kazimierz wybranowski - dziedzictwo 3 - W Sercu Polska

Człowiek wstał z ogromnie niemądrą miną. Westchnął z ulgą. Był tomęŜczyzna młody, koło lat trzydziestu, wygolony, ubrany dość przyzwoicie, alestrasznie wychudzony, miał wygląd suchotniczy.- Co ty tu robisz? - zapytał Grzegorz.- Nie bój się pan, nic nie ukradłem. I krasce nie przyszedłem, owszem,przyniosłem prezent.- Jaki prezent?- Nie widzi pan?Wskazał na gramofon. Był to aparat najmniejszego ze znanych rozmiaru.- Jak tu wszedłeś?- Jak się naleŜy: przez drzwi frontowe.- Kto ci otworzył?- Ja tam nie potrzebuję nikogo fatygować. Sam sobie otwieram.- Miałeś klucze?Indagowany uśmiechnął się pogardliwie.- Po co mi klucze? Dla mnie nie ma zamku ani zatrzasku.- Oho! - rzekł Grzegorz - Toś ty ładny ptaszek.- To zaczyna być interesujące - wtrącił Twardowski. - Przejdźmy do gabinetu.- Siadaj pan - rzekł, widząc, Ŝe człowieczyna chwieje się na nogach.Grzegorz spojrzał na niego z wyrzutem, Ŝe tak grzecznie traktujenieproszonego gościa. Piorun ułoŜył się u nóg pana i, zadowolony z siebie, figlarniepatrzył na swoją ofiarę.- Opowiedz no pan - zagaił Twardowski - co znaczy tą wizyta i ten gramofon.- Widzę, Ŝe z całym przedsięwzięciem klapa, więc nie ma rady: powiemwszystko, co wiem. Tylko muszę odsapnąć trochę, bo ta bestia mnie zmordowała. Cochce się ruszyć, to on mnie zębami za gardło...`Twardowski pogłaskał Pioruna, który patrzył mu w oczy, jakby mówił: "Dobrzesię spisałem, co?"- Długo pan tak leŜał?- Bo ja wiem. Mnie się zdawalno, Ŝe sto lat. Przyszedłem tu o wpół dodziewiątej. - To tylko półtorej godziny.-Tylko! Chciałbym, Ŝeby mój najgorszy wróg tego spróbował.Jasno, bez widocznego krętactwa opowiedział całą historię. Zeznał, Ŝe jest zzawodu ślusarzem, i to bardzo zdolnym, Ŝe nie mogąc cięŜko pracować, wziął się dolŜejszego zajęcia – został mieszkaniowym złodziejem. Ułatwiła mu to znajomośćradzenia sobie z zamkami.- Wzywano mnie często - mówił z uśmiechem - do otwierania trudnychzamków, później otwierałem bez zaproszenia.I ten zawód zaczął mu się przykrzyć, zwłaszcza, Ŝe podupadał na zdrowiu.ToteŜ ucieszył się, gdy jeden z jego przyjaciół zapoznał go z pewnym panem, którypowiedział, Ŝe ma dla niego łatwą robotę, która będzie dobrze zapłacona.Tu przerwał i zawahał się.- CóŜ to za robota? - zapytał Twardowski.- To pan jest pan Twardowski, prawda? - odpowiedział były ślusarz pytaniem.- Tak.-To, co mam mówić, dotyczy tylko pana.Wskazał okiem na Grzegorza, jako na niepotrzebnego.- Proszę wszystko mówić do nas dwóch.- Dobrze. OtóŜ ten pan mi powiedział, Ŝe pan Twardowski bałamuci mu Ŝonę,która chodzi do niego na noc. Chcąc się zemścić na nich, kazał przygotować sobie