XX. mendeko euskal literatura - Etxepare, Euskal Institutua

78
Gabriel Celaya
jainkozko maitasunaren poesia; eta, hirugarrenean,
1974 eta 1991 artean, maitasun sentituaren poesia
landu zuen. Bere lanen artean aipatzekoak dira En silencio
(1926), Ahora (1928), La voz en el viento (1931),
Cántico inútil (1936), Presencia a oscuras (1952), Cárcel
de los sentidos (1960) eta Primer exilio (1978).
Ángela Figuera Aymerichek joera modernistako
poesia landu zuen, emakumetasuna eta amatasuna
ospatu eta emakumeen eta haurren kontrako gehiegikeriak
salatzeko. Bere lehen liburua Mujer de barro
izan zen, 1948an argitaratutakoa, eta, ondotik, Soria
pura (1949), Vencida por el ángel (1950), Víspera de
la vida (1953), Los días duros (1953), Belleza cruel
(1958) eta Toco la tierra (1962) plazaratu zituen.
Azken biek arreta handiagoa jartzen dute gizartegaietan,
eta sufritzen ari den gizakiaren aldeko jarrera
sutsua adierazten dute.
Gabriel Celaya poeta aipagarria izan zen “poesia
konprometitua” delakoaren barnean. Poesia existentzialista
landu zuen lehen etapan. 1950eko hamarkadan,
konpromisoaren estetikarekin bat egin zuen,
eta horren fruitu dira Lo demás es silencio (1952) eta
Cantos íberos (1955) poema-liburuak. Halaber, esperimentalismoa
eta poesia konkretua landu zituen