Βιβλίο για το Αλφάβητο

53
λόγον ἐξελόχευσα» (εἰκόνα 55: Χάρτης ἑλληνικῶν πόλεων Αἰγύπτου – ὁ χάρτης
εἶναι τοῦ σχολικοῦ βιβλίου Ἱστορίας Α΄ Γυμνασίου καὶ δείχνει πέντε πόλεις κατὰ μῆκος τοῦ
Νείλου: Θήβα, Ἄβυδο, Ἑρμούπολη, Μέμφιδα καὶ Ἡλιούπολη, ἀλλὰ οὐδὲν σχόλιο γιὰ τὴν
ἑλληνικότητά τους…).
Ἑπομένως, τὰ ἀρχαῖα μας κείμενα δεικνύουν ὅτι ὁ ἑλληνικὸς Πολιτισμὸς εἶναι
προγενέστερος καὶ γονιμοποιὸς ὅλων τῶν λαῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καὶ τῆς Αἰγύπτου.
Ἐκεῖ λοιπόν, στὴν ἀφετηρία, βρίσκεται τό (σκόπιμο) λάθος τῶν συγχρόνων ἱστορικῶν-
ἐρευνητῶν. Ὁ ἱερεὺς τοῦ ναοῦ τῆς Ἀθηνᾶς (Νηΐθ) στὴν Σάιδα τῆς Αἰγύπτου βεβαιώνει
ἄλλωστε τὸν Σόλωνα: «τῆς πόλεως ὑμῶν …προτέραν ἔτεσι χιλίοις»˙ ν. ἀπόδοση: «ἡ πόλη
σας (ἡ Ἀθήνα) εἶναι ἀρχαιότερη κατὰ χίλια χρόνια ἀπὸ τὴ δική μας» (Πλάτων, Τίμαιος). Τὸ
Ἀμμώνειον στὴν ὄαση Σίουα, ποὺ προσκύνησε ὁ Ἀλέξανδρος, ὑπάρχει ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ
πρώτου Διονύσου (ἐποχὴ Τιτανομαχίας, Διόδ. Σικελ. Γ.71).
Ἔχουμε πράγματι ὑποστεῖ ἀλλεπάλληλες καταστροφὲς κατὰ τὴ μυριετῆ παρουσία
μας στὴ Μεσόγειο, στὴ χερσόνησο τοῦ Αἵμου καὶ στὴν Αἰγηίδα. Ὁ κατακλυσμὸς τοῦ 12.500
π.Χ. ἐπιβεβαιώθηκε γεωλογικά (τῆξις παγετώνων), ὅπως ἀκριβῶς ἀναφέρεται μὲ
λεπτομέρεια στὰ ἀρχαῖα μας κείμενα (Διόδωρος Σικελιώτης, Ε.47,4): «…τὸ ῥεῦμα λάβρως
ἐξέπεσεν εἰς τὸν Ἑλλήσοντον… τῆς ἐπιπέδου γῆς ἐν τῇ Σαμοθράκῃ θάλατταν ἐποίησε…
Τῆς δὲ θαλάττης ἀναβαινούσης ἀεὶ μᾶλλον…» Αὐτὴ ἡ περικοπὴ ἀποτελεῖ ἄριστον δεῖγμα
τῆς πολυχιλιετοῦς παρουσίας μας (βλ. ὡς ἄνω Πρακτικά, A.Stamou, σελ. 194). Ἕτερο
τεκμήριο ἀρχέγονης παρουσίας μας ἀποτελεῖ ἡ ὕπαρξη τῆς Τριτωνίδος καὶ ἡ περιγραφὴ τῆς
μετατροπῆς της σὲ ἔρημο (Σαχάρα): «Τὴν Τριτωνίδα λίμνην σεισμῶν γενομένων
ἀφανισθῆναι, ῥαγέντων αὐτῆς τῶν πρὸς τὸν Ὠκεανὸν μερῶν κεκλιμένων» (Διόδ. Σικ.
Γ.55,3). Αὐτά, συνδυαζόμενα μὲ τὴν ἱστορία τοῦ Ἑλληνο-Ἀτλαντικοῦ πολέμου καὶ τῆς
καταβυθίσεως τῆς Ἀτλαντίδος (9.500 π.Χ.), προδίδουν μοναδικὴ καταγωγὴ παλαίχθονος
λαοῦ, τοῦ ἔθνους τῶν Ἑλλήνων, μὲ καταγεγραμμένα ἀπὸ τότε γεγονότα: «Περὶ τῶν
ἐνακισχίλια γεγονότων ἔτη σοι δηλώσω …τὸ κάλλιστον καὶ ἄριστον γένος ἐπ’ ἀνθρώπους…
Εἰς ἅπαντας ἀνθρώπους ἡ δύναμις τῆς πόλεως (τῆς Ἀθήνας) διαφανὴς ἀρετῇ τε καὶ ῥώμῃ
ἐγένετο… τῶν Ἑλλήνων ἡγουμένη… Σεισμῶν ἐξαισίων καὶ κατακλυσμῶν γενομένων… ἥ τε
Ἀτλαντὶς νῆσος ὡσαύτως κατὰ θαλάττης δῦσα ἠφανίσθη» (Πλάτων, Τίμαιος).
Οἱ ἔρευνές μας ὠθοῦν πρὸς ἀναχρονολόγηση τῆς Ἡρωικῆς ἐποχῆς τῆς Προϊστορίας
μας, ποὺ ἀνήκει τοὐλάχιστον στὴν τετάρτη χιλιετία π.Χ. (πιθανότατα ἀκόμα πιὸ πίσω).
Κλειδιὰ γιὰ τὴν ἀναχρονολόγηση εἶναι α) ἡ Τροία τοῦ Ὁμήρου, ἕξι γενεὲς μετὰ τὸν Δάρδανο˙
ἡ ἀρχικὴ δηλαδὴ Τροία – ὄχι ἡ ἑβδόμη πόλη τοῦ 1200 π.Χ. στὸ Χισσαρλίκ –, ἡ ὁποία δὲν