Voorstellen tot werkelijkheid - Sjoerd van Tuinen

Ruud Welten
Rotterdam
134 – 135
de inclusiviteit van mensen, culturen en ideeën als een voortdurende gemeenschappelijke
zelfrealisatie.
Wanneer ben je ‘Rotterdammer’? Wanneer je er bent geboren en getogen?
Wanneer je er in het gemeenteregister staat ingeschreven? Antwoord: wanneer
je een bijdrage levert aan de stad Rotterdam. En deze mogelijkheid
veronderstelt altijd al open grenzen, geen grenzeloosheid zoals het kosmopolitisme,
dat nooit concreter wordt dan een algemene morele houding,
maar een metropolitisme. de vakman is niet alleen vakman omdat hij (of
zij, de vakvrouw) werk uitoefent dat er is omwille van zichzelf, maar omdat
het een bijdrage is aan de stad. Hoe verschillend Aristoteles’ Athene en
Oosterlings Rotterdam ook mogen zijn, wanneer we drieëntwintighonderd
jaar verschil respecteren, zijn de overeenkomsten uiteindelijk groter dan de
verschillen. Het praktijkbeeld dat Woorden als daden schetst, is dat van een
integraliteit waarin economie erop gericht is te geven aan de gemeenschap,
in plaats te ontnemen. Aristoteles schetst duidelijk een stadseconomie die
gebaseerd is op zelfverwezenlijking en bijdrage. de huidige aandacht in het
bedrijfs- en organisatieleven voor Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen
en duurzaamheid is niet zozeer de opkomst van een nieuw economisch
en politiek denken, maar een poging tot herijking van de aristotelische polis.
Marvin T. Brown heeft onlangs laten zien hoe het economische en politieke
praktijkbeeld van onze maatschappij verandert en zich herijkt naar de
polis: in deze economie gaat het niet meer alleen om bezit (zoals bij Adam
Smith), maar om ook bijdrage (provision) aan het maatschappelijke. dit
veronderstelt een stedelijke economie, of het nu gaat om een dorp of om
een metropool, waarin de waarde niet in eerste instantie economisch wordt
gekwantificeerd, maar wordt begrepen als kwalitatieve menselijke waarde.
niet voor niets speelt niet het verwerven, maar het geven een belangrijke
rol in de nicomacheïsche ethiek. niet voor niets wordt het ethische erin
gegrondvest op vriendschap, waarin we gezamenlijk vormgeven aan ons
eigen leven. (Aristoteles 1999: 256) de praxis als een weten en zelfverwezenlijking
van het vakmanschap en het gericht zijn op de bijdrage aan de
stad waar je deel van uitmaakt, zijn de kenmerken van de Oosterlingiaanse
polis, Rotterdam.