Jan Wowczak (1884-1935) - pierwszy - Nestor - Czasopismo ...

Wspomnienia Adolf Bednarski
towanie, a tak¿e szczêœcie dane od Boga pozwoli³y
mu prze¿yæ wiele niebezpiecznych akcji. Zawsze
mia³ przy sobie ryngraf Pani Jasnogórskiej, który
otrzyma³ od rodziców. Walczy³ z Niemcami w
nierównych walkach m.in. pod Izbic¹, w okolicach
Bia³ki k. Krasnegostawu, w uwolnieniu wiêŸniów
osadzonych w Krasnymstawie, a tak¿e bra³ udzia³
w akcji „Burza” maj¹cej za zadanie wyzwolenie
kraju przez AK.
W lipcu 1944 roku ziemia krasnostawska
zosta³a uwolniona spod okupacji niemieckiej,
jednak¿e walki na LubelszczyŸnie toczy³y siê nadal.
W miejscowoœci Romanówek k. Rudnika w pow.
Krasnystaw mia³a miejsce akcja NKWD przeciwko
grupie powsta³ej z ocala³ych by³ych ¿o³nierzy 27.
Dywizji Wo³yñskiej i partyzantów AK, którzy nie
z³o¿yli broni. W brawurowym kontrataku uda³o siê
wielu AK-owcom, w tym Adolfowi, wydostaæ z
okr¹¿enia NKWD. W nowej, dramatycznej sytuacji
powsta³ dla Adolfa dylemat „co dalej?”, czy godziæ
siê na przeœladowania ubeków, aresztowanie i wywóz
do ³agrów sowieckich? Nie. Adolf wybra³ inn¹
drogê. Wst¹pi³ na ochotnika do Wojska Polskiego.
Pod koniec wrzeœnia 1944 roku by³ ju¿ w szeregach
1 Dywizji Piechoty im. T. Koœciuszki i zosta³
skierowany na front. Uczestniczy³ w walkach pod
Warszaw¹. Na przedpolach Jab³onny, podczas
natarcia na umocnienia niemieckie zosta³ ranny w
udo. Po krótkiej rekonwalescencji, powraca pod
Krasnystaw do zapasowego szwadronu dywizji
kawalerii. St¹d powo³any zosta³ na kurs do II
Frontowej Oficerskiej Szko³y Piechoty w Lublinie.
W styczniu 1945 roku otrzyma³ awans na stopieñ
podporucznika. Po promocji dosta³ krótki urlop na
spotkanie z rodzin¹. Przyjecha³ z dwoma kolegami
do rodziców mieszkaj¹cych w tym czasie w
Kuszabach i do krewnych D¹bskich w Suchym
Lipiu, po czym wróci³ na front. Ci dwaj koledzy
zginêli podczas forsowania Odry. Adolf, w lutym
1945 roku w sk³adzie plutonu zwiadu 3. Pu³ku
Piechoty, uczestniczy³ w koñcowej fazie bitwy na
Wale Pomorskim m.in. o miasto Gryfice. Bra³ udzia³
w walkach o Berlin nad kana³em Hohenzollernów, o
kolejne ulice w dzielnicy Charlottenburg, stacjê
metra i Tiergarten. Za odwagê i poœwiêcenie
otrzyma³ Krzy¿ Walecznych oraz medale, w tym „Za
Berlin”.
Po kapitulacji Niemiec, powróci³ do kraju.
Nie wróci³ do cywila. Pozosta³ w czynnej s³u¿bie
wojskowej. Zosta³ przydzielony do Garnizonu Bia³a
Podlaska. Nastêpnie skierowano go do pracy w
komendzie powiatowej organizacji S³u¿ba Polsce w
Nowym Tomyœlu. Tu pozna³ swoj¹ przysz³¹ ¿onê
Alicjê, córkê zas³u¿onego przedwojennego
starosty Nowego Tomyœla - bohatera w utrwalaniu
polskoœci w tym bardzo „zniemczonym” mieœcie, a
którego po wojnie ubowcy zamordowali tylko za to,
¿e by³ przedwojennym starost¹. Adolf kocha³
bardzo rodziców i rodzeñstwo. Postara³ siê wiêc o
zapewnienie im godnych warunków bytowania.
Ponownie w swoim ¿yciu stali siê osadnikami na
wsi Runowo k. RogoŸna w woj. wielkopolskim.
Bêd¹c w wojsku, podnosi³ swoje kwalifikacje
oficerskie na kursach specjalistycznych.
Pe³ni³ ró¿ne funkcje dowódcze m.in. na kursach
oficerów rezerwy i w Technicznej Szkole Lotniczej
w Oleœnicy. Tu, niestety, w czasie zajêæ
praktycznych uleg³ wypadkowi, co by³o powodem
zmiany miejsca s³u¿by i rozpoczêcia pracy w
sztabie Dowództwa Lotnictwa Operacyjnego w
Poznaniu. W Poznaniu bowiem mieszka³a ¿ona
Adolfa z kilkuletnim synem Wojciechem.
Po przyjeŸdzie do Poznania wydawa³o siê,
¿e wreszcie bohater walk partyzanckich spod
Warszawy, z Wa³u Pomorskiego, Odry i Berlina,
osi¹gn¹³ zas³u¿ony spokój i szczêœcie rodzinne.
Tak siê nie sta³o. W sztabie Dowództwa
Operacyjnego odpowiednie s³u¿by dopatrzy³y siê
p r z e s z ³ o œ c i A K - o w s k i e j m a j o r a A d o l fa
Bednarskiego, zamiast awansu otrzyma³
skierowanie na emeryturê. By³a to krzywdz¹ca i
bardzo bolesna decyzja dla cz³owieka, który kocha³
wojsko i poœwiêci³ dla niego najpiêkniejsze lata
swego ¿ycia.
Pod koniec s³u¿by wojskowej, Adolf podj¹³
studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Adama
Mickiewicza w Poznaniu. Po zakoñczeniu studiów i
aplikacji, pracowa³ jako radca prawny w
przedsiêbiorstwach rolnych Wielkopolski. W krótkim
czasie sta³ siê znanym i cenionym specjalist¹ w
kwestiach sporów maj¹tkowych - tak przedsiêbiorstw
rolnych, jak i gospodarstw indywidualnych.
By³ tak¿e skutecznym mediatorem dla
zwaœnionych stron. Polubi³ ten drugi cywilny zawód
tak bardzo, ¿e poœwiêca³ potrzebuj¹cym swój czas
prywatny, a nierzadko nie pobiera³ nale¿nych
honorariów. W ten sposób zdoby³ szacunek i wdziêcznoœæ
pracowników firm rolnych - spó³dzielczych i
prywatnych. Mimo, ¿e by³ zwi¹zany zawodowo z
prac¹ w rolnictwie nie zerwa³ kontaktów z Wojskiem
Polskim. By³ cz³onkiem Ko³a Oficerów Rezerwy w
Poznaniu. Nale¿a³ do grona za³o¿ycieli Ko³a
Zwi¹zku By³ych ¯o³nierzy Zawodowych im. ¯wirki i
Wigury przy DWLOT w Poznaniu. Wchodzi³ w sk³ad
cz³onków Zarz¹du Ko³a i jego Komisji Rewizyjnej.
Udziela³ siê aktywnie w œrodowisku cz³onków Armii
Krajowej. By³ prezesem Œrodowiskowego Ko³a
„Knieja” i cz³onkiem s¹du kole¿eñskiego na okrêg
poznañski. By³ tak¿e zwi¹zany z organizacj¹ by³ych
absolwentów II Frontowej Oficerskiej Szko³y
Piechoty w Lublinie. Uczestniczy³ aktywnie w
dorocznych zjazdach kolegów w Lublinie, czêsto
pe³ni¹c funkcje sekretarza zjazdu.
Pomimo doznanych szykan ze strony
dowództwa Wojskowych S³u¿b Informacyjnych
doczeka³ szczêœliwie osobistego zadoœæuczynienia
po zmianach ustrojowych 1989 roku. W wolnej ju¿
Polsce przywrócone zosta³y godnoœæ i honor
¿o³nierza Armii Krajowej. Po wielu latach zosta³y
51