Βιβλίο για το Αλφάβητο

46
(ἡ Ἀφροδίτη). Ἀλλὰ καὶ τὸ ἑλληνικὸ συλλαβόγραμμα wo σημαίνει «γυναῖκα»
. Ἔτσι, ἡ λέξη «γυνή» ἀπαντᾶ στὴ Γαλλικὴ ὡς fe-mme, καὶ στὴν Ἀγγλικὴ ὡς wo-man.
2. Τὸ Β τῶν ὑπολοίπων ἑλληνικῶν ἀλφαβήτων προέρχεται ἀπὸ δύο τύπους τῆς
ΓΓΑ˙ τὸν ἕναν τύπο ἐξ αὐτῶν ἀντέγραψαν οἱ Σημιτοφοίνικες. Αὐτὸ τὸ σχῆμα τοῦ Β
(ἀπὸ τὴν ΓΓΑ) μοιάζει, λένε, μὲ τὴν οἰκία. Ἀλλὰ ἡ οἰκία εἶναι συνδεδεμένη μὲ τὴν ἑστία (ἑστία
> fεστία > βετ- μὲ τὸ βαῦ μπροστά). Ἔτσι, ὅταν φκιάχτηκε ἡ ἑβραϊκὴ γλῶσσα, πιθανότατα
ὀνόμασαν τὴν οἰκία βέθ ἀπὸ τὴν ἑστία συνδυάζοντάς την μὲ τὸ γράμμα βέτα (βῆτα). Στὴ
ΓΓΒ ἡ λέξη «οἶνος» γράφεται wono˙ ἡ λέξη «ἄστυ» γράφεται wa-tu˙ δηλαδὴ ἔχουν μπροστὰ
τὸ δίγαμμα (βαῦ) F, τὸ ὁποῖο τότε προφερόταν. Συνεκδοχικά, ἡ «ἑστία» θὰ γραφόταν we-tia,
συνδυαζόμενη δὲ μὲ τὸ «σπίτι» στὸ πτωχὸ σημιτικὸ λεξιλόγιο ταυτίστηκαν (βέθ = οἰκία,
ἑστία). Τὸ ἴδιο περίπου σχῆμα ὑπάρχει καὶ στὰ αἰγυπτιακά˙ σημαίνει τὴ λέξη οἰκία, ἀλλὰ
προφέρεται pr (εἰκόνα 36). Ἡ νοηματικὴ ἀκολουθία οἰκία > ἑστία > πῦρ δεικνύει τὸν ἀληθῆ
ἑλληνικὸ δρόμο! «Πυραμίς» εἶναι ἡ οἰκία τῶν νεκρῶν βασιλέων˙ «Πυραμίς: οἰκία τις, ὅτι τὴν
πυράμην ἄμην λέγομεν ἡμεῖς, οὐκ ὀρθῶς» (Pollux Ὀνομαστικόν, 8, 128, 1).
3. Τὰ διάφορα σχήματα τῶν ἑλληνικῶν Β φαίνονται στὴν εἰκόνα 42. Ὅμως ἡ
κατεστημένη ὁδὸς καλὰ κρατεῖ. Ἐμφανίζουν ἕνα ἀπὸ τὰ τρία, ὡς ἀρχικὸ φοινικικό, τὸ ὁποῖο
δανείστηκαν οἱ Ἕλληνες, ἐνῶ εἶναι καὶ αὐτὸ ἐκ τῶν Κρητικῶν συλλαβογραμμάτων.
Περαιτέρω παρουσιάζουν τὰ φοινικικὰ γράμματα νὰ προέρχονται ἄλλοτε ἀπὸ τὰ
πρωτοσιναϊτικὰ καὶ ἄλλοτε ἀπὸ τὰ πρωτοχαναανικά. Ἐμεῖς ἀποδείξαμε πλέον ὅτι ὅλα αὐτὰ
προέρχονται ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ γραφή (εἰκόνες 34, 35) καὶ ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες τῆς
Παλαιστίνης (εἰκόνα 17).
Τὸ γράμμα Θ
1. Ὁ Λουὶ Γκοντάρ, καθηγητὴς τῆς Μυκηναϊκῆς Φιλολογίας (Νάπολη), ἀνακοίνωσε
ὅτι διάβασε γιὰ πρώτη φορὰ σὲ πινακίδες ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὸ ἀνάκτορο τῆς Καδμείας
στὴ Θήβα «τὸ ὄνομα τῆς μεγάλης θεᾶς τῶν Μυκηναίων˙ εἶναι ἡ Μήτηρ Γῆ, ma ka μὲ ΓΓΒ,
ποὺ ἐξελίσσεται ὡς Δήμητρα…» (ἐφ. «τὰ Νέα»» , 3-6-2002). Τὸ σχῆμα τοῦ γράμματος Θ
ὡς ka (γα, Γῆ) χαρακτηριστικὰ ὑπάρχει σὲ ὅλα τὰ προγενέστερα τεκμήρια ἑλληνικῆς
γραφῆς˙ στὴ ΓΓΒ, ΓΓΑ, Κυπρομινωϊκή, Δισπηλιοῦ, ἀλλὰ καὶ στὴν περιοχὴ Vinca τοῦ
Δούναβη (5.500 π.Χ.) καὶ ἀκόμα στὸ σπήλαιο Glozel τῆς Γαλλίας (13.000-9.000 π.Χ.)!
(εἰκόνες 43, 44, 45, 46, 47, 48, 49). Αὐτὸ καὶ μόνο ἀποδεικνύει ἀφενὸς μὲν τὴν κοινὴ
ἑλληνικὴ μήτρα, ἀφετέρου δὲ τὴν πολυχιλιετὴ συνέχεια στὸν χρόνο!