Odporność na błędy bizantyjskie w systemach peer-to-peer - Instytut ...

2.2 Ustrukturalizowane systemy peer-to-peer 21
e
h
b
f
a?(z#3)
k!z
k
a
a!(z@k#3)
a?(z#2)
a?(z#3)
a?(z#3)
i
a?(z#1)
c
a?(z#2)
g
j
Super węzeł
Węzeł uczestniczący
Rysunek 2.2: Przykład lokalizacji obiektu w nieustrukturalizowanej sieci p2p
2.2 Ustrukturalizowane systemy peer-to-peer
Systemy tej klasy zrodziły się z prób wprowadzenia klarownych reguł dotyczących
przesyłania komunikatów na poziomie aplikacji. Celem twórców było
wskazanie takich algorytmów i architektury, które byłyby skalowalne oraz zapewniały
stabilność bez wyznaczania nadrzędnych elementów. Ustrukturalizowane
systemy peer-to-peer są w pełni rozproszone, brak w nich centralnych punktów
komunikacyjnych i zarządzania.
Problemem, jak dotąd jest stanowczo za mała ilość praktycznych i powszechnie
używanych implementacji, a co za tym idzie, nie są to twory zoptymalizowane
i brakuje konkretnych danych testowych dotyczących ich wydajności i
odporności. Wraz z wzrostem rozproszenia wzrasta również ryzyko na ataki w
tych systemach. Ogólna zasada przy projektowaniu wszelkich elementów systemów
bazujących na ustrutkturalizowanych sieciach peer-to-peer, to unikanie
centralnych punktów odpowiedzialności.
Liczących się projektów ustrukturalizowanych warstw peer-to-peer jest kilkanaście.
Do najczęściej wymienianych w literaturze i z praktycznymi zastosowaniami,
zaliczają się cztery pozycje: Chord [SMK + 01], Pastry [RD01b],
Tapestry [ZHS + 03] oraz CAN - Content Addressable Network [RFH + 00]. Wymienione
systemy wraz z Kademlia [MM02] stanowią fragment projektu IRIS
(ang. Infrastructure for Resilient Internet Systems) 5 .
5 Iris (http://project-iris.net/projects.html)