi realizowane na warstwie peer-topeer
prowadzą do ogólnej postaci interfejsu programistycznego zaproponowanego
w [DZDS03].
DHT DOLR CAST
put(key, data) publish(objectId) join(groupId)
remove(key) unpublish(objectId) leave(groupId)
data = get(key) sendToObj(msg, objectId, n) multicast(msg, groupId)
anycast(msg, groupId)