Βιβλίο για το Αλφάβητο

55
δῖοι-θεϊκοί, ὡς παλαιοὶ Ἕλληνες˙ διέσωσαν μάλιστα μετὰ τὸν κατακλυσμὸ τὰ γράμματα
ἐκ μέρους τῶν Ἑλλήνων». Στοιχεῖα ἀποκαλοῦνται τὰ γράμματα «καὶ ἐτυμολογεῖ αὐτὰ ἀπὸ
τοῦ στείχω, ὅ ἐστὶ μετὰ τάξεως πορεύομαι˙ οὐ γὰρ ἀτάκτως καὶ ὡς ἔτυχεν ἐπιπέπλεκται
ἀλλήλοις τὰ στοιχεῖα» (Ἀνέκδοτα, Bekker).
Ὁ Διόδωρος Σικελιώτης ὀνομάζει Πελασγικὰ τὰ γράμματα τῆς Ἡρωικῆς ἐποχῆς
(Γ.67,4): «Τὸν δ’ οὖν Λῖνον φασὶ τοῖς Πελασγικοῖς γράμμασιν συνταξάμενον τὰς τοῦ
πρώτου Διονύσου πράξεις. Ὁμοίως δὲ τούτοις χρήσασθαι τοῖς Πελασγικοῖς γράμμασι τὸν
Ὀρφέα καὶ Προναπίδην τὸν Ὁμήρου διδάσκαλον»˙ ν. ἀπόδοση: «Κατὰ κοινὴ παραδοχή, ὁ
Λῖνος συνέγραψε τὶς Πράξεις τοῦ Διονύσου Α΄ μὲ χρήση τῶν Πελασγικῶν γραμμάτων. Τὰ
ἴδια γράμματα χρησιμοποίησαν παρομοίως ὁ Ὀρφεὺς καὶ ὁ Προναπίδης, ὁ διδάσκαλος τοῦ
Ὁμήρου». Ἐδῶ ἔχουμε καὶ τὴν πληροφορία ὅτι ὁ Ὅμηρος εἶναι σύγχρονος τοῦ Τρωικοῦ
πολέμου! Ἑπομένως, τίς ὁ Ὅμηρος;
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ἡ γλῶσσα μας δὲν τέμνεται σὲ ὁμηρική, ἀρχαιοελληνική, ἀλεξανδρινὴ κοινή,
γλῶσσα τοῦ Εὐαγγελίου, βυζαντινή, καθαρεύουσα, δημοτική. Κι ἄν δεχθοῦμε τομὲς σὲ
χρονικὰ ὅρια, δὲν μποροῦμε – καὶ δὲν πρέπει – νὰ κάνουμε βιολογικὲς τομές. Ἡ γλῶσσα
μας ἔχει ὀντολογικὴ συνέχεια. Ἡ Ἑλληνίδα Γλῶσσα εἶναι ἀνέκαθεν μία, ἑνιαία, καθαρεύουσα
καὶ δημοτικὴ συνάμα˙ καθαρεύουσα, διότι καθαρεύει, δηλαδὴ εἶναι καθαρή, ἀμόλυντη, καὶ
δημοτική, διότι τὴν ὁμιλεῖ ὁ λαός!
Καιρὸς λοιπὸν νὰ θέσουμε «τὸν δάκτυλον ἐπὶ τὸν τύπον τῶν ἥλων» κυριολεκτικὰ γιὰ
τὴν ἐσταυρωμένη μαρτυροῦσα-ἀποκαλύπτουσα Ἑλληνίδα Γλῶσσα καὶ Ἱστορία μας, ποὺ
ταλασιφρόνως ὑποφέρει τὶς τόσες κακοποιήσεις καὶ ὀδύσσεται γι’ αὐτές. Γιατὶ λοιπὸν οἱ
Φιλολογικὲς μας Σχολὲς δὲν ἐρευνοῦν τὴ δημιουργία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἀλφαβήτου ἀπὸ τὶς
Συλλαβικές μας Γραφές, ὅπως ἡ στοιχειώδης λογικὴ ὑπαγορεύει, παρὰ ἀναπαράγουν
διαρκῶς τὶς σαθρὲς ἀντιλήψεις τοῦ διεθνοῦς κατεστημένου περὶ Σημιτικοῦ Ἀλφαβήτου;
Μὲ πλεῖστες ἀποκαλύψεις ἐν Ἑλλάδι στὴ Γραφή, στὴ διάδοση τοῦ Πολιτισμοῦ, στὴν
αὐτοχθονία τῶν Αἰγαίων Ἑλλήνων, στὴν ἐξάπλωση τῶν Πελασγῶν στὰ πέρατα τοῦ κόσμου,
ἀνατρέπεται ὅλο τὸ στημένο ἀπὸ ξένους (καὶ τοὺς ἐνθάδε σμπίρους τους) ἱστορικὸ σκηνικό.
Δὲν περιμένουμε ἀπὸ ἄλλους νὰ κάνουν τὸ πρῶτο βῆμα καὶ νὰ παραδεχθοῦν τὰ λάθη τους
ἢ τὴν ὀλιγωρία τους. Αὐτὸ τὸ καθῆκον ἀνήκει σὲ μᾶς. Δικὰ μας εἶναι τὰ κείμενα ποὺ
περιγράφουν τὴν Ἱστορία μας. Δικὴ μας ἡ γῆ τῶν ἀνασκαφῶν, οἱ ἀποκαλύψεις, τὰ τεκμήρια,
τὰ ἱστορικὰ μνημεῖα. Χρειάζεται Ἀνδρεία-Τόλμη-Ἀρετή, γιὰ νὰ ἀποκατασταθεῖ ἡ ἐπικοινωνία
μὲ τὸ Ἱστορικό μας παρελθόν.