Βιβλίο για το Αλφάβητο

6
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Ὁ Ὄλυμπος δὲν εἶναι τὸ γνωστό μας βουνό˙ στὸν Ὄλυμπο, καθὼς λέγει ὁ Ὅμηρος-
Ὀδυσσεύς «ἄνεμοι δὲν φυσσοῦν, βροχὴ καὶ χιόνι δὲν πέφτουν, ἀλλὰ μάλ’ αἴθρη πέπταται
ἀνέφελος, λευκή δ’ ἐπιδέδρομεν αἴγλη» (Ὀδύσσεια ζ, 41-45). Ὁ Ὄλυμπος εἶναι κόσμος
ὑπεργήινος, ὑπερουράνιος, διάφωτος, αἰγλήεις, αἴθριος. Στὸν αἰθερικὸ αὐτὸν κόσμο δὲν
ὑπάρχει Χρόνος, δὲν ὑπάρχει Θάνατος˙ βασιλεύει ἡ αἰώνιος Ζωή. Οἱ φωτεινὲς ψυχὲς
ἀναγνωρίζουν τὸν τόπο προελεύσεώς τους. Στὰ ἐνδιάμεσα ἐπίπεδα τοῦ Ὀλύμπου, στὰ
Ἠλύσια πεδία, διάγουν οἱ εὐκλεεῖς τοῦ γένους Ἥρωες, οἱ ἅγιοι τῆς καρδιᾶς μας˙ Ὤγυγος,
Δευκαλίων, Δάρδανος, Εὔμολπος, Κάδμος, Κελεός, Ὀρφεύς, Μουσαῖος, Παλαμήδης, Ἰώ,
Ἁρμονία, Σεμέλη, Ἀλκμήνη, Ἀριάδνη, Μετάνειρα, Δανάη…
Ταξιδεύουμε στὸ ὁμηρικὸ Νήιον ἐπὶ Γῆς, στοὺς δόμους τοῦ πολύτροπου Ὀδυσσέα,
«μελεδήματα ἐνὶ θυμῷ ἔχοντες» (ἔχοντας ἀνησυχίες καὶ φροντίδες). Εἰσήλθαμε στὸ ἄδυτο
τῆς Ἐλευσῖνος ἱερὸν˙ κοινωνήσαμε τὴ μυστηριακὴ σοφία καὶ γνώση˙ συναντήσαμε τὶς
ἀθάνατες ψυχὲς τῶν Προγόνων. Ἀνήλθαμε στὶς Φαιδριάδες τοῦ Παρνασοῦ˙ πήραμε τὴν
εὐλογία τοῦ Πλουτάρχου˙ ὅπως μᾶς δίδαξε ὁ μύστης Ἄγγελος Σικελιανός. Ἐνεργοποιοῦμε
τὸ πνευματικὸ τρίγωνο «Λευκάς, Ἐλευσίς, Δελφοί». Σκοπός μας νὰ σιμώσουμε
(ἀλληλοβοηθούμενοι) στοὺς πρόποδες τοῦ Ὀλύμπου, νὰ φέρουμε πίσω στὴν Ἰθάκη
(Πατρίδα Γαῖα) μιὰ σπίθα Προμηθεϊκοῦ φωτός. Νὰ μάθει ὁ «πολύθεστος τοκεῦσι» (ὁ
πολυαγάπητος στοὺς γονεῖς) ἀπόγονος πῶς νὰ βλέπει στὰ σκοτάδια˙ πῶς νὰ στέκει ὀρθὸς
στὴ μπόρα˙ μήπως κάποτε βροῦμε τὸν δρόμο τὸν σωστό καὶ ἡ ἠριγένεια φανεῖ ἠώς
(προβάλει ἡ αὐγὴ τῆς ἄνοιξης)˙ μήπως κάποτε ἀποδιώξουμε τὴ μέδουσα σκοτόμαινα ποὺ
ἐπέχει τὴν Ἑλλάδα (καὶ τὸν πλανήτη ὁλόκληρο)…
Δονεῖ τὰ σπλάχνα μας ὡς χαλασμὸς ὁ ὅρκος τῶν Ἀθηναίων πολιτῶν-ὁπλιτῶν: «οὐ
καταισχυνῶ ὅπλα τὰ ἱερά… τὴν πατρίδα δὲ οὐκ ἐλάττω παραδώσω». Καὶ ἡ Γλῶσσα εἶναι
Πατρίδα. Ἑλλήνων προμαχοῦντες (Δημόφιλοι, Κυναίγειροι, Καστριῶτες, Μποτσαραῖοι),
ἀμυνώμεθα ὑπὲρ ἱερῶν καὶ ὁσίων˙ ἔτσι λαμβάνει νόημα ὁ βίος ἐπὶ γῆς, ἡρωικὸς σὺν ἀρετῇ,
στίβος ἀγῶνος καὶ ἁμίλλης. Ἱστοριοδιφοῦμε σὲ παπύρους καὶ περγαμηνές, στὶς πανάρχαιες
ἐπιγραφές, σὲ ὅ,τι διεσώθη ἀπὸ τὴν ἐξουσιαστικὴ μανία τῶν βερβάλων (ἀμυήτων) καὶ
βαρβάρων καταστροφέων τοῦ ἐπὶ γῆς Πολιτισμοῦ. Ἐπισημαίνουμε τὴν κακοήθεια τῶν
δογματικῶς ἐπιβεβλημένων ἱστορικῶν διηγήσεων˙ ἀναγνωρίζουμε τὴν πηγή τους, τὸν
παραχαράκτη τῶν γεγονότων. Κρατοῦμε τὸν μίτο τῆς Ἀριάδνης, ἀσφαλῆ ὁδηγὸ τῆς ἐξόδου