Βιβλίο για το Αλφάβητο

49
ἀκριβῶς τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ (ποὺ ἔγινε ἀργότερα στὶς ἐκκλησίες μας «ὁ Ὤν», ὁ
Ὑπάρχων)˙ Εἶ = ὑπάρχεις. Ὁ Πλούταρχος συνέγραψε βιβλίο «Περὶ τοῦ ἐν Δελφοῖς Ε»,
ὅπου μᾶς ἀναφέρει ἑπτὰ πιθανὲς ἑρμηνεῖες γιὰ τὸ Ε, χωρὶς νὰ ἀποφανθεῖ γιὰ τὴν ὀρθή,
λόγω παλαιότητας τοῦ γράμματος-συμβόλου.
Τὸ F (βαῦ – wa-wo > φά-φο) μπορεῖ νὰ ἐκφράζει τὸ φάος (φῶς). Τὸ Ζῆτα ἐκφράζει
τὸ ζῆν, τὴν ζωή (ὁ Ζεύς, τοῦ Ζηνός, ΖΕΝ τὸ ζῆν, Ζέτα τὸ ζῆτα ἀρχικῶς). Τὸ Θῆτα ἐκφράζει
τὸ Θεῖον (θέω – Θέτα τὸ θῆτα ἀρχικῶς), φέροντας τὸ σχῆμα τοῦ τροχοῦ (θέω = τρέχω).
Τὸ Κάππα ἐκ τοῦ κάπτω (= χάφτω, καταβροχθίζω πιάνοντας μὲ τὴ χούφτα,
συνεκδοχικὰ αἰχμαλωτίζω, capture). Ἐκφράζει τὴν ξενικὴ ὀνομασία τῆς Κρήτης˙ Καπτώρ καὶ
Καφθορεὶμ ἀποκαλοῦν τὴν Κρήτη οἱ Αἰγύπτιοι καὶ οἱ Ἑβραῖοι˙ Κεφτιοὺ ἀποκαλοῦν τοὺς
Κρῆτες οἱ Αἰγύπτιοι˙ ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσία (σχῆμα δεμένων χεριῶν) ποὺ ὑφίσταντο,
συλλαμβάνοντάς τους οἱ Κρῆτες ὡς δούλους. «Κάφ» ὀνόμασαν ἐκ τοῦ «κάππα» οἱ Ἑβραῖοι
ἀκριβῶς τὴ χούφτα (παλάμη).
Τὸ Λάβδα (ὄχι λάμδα) ἐκ τοῦ λάβρυς (πέλεκυς)˙ ὑπάρχει καὶ ὡς ρίζα τοῦ ὀνόματος
«Λάβδακος». Τὸ συλλαβόγραμμα τῆς ΓΓΒ καὶ ΓΓΑ La (ra) μᾶς δίδει τὸ σχῆμα τοῦ Λάβδα
στὸ Ἀττικὸ καὶ στὸ Χαλκιδικὸ ἀλφάβητο. Τὸ Μῦ ἔχει τὸ χαρακτηριστικὸ σχῆμα τοῦ μαστοῦ,
ὅπως τὸ συλλαβόγραμμα Μa τῆς ΓΓΒ καὶ τῆς ΓΓΑ.
Συνελόντι εἰπεῖν, τὰ ὀνόματα τῶν γραμμάτων σαφῶς ἔχουν ἑλληνικὴ ρίζα καὶ νόημα.
Ἄρα, κακῶς λέγεται ὅτι δὲν ἔχουν νόημα στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, παρὰ μόνο στὴν ἑβραϊκή.
Ἡ ἑλληνικὴ εἶναι ἡ πρωτογενὴς νοηματικὴ γλῶσσα.
Μὲ τὴν παροῦσα μελέτη καταδείξαμε, πάντοτε μὲ τεκμήρια, ὅτι ἄλλη εἶναι ἡ ἀληθινὴ
ἱστορία τῆς Γραφῆς ἀπὸ αὐτὴν ποὺ διδασκόμαστε. Τὰ ἀρχαῖα μας κείμενα δὲν πρέπει νὰ τὰ
προσπερνᾶμε ἀβρόχοις ποσίν, ὅπως ὁ Albin Lesky καὶ οἱ σὺν αὐτῶ, ποὺ ἀποσιωποῦν
τόσους ἀναφερόμενους Ἕλληνες ἐφευρέτες Γραμμάτων (ἀπὸ τὸν Κάδμο ἕως τὸν
Παλαμήδη). Τὰ κείμενα μᾶς βεβαιώνουν ὅτι πολὺ πρὸ τοῦ Τρωικοῦ πολέμου ἔχουμε
Ἀλφαβητικὴ γραφή˙ ὅτι δὲν πήραμε ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες τὰ σύμβολα τῆς γραφῆς τῶν Σημιτο-
Φοινίκων τοῦ 1.200 π.Χ., ἀλλὰ τὸ ἀντίθετο συνέβη.
Ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες τῆς Φοινίκης – εἶναι ἑλληνικὴ ἡ ὀνομασία «Φοινίκη» – καὶ τοὺς
Ἕλληνες Φιλισταίους τῆς Παλαιστίνης πῆραν τὰ γράμματα οἱ Σημίτες τῆς εὐρύτερης
περιοχῆς. Τὴν ἐποχὴ τοῦ Κάδμου εἴχαμε κατακλυσμό, ἀφοῦ Δάρδανος καὶ Κάδμος εἶναι
σύγχρονοι, καὶ μάλιστα ὁ Κάδμος νυμφεύεται τὴν Ἁρμονία, τὴν ἀδελφὴ τοῦ Δαρδάνου, στὴ
Σαμοθράκη. Δύο ἐκδοχὲς ὑπάρχουν γιὰ τὴν ἐποχὴ τῆς καταστροφῆς: α) Περὶ τὸ 1650 π.Χ.