Βιβλίο για το Αλφάβητο

45
4. Εἶναι γνωστὸν ὅτι οἱ Σημιτοφοίνικες δὲν ἤθελαν φωνήεντα˙
ὁπότε, ὅταν χρησιμοποίησαν ὅλα τὰ σύμφωνα τοῦ ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου, τοὺς
περίσσευσαν τὰ φωνήεντα… Ἔτσι ἔδωσαν σὲ ὅλα αὐτά (στὸ Α, στὸ Ε καὶ στὸ Ο) τὸν ἦχο h,
ἐνῶ ἤδη εἶχαν καὶ τὸ Η ὡς h… (βλ. εἰκόνα 41. Στήλη Mesa). Πῶς λοιπὸν ἀνακάλυψαν τὸ
Ἄλεφ, ἀφοῦ δὲν εἶχαν τὸ φωνῆεν Α; Αὐτὰ τὰ ἐρωτήματα καὶ οἱ ἁπλοὶ συνειρμοὶ δὲν
ἀπασχολοῦν τοὺς ἀπὸ καθέδρας ξένους καὶ Ἕλληνες φιλολόγους καὶ γλωσσολόγους;
Δίδουμε ἕνα χαρακτηριστικὸ παράδειγμα ἀναγνώσεως σημιτικῆς ἐπιγραφῆς τοῦ βασιλιᾶ
τῶν Μωαβιτῶν. Τὰ γράμματα τῆς πρώτης γραμμῆς τῆς στήλης τοῦ Μεσχᾶ (Μουσεῖο
Λούβρου) εἶναι τὰ ἑξῆς: ΑΝΚ ΜΣΟ ΒΝ ΚΜΣΓΔ ΜΛΚ ΜΑΒΓΔ. Ἐκφράζουν δὲ τοὺς ἑξῆς
φθόγγους: χνκ μσh βν κμσγδ μλκ μχβγδ. Πρέπει τώρα νὰ ἐννοήσουμε τὰ φωνήεντα, διότι
ὅλα αὐτὰ ἐκφράζουν σύμφωνα. Χιλιάδες οἱ δυνατοὶ συνδυασμοί… Ὅμως, ἕνα πτωχὸ
λεξιλόγιο δὲν χρειάζεται εὐκρίνεια. Διαβάζεται λοιπὸν ὡς ἑξῆς: ΧαΝοΚι ΜεΣΧα ΒεΝ
ΚαΜοΣΓαΔ ΜεΛεΚ ΜοΧαΒΓεΔ, ποὺ σημαίνει: «Ἐγὼ εἶμαι ὁ Μεσχᾶ ὁ γυιὸς τοῦ Καμοσγὰδ
βασιλιᾶς τοῦ Μωάβ τοῦ»… (Ἐπιγραφική, Ἀπ. Ἀρβανιτόπουλου, σελ. 35).
Μεθόδευση πέμπτη: Κατασκευασμένοι πίνακες, δεικνύοντες πλαστὴ προέλευση τοῦ
γράμματος ΑΛΦΑ, ἐμφανίζουν ὡς ἀφετηρία τοῦ Α τὴν ἀνύπαρκτη στὰ αἰγυπτιακὰ
βοϊδοκεφαλή. Ἄν ὑπῆρχε, θὰ ἔπρεπε νὰ τὴν ἐμφανίζουν πρώτη-πρώτη ὡς Ἱερογλυφικὸ
σύμβολο κατὰ τὴ σπουδὴ τῶν αἰγυπτιακῶν ἐπιγραφῶν. Ὅμως, ὑπάρχει ὄντως σὲ κάποια
ἄλλη γραφή. Ὑπάρχει στὰ Κρητικά (Ἑλληνικά) ἱερογλυφικὰ γράμματα, καὶ μάλιστα φαίνεται
ἀκριβῶς ὡς Α ἀνάποδο . Αὐτὴ λοιπὸν ἡ γνήσια ταύτιση ἀπωσιωπᾶται. Ἀλλὰ οὔτε
γραπτὸς φθόγγος a ὑπάρχει στὰ αἰγυπτιακά, οὔτε βεβαίως στὰ φοινικικὰ συμφωνογραφικὰ
σύμβολα. Τὸ «Ἀλεφ-βέθο» εἶναι χαλκευμένο… Τὸ Ἄλεφ ὡς «βόδι» πιθανότατα προῆλθε
συνειρμικὰ ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ λέξη «Ἀλφεσίβοιος»˙ ἡ προῖκα, τὰ «δῶρα», τὰ «ἀγαθὰ τοῦ
Ἀβραάμ», ἐδόθησαν ἀπὸ Ἕλληνες: «Καὶ ἔλαβεν ὁ Ἀβιμέλεχ πρόβατα, καὶ βόας, καὶ
δούλους, καὶ δούλας, καὶ ἔδωκεν εἰς τὸν Ἀβραάμ, καὶ ἀπέδωκε Σάρραν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ»
(Γένεσις, κ΄14).
Τὸ γράμμα Β
1. Τὸ Β (βέ-τα) τοῦ Κορινθιακοῦ ἀλφαβήτου ὡς σχῆμα καὶ ὡς φώνημα προέρχεται
ἀπὸ τὸ συλλαβόγραμμα we τῆς ΓΓΒ . Ὑπάρχει ὅμως καὶ στὴ ΓΓΑ. Βε-νά (βανά) λέγεται ἡ
γυναίκα σὲ μία ἑλληνικὴ διάλεκτο (αἰολικὸν βανά = γυνή). Παρέμεινε στὰ λατινικὰ ὡς Venus