BUSINESS DIPLOMACY ISSUE 3 / AUGUST - SEPTEMPER 2019

KÖŞE YAZISI | OPINION PIECE
beginning of the 20 th century, Henry Ford adapted Taylor’s
principles of scientific management to his own automobile
factory built the mass production-based moving band
system. Thus, while productivity increased rapidly, costs
decreased. Increased effective production positively
reflected labour wages. Especially after the World War 2,
the period when this mode of production became widespread
is called as Fordist period, referring to Henry Ford.
Social welfare increased rapidly within this period that
mass production was associated to mass construction.
The Fordist period coincides with the period also known
as “the golden age of the welfare state”. In these years,
when there was a social consensus between the Bourgeoise
class, labour unions and the state, the state protected
the national capital through customs walls, while
bourgeoise offered more generous social and economic
opportunities to the labour. This social consensus was hit
in the 1970s when the oil crisis turned into an economic
crisis. This consensus weakened as a result of neoliberal
policies in the 1980s. The global competition increased in
the 1990s led to a decline in real wages and shifting the
production to developing countries, such as China and
India, where labour was cheaper. In 2010s, it was started
that the effects of technological developments were
seen more clearly in the labour market. Rifkin claimed
that technological advances increased production, but
this didn’t lead to an employment increase. At this stage,
also called as Industry 4.0, intelligent self-coordinated
and self-optimized production processes, almost independent
of human labour, began to emerge. The fact
that the production made by tens of workers can be
kurdu. Bu sayede üretim hızla artarken maaliyetler ise
düştü. Artan etkin üretim, işçi ücretlerine olumlu yansıdı.
Özellikle 2. Dünya Savaşı’ndan sonra bu üretim tarzının
yaygınlaştığı döneme, Henry Ford’a atıfla “Fordist
Dönem” denir.
Kitlesel üretimin kitlesel tüketimle ilişkilendirildiği bu
dönemde sosyal refah hızla arttı. Fordist dönem aynı
zamanda “refah devletinin altın çağı” olarak da bilinen
döneme denk gelir. Burvuja, işçi sendikaları ve devlet
arasında bir nevi toplumsal konsensüsün olduğu bu
yıllarda devlet, ulusal sermayeyi gümrük duvarlarıyla
korurken burjuva da işçilere daha bonkör sosyal ve
ekonomik imkânlar sağladı. Bu toplumsal konsensüs
1970’lerde petrol krizinin ekonomik krize dönüşmesiyle
darbe aldı. 1980’lerdeki neo-liberal politikalar sonucunda
ise iyice zayıfladı. 1990’larda artan küresel rekabet, reel
ücretlerin gerilemesine, üretimin de emeğin daha ucuz
olduğu Çin ve Hindistan gibi gelişmekte olan ülkelere
kaymasına neden oldu. 2010’larda ise teknolojik gelişmelerin
etkileri iş piyasasında daha net görülmeye
başlandı. Rifkin, teknolojik gelişmelerin üretimi artırdığını
ancak bunun istihdama katkı sağlamadığını iddia ediyordu.
Endüstri 4.0 olarak da adlandırılan bu aşamada
insan emeğinden neredeyse bağımsız, kendi kendilerini
koordine ve optimize eden akıllı üretim süreçleri ortaya
çıkmaya başladı. Onlarca işçinin yaptığı üretimin tek
bir robot sayesinde daha çabuk ve daha ucuza yapılabilmesi
işçi ihtiyacını azalttı. Bunun kaçınılmaz sonucu
ise sınıflar arası eşitsizliklerin giderek artması oldu.
Son yıllarda hızla artan uluslararası göç dalgaları ise
vatandaşların daha düşük ücretle çalışabilecek legal
Crowd of workers during a walkout, London 1925
Bir grev sırasında işçilerin kalabalığı, Londra 1925
AUGUST-SEPTEMBER / AĞUSTOS-EYLÜL 2019
61