Arkel â ein historischer Ort - Evangelisch-altreformierte Kirche in ...
Arkel â ein historischer Ort - Evangelisch-altreformierte Kirche in ...
Arkel â ein historischer Ort - Evangelisch-altreformierte Kirche in ...
Sie wollen auch ein ePaper? Erhöhen Sie die Reichweite Ihrer Titel.
YUMPU macht aus Druck-PDFs automatisch weboptimierte ePaper, die Google liebt.
2<br />
döre hen kieken. Soa hadde hee segt. - Soa<br />
schöot’t mij dan <strong>in</strong> de gedachten: Du wis de<br />
oule Kaiser moal upsöken. Gedacht – gedoan!<br />
Ik kwamp an’t slot. Door stönd `nen posten,<br />
dee sä: „Halt, wer da?“ - „Nuw“, sä ik, „sachte<br />
an, kens du Wottelharm nich? Nä? Dan loat’t<br />
dij vanoavend van de Kaiser vertellen!“<br />
Door stünd d’r ok al ‘ne ordonanz, ’nen<br />
leutnant, de fröög: „Sie wünschen?“ - „Ik s<strong>in</strong><br />
Wottelharm aus T<strong>in</strong>holt <strong>in</strong> de Groafschup en<br />
wul de Herr Kaiser sprechen“, sä ik, „er hat<br />
mich schon fake genötigt.“ „Eure Papiere!“<br />
Wisse, miene papiere, dee had ik <strong>in</strong> ödder, en<br />
door mus hee vöör stoan.<br />
Soadöenig wöörd ik meldt bij’n adjutanten,<br />
et güng van ene kamer <strong>in</strong> de andere. Antlesde<br />
smeet hee ’ne grote flögeldöre lös, soa<br />
groot as ’ne neendöre bij uns. Den adjutant<br />
möök meldung: „Majestät“, sä hee, „Wottelharm<br />
aus T<strong>in</strong>holt zur Stelle“. En tegen mij:<br />
„Majestät läßt bitten!“<br />
Wat heb ik de oule man pleseer andoan<br />
met mien kummen! Hee kwamp up mij anlopen:<br />
„Wottelharm“, sä hee, „Wottelharm, daß<br />
du noch an mich denkst!“ En nuw güng’t an’t<br />
froagen: „Weißt du noch von Sedan? Denkt<br />
dich das noch? As ik dich nicht gehabt hätte<br />
– Moltke all<strong>e<strong>in</strong></strong> hätt’s auch nicht gekonnt!<br />
Wottelharm“, sä hee, „wie ist`s <strong>in</strong> de Groafschup?<br />
Blööjt de Kartoffels al? Wie ist’s <strong>in</strong>s<br />
Venne? Habt ihr den Torf aus die Kuhlen?“<br />
All’s woll hee wetten; joa, joa, hee proatde<br />
met mij net as’n gewoon mensche. - En up’t<br />
lesde – wij bäide was’n up’n gang an’t<br />
wa’deln, hee klopde mij een up`t andere moal<br />
up de schulder - antlesde fröög hee mij: „Wottelharm,<br />
hast du schon gegessen?“ Ik sä:<br />
„N<strong>e<strong>in</strong></strong>, Herr Kaiser, mit all die drokte ist das<br />
dabei verbleven!“ - „Was“, sä de oule, gude<br />
man, „Wottelharm, du hast noch nicht gegessen?<br />
Dann schick bei uns an!“ - „Herr Kaiser“,<br />
sä ik, „ich b<strong>in</strong> man `nen gewonen buur!“ -<br />
„Niks, niks“, sä hee, „bei Sedan warst du auch<br />
man ’nen gewonen Soldat, un du hast sicher<br />
nicht das m<strong>in</strong>ste getan! Du bleibst über Mittag<br />
bei uns!“ Soa proatde hee met mij, as wij<br />
net bij de kökken langs kwammen. De Kaiser<br />
smeet de döre lös – et röök door lekker van al<br />
de pannen en schöttels, dat seg ’k uw! Ik keek<br />
88<br />
GESCHICHTE DER ORTSTEILE<br />
de Kaiser over de schulder, door stünd de Kaiser<strong>in</strong>,<br />
’n wit schuut vöör.<br />
„Auguste“, rööp de Kaiser, „Wottelharm<br />
aus T<strong>in</strong>holt schickt heute bei uns an die Tafel!<br />
Schmeiß d’r noch <strong>e<strong>in</strong></strong> Kotlet mehr <strong>in</strong> die<br />
Panne!“<br />
Wottelharm pesserde wat<br />
Dat Kotlet bij Kaisers hadde best smaakt, en<br />
wij güngen <strong>in</strong>’n goren. De Kaiser wol mij<br />
noch’n paar blöömpies föör miene Geese noa<br />
T<strong>in</strong>holt metgeven. De wichter van de oule<br />
Kaiser, de pr<strong>in</strong>zessen, kwammen achter uns<br />
an. See keken mij alltied van de siede an en<br />
glimlachden. Et wassen knappe wichter.<br />
Bij’n mooj beet met roade blöömpies bleef<br />
de Kaiser stoan en sä: „Wottelharm“, sä hee,<br />
„hier hast du was für d<strong>e<strong>in</strong></strong>e Geese <strong>in</strong> T<strong>in</strong>holt!“<br />
Ik bükde mij en plükde ’n paar. Men door<br />
melde sik dat kotlet en den pudd<strong>in</strong>g en al dat<br />
f<strong>in</strong>e wark <strong>in</strong> mien’n buuk, en et pesserde wat.<br />
Joa, joa, et pesserde wat, wat menslik is.<br />
De Kaiser keek heel stief uut en meende:<br />
„Wottelharm“, sä hee, „Wottelharm, das grummelde<br />
as die Kanonen bei Sedan!“ Men de<br />
pr<strong>in</strong>zessen, dee schreewden en juuchden’t uut.<br />
„Herr Kaiser“, sä ik, „Herr Kaiser, et is pesseert!“<br />
- Men doorbij keek ik jümmer noch de<br />
gammelnden wichter an: „Herr Kaiser, wat<br />
kan’m de k<strong>in</strong>der met `ne klä<strong>in</strong>igkäit doch ’ne<br />
masse pleseer maken!“<br />
Aus „Die Gläserne Kutsche“, Seite 109–111<br />
(L.Sager)