Βιβλίο για το Αλφάβητο

40
ἑλληνικὲς γραφὲς ἀντιπροσώπευαν τὴ «στενογραφία» τῆς ἐποχῆς γιὰ τὴν
ἀναγραφὴ λογιστικῶν ἀρχείων πάνω σὲ πηλό. Ἀντίθετα, γιὰ τὴ συγγραφὴ λογοτεχνικῶν
κειμένων (π.χ. ἐπῶν, ὅπως τῆς Φορωνίδος, τῶν Ὀρφικῶν, τῶν Ἀργοναυτικῶν, τῆς Ἰλιάδος,
κ.ἄ.) πιθανότατα ἐχρησιμοποιεῖτο ἤδη τὸ Ἀλφάβητο, ποὺ δὲν ἦταν μάλιστα ἕνα, ἀλλὰ
πολλά. Ἡ κάθε ἑλληνικὴ περιοχή (εἰκόνα 31) διέθετε ἰδιαίτερο ἀλφάβητο˙ ποιὸ ἀλήθεια ἀπὸ
ὅλα αὐτὰ μᾶς ἔδωσαν οἱ Φοίνικες; Ὅμως τὰ λογοτεχνικὰ κείμενα, γραμμένα σὲ φθαρτὰ
ὑλικά, ἀφανίζονται. Μὰ καὶ οἱ πήλινες πινακίδες ποὺ ἀνακαλύπτονται, ἔχουν διασωθεῖ λόγω
πυρκαγιᾶς ποὺ τὶς ἔψησε καὶ τὶς σκλήρυνε, διότι κάθε χρόνο αὐτὲς ἀνακυκλώνονταν.
6. Τὸ Ἀλφάβητο καὶ ἡ Φοινικικὴ γραφή
Ἀπὸ τὸ 1.100 ἕως τὸ 800 π.Χ. στὴν Ἑλλάδα ἐπικρατεῖ, μᾶς λένε, ἐπιγραφικὸ κενὸ
καὶ οἱ ξένοι θεωροῦν πὼς οἱ Ἕλληνες περιέπεσαν σὲ «ἀγραμματοσύνη» αὐτὸ τὸ
διάστημα… Ἐν τῶ μεταξὺ ἔχει ἐμφανιστεῖ περὶ τὸ 1.200 π.Χ. ἡ συμφωνογραφικὴ οἱονεὶ
συλλαβικὴ γραφὴ τῶν Σημιτο-Φοινίκων μὲ 22 στοιχεῖα, καὶ οἱ Ἕλληνες «ἀγράμματοι ὄντες»
υἱοθετοῦν τὸν 8 ο αἰ. π.Χ. (ἤ ἔστω λίγο παλαιότερον) τὰ σύμβολα αὐτῆς τῆς Γραφῆς, τὶς
ὀνομασίες τῶν Γραμμάτων αὐτῶν καθὼς καὶ τὴ σειρὰ ἀναγραφῆς των (εἰκόνα 32). Ὅμως,
ἐπειδὴ ἡ Σημιτο-Φοινικικὴ αὐτὴ γραφὴ εἶχε μόνο σύμφωνα, ἀναγκάζονται οἱ Ἕλληνες νὰ
ἐφεύρουν, μᾶς λένε, τὰ Φωνήεντα. Ἔτσι προκύπτει τὸ πρῶτο γνήσιο Ἀλφάβητο στὴν
ἱστορία τῆς παγκοσμίου Γραφῆς, ἐνῶ μέχρι τότε ἦταν ὅλα ἀτελῆ.
Γιὰ τὴν ἀκρίβεια, ἡ Φοινικικὴ γραφὴ προῆλθε, λένε, ἀπὸ μία προγενέστερη γραφὴ
τῆς περιοχῆς, ποὺ ἐχρησιμοποιεῖτο στὸ Σινᾶ καὶ στὴν εὐρύτερη Παλαιστίνη («Reading the
Past», σελ. 212). Τὴν ὀνομάζουν Πρωτο-σιναϊτικὴ καὶ Πρωτο-χαναανική. Οἱ Χανααναῖοι
ὅμως εἶναι οἱ (ἀποσιωπούμενοι στὸ βιβλίο τοῦ Βρεττανικοῦ Μουσείου) Φιλισταῖοι
Αἰγαιοκρῆτες. Τὰ σύμφωνα τῆς γραφῆς αὐτῆς μᾶς λένε πὼς ἔχουν ὀνόματα ὅπως τὰ
ἑλληνικά: alpu, betu, wawwu, hetu, kappu, lamdu, tawwu... Τὰ ὀνόματα τῶν φοινικικῶν
aleph, beth, gimmel, daleth, εἶναι στὴν οὐσία τὰ ὀνόματα τῶν ἑβραϊκῶν – πολὺ
μεταγενέστερων – γραμμάτων. Ἄρα, τὰ ἀρχικὰ ὀνόματα τῶν γραμμάτων εἶναι ἴδια μὲ τὰ
ἑλληνικά, καὶ ὄχι μὲ τὰ ὑποτιθέμενα φοινικικά (τὰ ὁποῖα εἶναι τὰ ἑβραϊκά)! Δὲν σώζονται οἱ
φοινικικὲς ὀνομασίες˙ ἁπλῶς ὑποτίθεται πὼς εἶναι ὅμοιες μὲ τὶς ἑβραϊκές. Παρακάτω θὰ
δείξουμε ὅτι ἡ ἑβραϊκὴ γλῶσσα δομήθηκε ὅταν κατοίκησαν πλέον μόνιμα στὴν Παλαιστίνη
καὶ ἦρθαν σὲ ἐπαφὴ μὲ τοὺς Φιλισταίους˙ ἡ ἑβραϊκὴ ἔχει ὡς βάση τὴν ἑλληνική – «Hebrew
is Greek» (J. Yahouda).