haren-deelrapport2-dewegnaarharen

6. De interventie van de overheid in de sociale media is nog grotendeels onontgonnen terrein. Dat
is overigens ook een kwestie van principes: hoe ver kan de overheid hierin gaan? Er moet
onderzoek verricht worden naar de mogelijke strategieën en tactieken van interventie. Zij
moeten in elk geval positief ingesteld zijn met het oog op de overtuiging van sociale
mediagebruikers. Mogelijkheden als niet bevoogdende overheidsvoorlichting en het inschakelen
van ambassadeurs en intermediairs die een gewenst standpunt verkondigen binnen de sociale
media moeten op hun merites onderzocht worden. In Hoofdstuk 3 hebben we gezien dat er ook
tegengeluiden waren op Facebook die stelden dat men om allerlei redenen beter niet naar Haren
zou kunnen gaan. Deze tegengeluiden had men steun kunnen verlenen door gerichte informatie
over de reële negatieve consequenties van de komst naar Haren. Hierbij is het essentieel om na
te denken over de vorm waarin deze interventies plaatsvinden –van subtiele interventies tot een
strenge aanpak.
7. Interventie door politie en openbaar bestuur in de sociale media heeft geen zin zonder een
duidelijk plan. Wat wil je hier precies mee bereiken? Wie zijn precies de doelgroepen binnen de
sociale media? Welke tactieken moeten worden gehanteerd? Welke rol moet worden
aangenomen? Moet de wijkagent, de korpschef of de burgemeester interveniëren? In het wilde
weg twitteren kan makkelijk averechts werken.
8. De politieorganisatie moet zo ingericht worden dat elke politieagent weet waar hij of zij terecht
kan met een vraagstuk dat betrekking heeft op de sociale media en de monitoring daarvan.
Eventuele problemen waarin sociale media een rol spelen laten zich het best aankondigen door
burgers die er persoonlijk bij betrokken zijn: voor hen is een wijkagent of het landelijke
telefoonnummer van de politie het eerste aanspreekpunt.
Voor de agenten zouden de resultaten van het monitoren van de sociale media een vast
onderdeel kunnen gaan vormen van de briefing in de voorbereiding op grote evenementen, met
name als de sociale media een expliciete, grote rol spelen zoals in Haren het geval was. Zo levert
de mobilisatie via (semi)publieke kanalen een voordeel op: het geeft de politie de kans op een
kennisvoorsprong en op anticipatie.
9. De huidige traditionele structuren van de overheid zijn slechts in staat om aan dit soort
vraagstukken het hoofd te bieden in de nieuwe netwerksamenleving – zie onderzoeksvraag
begin van dit rapport- door zichzelf deels om te vormen tot ketens of netwerken 36 . Een
netwerkoverheid is een overheid die zich gaandeweg minder organiseert in kolommen en meer
in ketens of netwerken. Hiërarchische onderdelen van de overheid, zoals de politie en het
openbaar bestuur hebben grote moeite met de platte organisatie- en communicatiestructuren
van netwerken. Monitor- en interventieteams van de sociale media zoals het bovengenoemde
netwerk bij de politie, moeten een zekere speelruimte krijgen om hun werk te doen binnen de
regels van de wet. Als zij bij elke actie om toestemming moeten vragen bij hun superieuren is
een slagvaardig optreden in de snelle sociale media niet mogelijk.
36 Jan van Dijk (2012) The Network Society, Third Edition. London: Sage Publications
Jan van Dijk en Anneleen van Beek (2011). ‘De Netwerkoverheid’. In P. Waters, N. Westpalm en P. Wisse (Redactie van Bureau Forum
Standaardisatie), Interoperabel Nederland, deel IV Voorbij de Elektronische Overheid (pp. 305-321). Den Haag: Forum
Standaardisatie; Jan van Dijk & Anneleen van Beek (2008) ‘The Perspective of Network Government’. In: A. Meijer et al (Eds.) ICTs,
Citizens & Governance: After the Hype!. Amsterdam: IOS-Press
COMMISSIE ‘proJeCt X’ HareN | 124