Odporność na błędy bizantyjskie w systemach peer-to-peer - Instytut ...

22 Rozdział 2. Architektury systemów peer-to-peer
Chord. Opracowany w MIT. Każdy węzeł posiada tablicę wskazań na 160
innych węzłów w przestrzeni identyfikatorów modulo rozmiar przestrzeni.
Przekazywanie komunikatów odbywa się w jednym kierunku. Oczekiwana
1
liczba skoków: log 2 2N, gdzie N oznacza spodziewaną liczbę węzłów w
systemie. Przykładem realizacji oprogramowania opartego na sieci Chord
jest CFS - Cooperative File System, który jest rozproszonym systemem
plików przeznaczonym dla dużych intersieci.
Pastry. Opracowany w Rice University. Przesyłanie komunikatów odbywa
się za pomocą specjalnie przygotowanej tablicy tras, której wskazania w
przestrzeni identyfikatorów koncentrują się w bezpośrednim sąsiedztwie
węzła. Oczekiwana liczba skoków: alog 2 bN, gdzie b jest parametrem,
przeważnie b =4oraz a jest stałą.
Tapestry. Opracowany w Berkeley California University. System ten
działa na podobnych zasadach, jak Pastry. Główna różnica znajduje się w
algorytmie routingu, oraz tym, że Tapestry nie korzysta z lokalności węzłów.
Adres skoku w Tapestry ustalany jest przy użyciu operacji mod 2 b na
identyfikatorach węzłów zgodnych prefiksem adresu docelowego o kolejne
słowo. Ta procedura nazwana została trasowaniem surogatowym (ang.
surogate routing) [ZHS + 03, CDG + 02] lub trasowaniem hiperkostkowym
(ang. hipercube routing) [ADS02]. Oczekiwana liczba skoków: log 2 bN.
CAN (ang. Content Addressable Network). Opracowany w Berkeley California
University. Logiczny adres w przypadku tego systemu dzielony jest
na d odcinków. Każdy wpis w tablicy tras posiada d sąsiadów, najbliższych
względem każdego odcinka. Oczekiwana liczba skoków: 1 2 dN 1 d .
2.2.1 Przestrzeń identyfikatorów
Zarówno w sieciach typu up2p oraz sp2p każdy z węzłów posiada unikalny
całkowitoliczbowy identyfikator, który pochodzi z wcześniej ustalonego zakresu
{0, ..., N}, gdzie N =2 n − 1. Różnica między up2p oraz sp2p polega na tym,
iż w up2p węzły mogą dowolnie się łączyć, co prowadzi do stworzenia sieci
o strukturze grafu losowego, za wyjątkiem jednoznacznego określenia węzła,
unikalny identyfikator nie ma tak dużego znaczenia w sieci up2p.
W systemach sp2p każdy węzeł dąży do nawiązania kontaktu z węzłami o
konkretnych identyfikatorach, co możliwe jest dzięki odpowiednim algorytmom
przyłączania i trasowania. Cenę za mniej obciążające wyszukiwanie węzłów
płaci się w postaci konieczności utrzymywania struktury sieci.
Rozważmy dla przykładu hipotetyczny system peer-to-peer, w którym węzły
otrzymują pod jurysdykcję podzbiór adresów z całej przestrzeni adresów N.