Ebook2021

Otarła kurz z koperty dłonią i poprawiła łokciem.
– A tu są klucze – wcisnęła do ręki Aurelii pęk kluczy z breloczkiem w kształcie
ramki ze zdjęciem, na którym młoda kobieta rozpoznała siebie z czasów
przedszkolnych.
- Do widzenia – powiedziała sąsiadka, po czym zacisnęła usta i z hukiem
zatrzasnęła drzwi swojego mieszkania.
Aurelia trochę żałowała, że nie spytała, kiedy rodzice wyszli do tego sklepu
i o której godzinie wrócą, ale pomyślała, że przecież dzisiaj się nigdzie nie
spieszy i weszła do swojego domu. Niby wszystko było w nim jak dawniej, ale
jakieś takie obce. Właściwie jedyne co się zmieniło to ilość jej zdjęć: wielkie
portrety uśmiechały się ze ściany, ramki stały na stole, na komodzie, na szafce
przy łóżku, na biurku a nawet na kuchennym blacie.
Usiadła przy kuchennym stole i spojrzała w uśmiechnięte oczy dziewczynki
z fotografii. Była zrobiona nad morzem, kiedy wszystko było proste i oczywiste,
a świat kolorowy i piękny. Aurelia położyła zdjęcie twarzą w dół. Ta uśmiechnięta
dziewczynka była jej obca, a świat – choć pozornie szczęśliwy, całkowicie zmienił
barwy od tamtej pory.
Nie była głodna – obiad zjadła w samolocie, ale zaparzyła sobie herbaty. Nawet
była nieco zaskoczona, że tak doskonale pamięta, w której szafce są filiżanki,
herbata, cukier i w której szufladce szukać łyżeczek.
Usiadła z herbatą w kuchni. Zawsze piła ją przy kuchennym stole, by móc na luzie
pogadać z mamą o codziennych zdarzeniach i opowiedzieć szkolne plotki. Gdyby
nie Filip, pewnie…
Aurelia westchnęła i sięgnęła po kopertę, tak niecodziennym sposobem
pozbawioną kurzu przez sąsiadkę.
- To list – stwierdziła zaskoczona. - Najwyraźniej do mnie.
Aurelio, moja kochana Córeczko!
Dzisiaj są Twoje urodziny. Pomyślałam sobie, że zazwyczaj składając Ci
życzenia z tej okazji zapominam o wielu rzeczach, które chciałabym
opowiedzieć. Zapominam, albo może tak naprawdę – pomijam, a z pewnością
powinnaś o nich wiedzieć, dlatego zdecydowałam się napisać do Ciebie list,
w którym powiem Ci to wszystko, czego nie zdołałam Ci jeszcze opowiedzieć.
Przede wszystkim musisz wiedzieć, że jesteś naprawdę wspaniała osobą.
Pewnie powiesz, że nigdy Ci tego nie powiedziałam, ale jestem przekonana, że
mówiłam albo chociaż dawałam Ci to odczuć. Jeśli nie – piszę to teraz, żebyś
mogła to sobie przeczytać w każdej chwili, bo przecież życie nie składa się
wyłącznie z chwil pięknych i czarujących, bywają też chwile trudne,
nieprzyjemne i smutne. Takie chwile, w których biegnie się do mamy, żeby
przytuliła, pocieszyła i wysłuchała. Zdarza się jednak, że mamę trudno wziąć ze
sobą wszędzie, więc czasem może być zbyt daleko – tak jak teraz u nas.
Chciałabym, żebyś wiedziała, że bardzo Cię kocham. Zwykle, kiedy mówi się o
miłości rodziców do dzieci, wskazuje się nieprzespane noce, zupki, wycieranie
zasmarkanego nosa, czuwanie przy chorobie i niepokój o to, czy dziecko poradzi
sobie w życiu. Moja miłość do Ciebie nie potrzebowała nieprzespanych nocy, bo
Twoje małe łapki owinięte wokół mojej szyi sprawiały, że spałam spokojnie.
22. Konkurs literacki