Ebook2021

Wierzyli, że ich wnuczka ma naprawdę niewidzialną przyjaciółkę. Tak mocno
wierzyli wnuczce, że nawet widzieli Gretę. Zaprzyjaźnili się z nią tak, że zyskali
drugą, wspaniałą wnuczkę. Co wieczór nierozłączne przyjaciółki przychodziły do
mieszkania na poddaszu starej kamienicy.
Joanna powoli podniosła się z głębokiego fotela a Jonasz przerwał swoje
obserwacje. Uszczęśliwione dziewczynki z wypiekami na twarzy zaczęły oglądać
rozmaite książki, od których uginały się półki. Babcia Joanna postanowiła
przygotować herbatę, jednak wnuczki wyprzedziły ją i zostawiając książki,
pobiegły do małego pokoju, gdzie mieściła się kuchenka gazowa, niewielki stół
i mnóstwo ziół, które stały w wielkich szklanych słojach poustawianych na
półkach. W pokoju unosił się delikatny zapach lawendy, która stała na parapecie,
a z sufitu zwisała lampa, której światło nadawało temu pomieszczeniu
szczególnego ciepła. Przyjaciółki zabrały się do przygotowań podwieczorku.
- Greto… - odezwała się niespodziewanie Jagna.
- Słucham - rumiana twarzyczka z czarnymi rzęsami i mocnymi brwiami odwróciła się
w jej stronę.
- Czy będziemy na zawsze razem? - spytała Jagna.
- Naturalnie! Skąd ci w ogóle przyszło do głowy, że mogłabym cię opuścić? -
odpowiedziała
ze śmiechem Greta.
- Nie wiem, ale dziś trochę cię zgubiłam i zaczęłam się zastanawiać, czy zawsze
będziemy razem.
- Na pewno.
Na twarzy Jagny pojawił się radosny uśmiech, choć jej niebiesko - zielone oczy wciąż
wyglądały na smutne. Dziadkowie, którzy słyszeli całą tą rozmowę, wymienili
porozumiewawcze spojrzenia. Reszta wieczoru upłynęła na wesołych rozmowach.
Wreszcie nadszedł czas powrotu do domu. Dziewczynki wyszły z ciepłego mieszkania
i ruszyły do domu. Jonasz i Joanna czekali na ten moment, by wreszcie w spokoju
odbyć rozmowę. Jonasz odezwał się pierwszy:
- Co sugerujesz?
Joanna uśmiechnęła się, po czym spokojnym tonem odparła:
- Sugeruję, że Jagna dorasta. Oznacza to, że dziecięce chwile powoli mijają,
a wraz z nimi … Kobieta zawiesiła głos. Cień smutku przebiegł po zmarszczonych
twarzach staruszków. Nie musieli wypowiadać tego słowa, oboje wiedzieli, że
wraz z dziecięcymi chwilami znika też Greta. Księżyc zasłonił chmury, a ludzi
uśpił sen.
Mijały lata, zmieniało się otoczenie, temperatura, ale jedna rzecz nie
zmieniała się w życiu Jagny. Po jej mieszkaniu właśnie niósł się pogłos pukania do
drzwi. Każdego ranka Greta pukała do drzwi przyjaciółki, a chwilę potem obie
biegały po rynku lub pomiędzy starymi kamienicami, które znały historie ludzi,
którzy kiedyś w nich mieszkali. Lecz dziś, po otwarciu drzwi i wyjściu z Gretą, coś
jej nie pasowało. Nie śmiały się tak jak zawsze, chodź Greta próbowała
wszystkich sposobów, by ją rozbawić.
13. Konkurs literacki